Vandaag een gecombineerde blog, met als hoofdauteur mijn dochter Irene, die het eerste gedeelte geschreven heeft.

“Boodschappen doen. Een van de (huishoudelijke) taken die iedere keer weer terugkomt. Want al kom je met tassen vol thuis, de week erna is toch je koelkast weer errrg leeg.
Ik, of nou ja, laten we eerlijk zijn, wij, want meestal gaan we gezellig met z’n tweetjes na dansles, doen 1 keer per week boodschappen. Ik maak van te voren een lijstje wat ik die week allemaal wil eten (zoek al lekker receptjes op etc) en zorg dat alles in huis is. Brood kan in de vriezer, groenten goed bewaard blijft echt wel een week vers.
Het lijstje staat ook altijd op volgorde van de winkelindeling, want anders loop ik tachtig keer kriskras de winkel door en dat is irritant.En als er net niet is wat ik nodig heb, ga ik tussendoor nog even een keertje gauw naar de supermarkt om de hoek om dat te halen. Daar kom ik niet zo graag, want ik vind hem duur en onhandig ingericht, maar het is wel handig dat er eentje vlak bij zit.
Afijn!
Ik zei dus, ik maak een lijstje wat ik nodig heb. Maar gedurende de week loop ik heus wel tegen dingen aan die niet met avond eten te maken hebben maar die wel gekocht moeten worden. Jan en ik hebben een app, Todoist. Echt een walhalla voor mensen die van lijstjes houden . Wij dus. En trouwens, moeders is ook een lijstjes koningin.
( Klein zijstapje: Wij hebben tienduizend projecten in Todoist staan. Variërend van “boodschappen” tot “inpakken vakantie” tot “huisklusjes” tot “lekkere wijnen”, “films die we nog willen zien” noem maar op. En het ideale is, als ik er wat in zet wordt Jan zijn lijst ook automatisch geüpdatet)
Dit is natuurlijk ook ideaal voor boodschappen. Bijvoorbeeld:  ik sta te koken en maak  de bakboter bijna op. Hoef ik alleen maar te roepen naar Jan dat ie de bakboter even in de lijst moet zetten en hup het kan uit mijn hoofd. En ik zorg dat de volgende keer met boodschappen doen er dus bakboter mee komt. Voor we in de winkel zijn schuif ik alles even op volgorde van de paden, zodat het boodschappen doen lekker snel gaat.
Ideaal klinkt dat hè?
In principe wel ja! Maar dan loop je in de winkel en denk je ineens: OH WACHT volgens mij was dit of dat ook bijna op!
Wat dus eigenlijk niet kan, want dan had het wel in de lijst gestaan. Maar ik ben er dan van overtuigd dat we het ècht niet hebben, dus het moet ook mee.
Op een of andere rare manier gebeurt dit de laatste weken met eieren. Ik weet niet hoor, maar ergens is mijn hoofd panisch dat er een moment komt dat we geen eieren hebben denk ik. Een paar weken geleden appte ik moeder al met een foto. Ik ging de boodschappen opruimen, waaronder dus nieuwe eieren, zag ik dit:

Nou, best ruim voor twee personen,  zou je zeggen.
Afgelopen maandag gingen we weer boodschappen doen. En vraag me niet hoe het kan hoor. Het lijstje werkten we netjes af. Maar mijn hoofd was weer all over the place: . “oh we moeten nog rozemarijn!!!” “oh tandenstokers!” en je voelt hem aankomen denk ik hè…. “oh we moeten nog eieren” En dus vloog ik ondanks onze mooie lijst nog van hot naar her door de Jumbo. (diepe zucht van Jan als gevolg, want ik mag niet meer zo rennen en vliegen van hem)
Maar ik deed het toch, want ik moest gewoon die dingen hebben die niet op het lijstje stonden, maar wel van levensbelang waren.
Dus……

Leuk hoor, lijstjes. Het werkt, echt! Maar alleen als je je er aan houdt 😉 ”

Ach, die Irene.  We zullen het maar op zwangerschapshormonen houden.  Nou ben ik zelf, zoals ze al noemde, inderdaad de koningin van de lijstjes. Maar ik heb nog wel eens de onhebbelijke gewoonte om mijn boodschappenlijstje ofwel thuis te laten liggen ofwel kwijt te maken (éen keertje heb ik het zelfs per ongeluk gepost met de kerstkaarten) en ik heb niet zo’n fancy app op mijn mobiel.  Twee redenen:  ik wil graag mijn handen vrij hebben bij het boodschappen doen, en mijn man heeft niks met lijstjes dus dat samen invullen is bij voorbaat al tot mislukken gedoemd.
Maar wat Irene hierboven beschrijft, doe ik ook. Al jaren.  Nog niet zo lang geleden heb ik het laatste busje kaneel van de Edah uit Zeewolde leeg gemaakt.  Er is 14 jaar geleden een idiote hoeveelheid kaneelbusjes meeverhuisd, omdat ik daar toen ook steeds in de winkel dacht: Oja , de kaneel is op.
Ik heb het gehad met azijn.  Op den duur had ik 6 flessen azijn in de kast staan. Nuttig wel ja, als de 3e wereldoorlog uitbrak, had ik tenminste een goede voorraad azijn.
Kappertjes, ook zoiets.  Iedere keer als ik pizza of fishpie wilde maken kocht ik weer een potje “want de kappertjes waren op” En ook iedere keer openmaken hè? Dus afgezien van de 4 potjes in het keukenkastje heb je dan zo’n  koelkast:
En dan word ik zo moe van mezelf…..
Ook omdat dingen die ècht op zijn dan niet gekocht worden, omdat ik die elke keer vergeet.  Knijpers bijvoorbeeld.
Al ben ik bang dat àls ik dan op den duur bedenk dat ik die moet kopen,  ik uiteindelijk een vakantiechalet kan gaan bouwen van de knijpers die ik dan inmiddels gekocht heb  vanwege “O ja. knijpers!”
Irene heeft een excuus vanwege haar zwangerschap, zeggen we.  Maar volgens mij is ze gewoon erfelijk belast.