Hou je van sprookjes? Ik wel. Niet alleen toen ik kind was, maar nog steeds. Ik heb ook boeken vol, oude en nieuwe. Ook het sprookje van Carlo Collodi, over Pinocchio. De oude Italiaanse houtsnijder Gepetto maakt een marionet, die ’s nachts tot leven wordt gebracht door Fata Blu, de Blauwe Fee. Ze belooft hem dat hij op den duur een echte jongen mag worden, als hij zich goed gedraagt. Ze geeft hem daarvoor een geweten in de vorm van Grillo, in het Nederlands Japie Krekel.
“Wat is een geweten?” vraagt Pinocchio. “Dat is het kleine stemmetje dat zegt wat wel en niet goed is” legt de Blauwe Fee uit.
Mooi hoor, zo’n beeldspraak.
Helemaal niet, het is geen beeldspraak, dat merkte ik vanmorgen.
Ik had de kinderen naar school gebracht en ik heb vandaag geen kleintjes in de dagopvang.
De sportschool draait nu na de vakantie weer het gewone rooster, dus ik zou vanochtend mooi kunnen gaan sporten, dan hoefde ik vanavond niet.
Ik nam mij voor om vroeg te gaan, maar de sportschool was nu nog niet open. Eerst even een kopje koffie dan. En ik had ook nog wel tijd voor een klein spelletje op de laptop. Het klinkt vast heel oubollig maar ik vind het leuk om Spider Solitaire te spelen, en dan inmiddels op het niveau ‘moeilijk’. Het is een heel gepuzzel en juist dat vind ik er leuk aan.
Ik zette de laptop aan en ging aan het puzzelen. Ik kwam een heel eind maar uiteindelijk verscheen ‘Geen zetten meer mogelijk’ op het scherm. Aaahw, jammer. Het spel moet sowieso op te lossen zijn, dus ik had het anders moeten doen. Ik keek op de klok. De sportschool ging over 5 minuten open, het is heel dicht bij ons huis, dus ik moest nu eigenlijk mijn spullen gaan pakken.
Maar zou ik niet nog éen keertje mijn spel even proberen dan, even een nieuwe ronde en daarna naar de sportschool? Ja, uitstel, ik wist het zelf, maar de puzzel lokte zo…
“Pok!” hoorde ik ineens en er zat een groene krekel naast me op tafel. “Ja zeg!” zei ik tegen hem, “Wat is dit nou weer”. Hij zei niks terug, nam een sprong en landde op de Escape-toets van de laptop! Dit was Japie Krekel, mijn geweten, geen twijfel mogelijk. De hint was overduidelijk. Stop met die tijdverspilling en ga naar de sportschool! “Oke, oke, ik ga al” mompelde ik en ging naar de keuken om mijn waterfles te vullen en naar boven om mijn sporttas te pakken. Ik wilde de laptop niet dichtklappen, dan zou ik mijn geweten pletten.
Toen ik weer beneden kwam was Japie weg. Nergens meer te bekennen. Hij had z’n plicht gedaan, was nu vast naar iemand anders onderweg om die te vermanen. Dus de laptop ging dicht en ik ging sporten. En het ging supergoed vandaag.
Dus roep maar niet te hard dat sprookjes niet bestaan, Japie Krekel bestaat gewoon echt.
Hier is het bewijs: