Leuk, af en toe een bijdrage van Irene op Daagse Dingen!  Komt ie:

Hallo! Vandaag op verzoek een gastblogje. Want het is best een grappige gewaarwording dat mensen je anders behandelen als je zwanger bent, maar ook zeker daarna. Vaak heel leuk en lief, maar soms krijg je ook opmerkingen dat je denkt okeeee dussss….
En gek genoeg zijn dìe opmerkingen altijd van wat oudere mannen, met iets te vettig haar, beetje vadsig, je kent ze wel. Serieus, hoe vaak ik tijdens de zwangerschap niet heb gehoord: “Ohh mooie buik hoor, bij mij komt ie van het bier!” of “Wie zou er een grotere buik hebben?” en dan zo’n vet lachje er achteraan, brrr. Dan glimlachte ik vriendelijk, of  de desbetreffende man kreeg een dodelijke blik (lag aan mijn bui haha) en ging ik weer door.

Inmiddels is die grote buik voor het grootste deel weg (en mag ik van m’n moeder, van Jan, van iedereen, niet zeuren over de nog zeker aanwezige puddingsubstantie) en loop ik, in plaats van met een zwangere buik, trots met mijn zoon over straat.
En ook dan blijven er opmerkingen komen! We zullen eerst eens in het straatje van de viezige mannen blijven. Ik stond, met zoon in de kinderwagen, te wachten op iemand. Er liepen twee mannen langs. Eentje gluurde in de wagen. Dat is ook leuk trouwens, hoeveel mensen er  even stiekem in de wagen kijken en dan glimlachen, dan voel je je trots! Afijn, eentje gluurde dus in de wagen en zei “Ahh wat een lekkertje hè, het is net zijn moeder”. En weer het vettige bulderende lachje er achteraan. Serieus, whyyyy???

Ik krijg daar echt de rillingen van, en associaties met de Vieze man
van Kees van Kooten. 
Dat was voor Irene’s tijd, maar hij en z’n soortgenoten bestaan dus echt! 

Nou, genoeg daarover, er zijn ook zoveel leuke, lieve mensen!
Afgelopen vrijdag was ik even in het centrum van Zeist en ik had geen kinderwagen mee, wel een draagzak. Ideaal, want ik hoefde niet van alles te halen of mee te nemen.  Ik was even gaan buurten bij de sportschool en zou daarna met de bus naar huis gaan. Bij de sportschool deed ik mijn schoenen uit, om niet met mijn buitenschoenen naar binnen te lopen. Toen ik weer wegging bukte ik met draagzak en al maar werd genadeloos teruggefloten. “Hè Irene ga zitten, ik help je wel met je schoenen!” Dus ik zat als een koningin en mijn schoenen werden aan mijn voeten geschoven. Lief!
Oké,  op naar de bus.

Toen ik bij de bushalte aan kwam, zag ik dat het  nog 25 minuten duurde voordat de bus kwam. Ach wat naar dat er een Hema tegenover de halte zit… ik had dus geen andere keus dan nieuwe babykleertjes kopen, onder t mom van “Hij heeft zich zo goed gedragen vandaag, dat verdient kleertjes”. Eenmaal weer buiten kocht ik nog even een broodje voor mee naar huis en ik wilde nog een beetje etalage- shoppen. Bij het broodjesverkooppunt stond een andere mevrouw. Inmiddels stortregende het, dus ik bleef nog even staan, ik had tenslotte alle tijd. “Waar moet u heen?” vroeg de vrouw. “Nou naar de bushalte hier tegenover, maar..” Achter mijn ‘maar’ zou de zin nog komen dat het nog niet nu hoefde en dat ik nog even aan deze kant wat winkels wilde bekijken, maar ik kwam er niet meer aan toe. “Ohh nou dan breng ik u en uw baby even naar de halte, kom!” En voor ik het wist stond ik onder een grote paraplu. Ik hoefde eigenlijk  nog niet naar de overkant en ik had zelf ook een paraplu bij me. Ik vond het echter zo lief dat ik mijn plu een beetje uit het zicht moffelde en dankbaar met de mevrouw mee liep, en nog maar even een tijdje op het bankje in de halte ben gaan zitten. Ik ben een kleindochter van mijn opa, hij is een keer overgestoken omdat iemand aanbood hem te helpen, terwijl hij eigenlijk niet naar de overkant hoefde. Maar ja als iemand het zo lief aan biedt, wat doe je dan…

Daar kwam de bus! Zoon en ik zette ons neer op een stoel en we gingen. Bij de volgende halte stopte de chauffeur en liep naar me toe. “Wilt u mijn een plezier doen?” vroeg hij. Ik schrok en dacht  wat is er aan de hand, er wordt niet gehuild, hij neemt geen extra stoel in, wat gaat er mis! Maar er ging helemaal niks mis! De attente man zei “Wilt u bij de vier-zits gaan zitten met uw rug naar mij toe, dus achteruit rijdend? We gaan zo een 80 km weg op en als ik een ongeluk krijg kunt u beter daar zitten, anders wordt uw baby geplet tussen u en de stoel hiervoor en dat willen we niet”.
Ik vond het zo netjes en lief en attent! Dus ik verhuisde, onder vertederd glimlachend oog van een wat oudere vrouw (serieus, dat was al de tweede keer dat ie oude vrouwen in zat te palmen!) en ging lekker zitten.

Grappig hè, natuurlijk vind ik dat ik de beste en knapste zoon ter wereld heb (en moet iedereen dat vinden want het is gewoon zo). Maar dat hij ook als aanspreekpunt zou dienen, dat had ik niet zo verwacht. De vadsige mannetjes buiten beschouwing gelaten, ik vind het wel heel leuk om te merken hoe lief en behulpzaam mensen zijn. En dat allemaal door dat zachte bolletje met kleine haartjes dat net boven de draagzak of kinderwagen deken uit piept.