Schrijven doe ik al van kinds af aan. Maar voordat ik had geleerd om letters te schrijven was ik al met een andere hobby begonnen: tekenen. Mijn vader nam van zijn werk computerpapier mee. Grote kettingvellen, de ene kant met een of twee regeltjes onbegrijpelijke cijfertjes en lettertjes en de andere kant helemaal blanco. Het papier was afgedankt na gebruik en pa wist er wel een liefhebber voor. Stapels heb ik volgetekend, met figuurtjes van de Fabeltjeskrant en vooral met mijn lievelingsonderwerp: paarden. Ik tekende eindeloos paarden. Ik heb geen heel vroege tekeningen meer helaas, maar mijn nichtje Jorien stuurde me onlangs een foto van haar poëzie-album waar ik in getekend had. Paarden natuurlijk.

Op de kleuterleidsters-opleiding en later toen ik op school werkte, tekende ik veel voor kinderen. Ik was gek op bordtekeningen maken, het was natuurlijk nog de tijd van krijtborden.
Ik heb nooit tekenles gehad, dus ben altijd op een bepaald niveau blijven hangen. Soms maakte me dat niet uit, soms vond ik dat erg jammer omdat ik het idee had dat ik meer voldoening uit het tekenen kon halen als ik betere resultaten verkreeg. Het kan frustrerend zijn als je een beeld voor ogen hebt en je een heel eind komt omdat te realiseren, maar dan op het punt blijft steken waarop je niet weet hoe je het moet afmaken om het gewenste resultaat te krijgen.
Met tekenen was het net zo als met de andere dingen die ik graag doe: alles kan ik ‘een beetje’. Ik kan een beetje muziek maken, een beetje schrijven, een beetje handwerken, een beetje zingen en een beetje tekenen. In mijn hoofd zit, vooral met het tekenen en muziek maken, een drang om het heel goed te kunnen. Juist om dan die voldoening eruit te halen die ik zoek.
Ga dan een opleiding volgen, zou je zeggen. Goed punt, maar er zijn blijkbaar altijd andere dingen die voorrang hebben.
Een paar jaar geleden heb ik een tekentablet gekocht, voor aan de laptop. Dat opende al veel nieuwe mogelijkheden. Ik kon eindeloos uitproberen en aanrommelen zonder allemaal (duur) materiaal te verspillen. Maar het was wel moeilijk om de tekenprogramma’s te begrijpen. Er zijn in de beginfase heel wat tranen van frustratie vergoten.

Ik heb een heel leuke schoonzoon. En die weet heel veel van digitale techniek. Bovendien bof ik nog eens extra dat hij een groot geduld aan de dag legt om de niet aflatende stroom vragen van schoonmoe te beantwoorden als ze er weer eens niet uitkomt met het digitale tekengebeuren. Zo kwam ik uiteindelijk toch tot resultaten. Ik was er wel blij mee, ik was wel tevreden. Maar toch was er altijd nog de frustratie dat ik niet op ‘papier’ kreeg wat ik wilde.
Ok, dit was mijn limiet blijkbaar. Daar moest ik het gewoon mee doen.

Toch bleef er een onrust op tekengebied. Ik wou meer, maar wist niet hoe.
Schoonzoon dacht met me mee. En samen kwamen we er achter dat ik het echt een probleem vind dat de techniek van een tekentablet een tussenstap heeft die me beperkt. Ik teken op het tablet en zie het resultaat op mijn laptop. Mijn ogen zijn dus op een ander punt gericht als op de hand die tekent. En blijkbaar is dat voor mij een grote moeilijkheid, ook na veel oefenen. Het liefst wilde ik die tussenstap eruit hebben, ik zou willen tekenen zoals ik dat op een papier deed.
Hij had de oplossing, als ik daar een beetje in zou willen investeren. Als ik een iPad zou kopen en het speciale Apple tekenprogramma Procreate erbij, dan kon ik rechtstreeks tekeningen maken. Daar had ik wel oren naar.
Hij ging enthousiast voor mij op zoek naar de geschikte iPad en toen ik die gekocht had kreeg ik tot mijn verrassing de speciale Apple Pencil via de post toegestuurd. Cadeautje van mijn dochter. Zo lief!
Ik installeerde het programma en ging aan het uitproberen. Nou heeft Apple een ander systeem als de computers en laptops waarmee ik tot nu toe gewerkt had, dus het was (alweer) een eindeloze reeks vragen aan schoonzoon. Ik voelde me echt een enorme zeurkous, maar hij zei dat hij het niet erg vond.
Ik klungelde eerst wat zelf met het tekenprogramma en ging na een poosje tutorials volgen op YouTube. Ook dat ging niet zonder slag of stoot, want heel vaak had ik geen idee waar de tekenaar het over had, als hij snel wisselde van functies en penselen en tekenlagen, en met termen gooide waar ik werkelijk nog nooit van gehoord had. Dus zag ik totaal niet wat hij nou eigenlijk deed.
Nou ben ik een volwassen vrouw die zelfs al oma is, maar ik voel me op zo’n moment een heel klein onwetend kind die niets begrijpt van wat de grote mensen zeggen. En net als bij een kind zitten bij mij de tranen dan erg hoog, door een gevoel van machteloosheid en frustratie.
Maar daar is schoonzoon die me onvermoeibaar antwoordt, uitlegt, tips geeft en dingen voor me uitzoekt, zoals wat de juiste tutorials voor mij zijn.
En ja, eindelijk ga ik dingen begrijpen. Zie ik wat ik moet doen en weet ik dat ik, als ik vastloop, beter helemaal overnieuw kan beginnen dan eindeloos proberen uit te zoeken wat er fout ging en hoe ik het kan herstellen. Zie het maar als papier tot een prop in elkaar frummelen en weggooien en een leeg vel pakken voor een nieuwe poging.
Ik heb inmiddels een groot plezier gekregen in het tekenen op de iPad. En nu al, in die korte tijd dat ik hem heb, betere resultaten verkregen dan ooit. Ik moet het nog steeds zelf doen, het is niet zo dat het programma de dingen voor je tekent.
De tekeningen die ik nu gemaakt heb, zijn meest via tutorials. Op den duur zal ik zoveel geleerd hebben dat ik mijn eigen stijl kan gaan ontwikkelen.
Maar voorlopig ben ik hier ontzettend blij mee en best een beetje trots op!