De razende samenloop, juist op die ene seconde op die ene plek ….. daarna de oorverdovende stilte, die in heel Nederland doorklinkt.
Het leed is letterlijk niet te overzien en heel, heel veel mensen huilen. Ik ook.
Kinderen, leidster in de kinderopvang, het raakt me ook in mijn persoonlijke wereld.
En ik, die altijd met taal en vertellen bezig is, heb geen woorden om dat gevoel te beschrijven. Alleen tranen.
Ik steek een kaars aan , stil symbool voor de behoefte om ‘iets’ te doen in een situatie waarin je helemaal niets kan doen.

Voor de kinderen, die nu nooit meer thuis zullen komen

Voor de leidster, die machteloos was en nu zwaargewond, hoe moet ze verder

Voor de machinist, die machteloos was, hoe moet hij verder

Voor het zwaargewonde meisje in het ziekenhuis, dat 2 zusjes heeft verloren

Voor de ouders, die het meest verschrikkelijk bericht kregen wat er is

Voor de mensen die het bericht moesten gaan brengen

Voor de opa’s en oma’s, de familie en vrienden, collega’s, vriendjes en vriendinnetjes

Voor de hulpverleners die hun moeilijke werk moesten doen

Voor iedereen die getuige was

Voor iedereen die zo verdrietig is, ook al kende je de betrokkenen niet,

steek ik een kaars aan.