Begin deze week heb ik mezelf een lichte hersenschudding bezorgd. Tijdens een klusje op zolder stootte ik knijterhard de zijkant van mijn hoofd tegen een dakbalk. Ik had beter naar Bert Visscher moeten luisteren, die dringend adviseert om toch vooral “de helm!” te gebruiken, zelfs bij het bloemschikken.
Na de dreun moest ik overgeven, dacht toen wel te weten hoe laat het was, en de huisarts bevestigde mijn vermoeden.
Kalm aan doen, was het advies. Dus ik heb afgelopen week heel gedoseerd gewerkt, ik heb gelukkig heel lieve en begripvolle vraagouders.
Langzaamaan gaat het beter, ik heb vannacht ook weer goed geslapen. De eerste nacht moest ik om de twee uur gewekt worden, en later werd ik steeds wakker als de beurse plek op mijn arme hoofd in aanraking kwam met het kussen.
Maar zoals gezegd: vannacht wel weer goed geslapen, dat geeft de burger moed. Ik had vandaag ook alleen maar voorschoolse opvang, dus vanmorgen om half 9 had ik al weekend. Wat een luxe!
Het is mooi weer, maar dat is jullie ook ongetwijfeld al opgevallen. Ik was ook niet duizelig meer, dus durfde het wel aan om een klein autoritje te maken, met Lenny naar het bos.
Daar aangekomen ging de hond volledig uit z’n bol, ik deed het wat rustiger aan. Maar genieten was het wel. Ik wou bijna zeggen: er was geen sterveling. Maar dat is niet waar, het wemelde van leven. Alleen waren Lenny en ik de enige hond en mens in het hele bos. Het gonsde van de insecten rondom de bloemen. De vogels en de kikkers deden een concertwedstrijd. De kikkers hadden het grootste volume, de vogels de beste melodieën, dus het bleef onbeslist.
Ik werd toch wel vrij snel moe van het wandelen, maar ik had de tijd aan mezelf, dus ik ging op een mooi plekje even lekker zitten. Aan de waterkant, bij een inhammetje tussen het riet, in de zon. Hoe fijn wil je het hebben! Als dit niet rustgevend was, wist ik het ook niet meer.
Op het water zag ik kleine schaatsenrijdertjes, hun pootjes maakte minuscule kringetjes. Een libelle vloog over, het lijfje iriserend blauw en met prachtige gazen vleugels. Het is dan wel een roofdier, maar wel een prachtig en romantisch roofdier.
De zon scheen op het water en vlak onder de oppervlakte zwommen kikkervisjes, als een paar bovenmaatse spermatozoïden. Het is blijkbaar een heel doeltreffend ontwerp, want die vorm kom je vaker tegen in de natuur. Ik weet niet of je wel eens verse broccoli schoonmaakt, maar je snijplank ziet er daarna uit alsof er een marsmannetje geëjaculeerd heeft.
Het was zo prettig om daar zomaar te zitten in het gras, te kijken, te luisteren en te genieten. Lenny scharrelde om me heen en stapte van tijd tot tijd in het slootje. Hij is geen zwemmer, wil altijd vaste grond onder de poten hebben. Hij knoeit wel graag wat rond in het water, en als hij er daarna uitkomt moet hij zich altijd uitschudden op de meest perfecte plek die een hond kan bedenken: op 3 cm afstand van de baas.
Dus ik kreeg zo nu en dan een douche van slootwater, gelukkig zonder kikkervisjes en schaatsenrijdertjes.Die hoef ik niet in mijn haar.

Lenny let nooit goed op waar hij het water instapt, een rietstengel meer of minder maakt hem niet uit. Sommige stengels verdwenen dan ook ruisend onder water en ik wou Lenny al vermanen om een beetje voorzichtig te doen, toen ik zag dat de stengels zich uit zichzelf weer heel statig , als in slow-motion, oprichtten. Zoiets kleins, maar ik was gefascineerd. Ik hoef dus niet altijd in te grijpen, de natuur kan het heel best zonder mij.
Dit hele stuk natuur zou er overigens niet geweest zijn zonder ingrijpen van de mens, dat dan weer wel. Het is een stukje van het ingepolderde Lauwersmeer. En het is prachtig.
Toen ik op de lagere school zat, zag de kaart van Groningen er nog anders uit, toen was de plek waar ik nu op dit moment zat, een hap uit het land.
Bert weet nog goed dat het Lauwersmeer dicht ging, toen het klaar was stonden de schoolkinderen met vlaggetjes paraat om de koningin te bejubelen die het nieuwe gebied officieel opende.
Maar helaas stond Juul op het moment- suprême met haar rug naar de kindertjes toe en hoe wanhopig Bertje ook met zijn vlaggetje wapperde, het mocht niet baten. Ze keek niet. Het is volgens mij nog steeds een pijnlijke herinnering, om zo genegeerd te worden door de moeder des vaderlands.
Ik had dan wel alle tijd aan mezelf, maar mijn maag dacht er anders over. Die gaf knorrend aan dat het inmiddels toch echt wel lunchtijd was. Dus ik stond op en ging met Lenny weer terug naar de auto, en naar huis. Daar was nog een lekker restje tagliatelle in de koelkast, ik had vanwege de hersenschudding niet veel trek de afgelopen dagen. Maar nu smaakte het me wel.
Al met al was ik toch moe geworden, dus een cd-tje van Hammock (dank je wel Tim!) in de speler en lekker even op de bank liggen. Blijkbaar heb ik ook wel echt even geslapen want het was zomaar 5 kwartier later en de cd was afgelopen.
Zin om een blogje te schrijven, dus bij deze. Nu maar even snel plaatsen, lang achter een scherm zitten is ook nog niet prettig voor mijn hoofd.
Maar als de dagen om te herstellen zo zijn als vandaag, dan komt het helemaal goed.