Er was eens….. een tafeltje. Het kon zich niet precies herinneren waar het vandaan kwam, maar wel dat het ergens in de jaren ’70 van de vorige eeuw gekocht werd door een Gronings echtpaar.
Het tafeltje was van de degelijke soort, gemaakt van massief eikenhout en,  geheel volgens de mode van die tijd, donkerbruin gelakt. Onder het tafelblad zaten 2 laden.
De stevige poten hadden aan de bovenkant een rechthoekige vorm en waren aan de onderkant ovaal, zo voelde de tafel zich zowel robuust als sierlijk.
Het tafeltje kreeg een prominente plek in de huiskamer. Het droeg talloze vazen met bloemen. En honderden kopjes koffie en thee, glaasjes advocaat en jenever, zowel voor het echtpaar, als voor de rest van de familie. Want iedere keer dat de familie bij elkaar kwam, stond het tafeltje in het middelpunt.
Er werden kousevoeten opgelegd van luie mannenbenen. Er kwamen kleinkindertjes die met hun kleverige handjes steun zochten en knoeiden met ranja. Er kwamen kringen op het blad vanwege natte bierflesjes, het blad werd bedolven onder stapels boeken en kranten. Het tafeltje onderging alles blijmoedig, daar was het immers voor gemaakt.
Van tijd tot tijd werd het tafeltje gepoetst en in de was gezet en dan glom het van trots.
De gezondheid van de man ging achteruit en het echtpaar verhuisde naar een kleinere woning, met een badkamer op de benedenverdieping. Het tafeltje ging mee en kreeg opnieuw een plek midden in de huiskamer. Nog steeds was het ’t middelpunt, nog steeds mocht het al die kopjes en glazen en vazen dragen, alle boeken en kranten, de kerststukjes in december, de hyacintenbolletjes in het voorjaar. De donkerbruine laklaag kreeg ondertussen wat beschadigingen, sommige kringen konden niet meer goed weggepoetst worden en het tafeltje kreeg een kanten kleedje. Nu voelde het zich wel wat bejaard, maar ach, zo gaat het toch? Het stond nog steeds stevig op de poten en daarom mocht het mee toen er nogmaals verhuisd werd. Nu was het een kleine kamer waar het in kwam te staan, want de man was zo ziek geworden dat het echtpaar in een verzorgingshuis ging wonen.
Het tafeltje nam de sfeer van thuis mee en daar was het blij om. Het maalde er niet om dat z’n blad wat kale plekken kreeg, dat de laden  steeds meer als rommelplek gebruikt werden. Het merkte wel dat het steeds vaker glazen water en doosjes medicijnen te dragen kreeg, maar gelukkig waren er ook nog genoeg kopjes koffie en thee, gebakschoteltjes en bloemenvazen. Het echtpaar sliep in een andere kamer, maar toen de man overleed, kwam de vrouw in die ene kamer te wonen waar het tafeltje stond. Het tafeltje moest samen met de andere meubels wat inschikken,want het bed moest ook nog plek hebben. Maar het mocht nog steeds blijven. Nog altijd was het ’t middelpunt van visite, ook nu de kleinkindertjes groot geworden waren. Het tafeltje zag nieuwe mensen verschijnen in de familie en allemaal zetten ze hun kopjes en glazen op het oude tafelblad.
En niemand zei: “Wat een mooi tafeltje is dat”.  Maar het wist zelf wat het waard was en het bleef onverstoorbaar. Het kanten kleedje sneuvelde en toen viel op hoe beschadigd en oud het tafelblad geworden was. Iemand haakte gauw een nieuw kleedje om het tafeltje weer een beetje aanzien te geven. En altijd mocht het tafeltje een vaas bloemen dragen, omdat de vrouw daar zo van hield.
De vrouw werd oud en zwak. Het tafeltje moest opschuiven omdat de ruimte nodig was voor de oude vrouw, als zij moest lopen of verzorgd moest worden. Er werd een stoel van het bankstel weggehaald en het tafeltje was even bang dat het ook het veld zou moeten ruimen. Maar het mocht blijven en opgelucht bleef het de vazen met bloemen dragen.
Op een nacht overleed de oude vrouw, op haar eigen kamer, in haar eigen bed.
Het tafeltje kreeg een mooie taak: het mocht een prachtig  bloemstuk dragen, als eerbetoon aan de oude vrouw. Het hele tafelblad werd erdoor bedekt en iedereen was blij dat het tafeltje er stond.
Naderhand moest de kamer leeggeruimd worden en onherroepelijk was ook het tafeltje aan de beurt. De laden werden eruit gehaald en de spullen die er in zaten opgeruimd. Het tafeltje zag er uit als een leeg, kaal en beschadigd geraamte. Niet meer zowel robuust als sierlijk, maar hopeloos gedateerd en lelijk. Zelfs een kringloopwinkel zou het niet meer willen hebben.
Zou het zo eindigen voor dit tafeltje, nadat het ruim 40 jaar een middelpunt was geweest bij lief en leed?
Een ander echtpaar bekeek het tafeltje nog eens goed. Ze waren ongeveer zo oud als dat het eerste echtpaar was geweest, toen die het tafeltje kochten.
Ze overlegden met elkaar, ze waren aan nieuwe meubels toe en eigenlijk zagen ze toch nog wel iets in dat lelijke, ouderwetse ding.
Ze schoven de laden weer op z’n plek en verhuisden het tafeltje naar hun eigen huis.
En op een zaterdagmiddag zetten ze het tafeltje buiten en pakte de vrouw de schuurmachine.
Ze begon de oude lak eraf te schuren. Een vreemde geur kwam daarbij vrij, in de tijd dat het tafeltje gemaakt was, werd er ander materiaal gebruikt als nu. Onder de lak kwam prachtig eikenhout te voorschijn. Hout, nog veel ouder als het tafeltje zelf.
De vrouw kreeg er plezier in en streelde met haar hand over het gladgeschuurde stuk. “Ik zal je heel mooi maken” beloofde ze. “We doen er niet meer van die donkere lak op , maar we maken je een beetje moderner, zodat je strakjes bij òns het middelpunt van de huiskamer mag zijn. Wij hebben ook veel kopjes en glazen voor je te dragen, en ook mooie bloemenvazen. En weet je? Hier zal je ook kleine kleverige kinderhandjes voelen die steun bij je zoeken. En, als ik niet oplet, ook kousevoeten van luie mannenbenen. Je begint gewoon weer helemaal opnieuw. ….”
Ze pinkte even een klein traantje weg.
En het tafeltje? Dat leefde nog lang en gelukkig