Vandaag is de eerste dag zonder jou, en zoveel  kleine dingen laten me merken dat jij er niet meer bent.
Geen blije begroeting, terwijl je je uitrekt,  ‘smorgens.
Niet wachten in de keuken op een broodje.
Geen gekwispel  bij de deur als je iemand aan hoort komen.
Geen neusjes meer op het raam.  Geen gerammel met je bak omdat je water op is.
Geen gehark met een lompe poot, omdat je aandacht wilt.
Geen vergenoegd geknor vanuit je mand terwijl je je even lekker omdraait.
Het balletje wat doelloos  in de gang ligt. Je halsband die je niet meer nodig hebt.
Geen natte sik meer op m’n schoot omdat je je kop daar neerlegt net nadat je gedronken hebt.
Geen koppie meer op de leuning van de bank.
Ik hoef niet meer de broodjes die moeten ontdooien veilig weg te leggen omdat jij ze anders wegkaapt.
Geen “beenligtijd” meer.  Geen blaf als de postbode op de oprit verschijnt.
Geen bonk op het kruipluik midden in de nacht omdat jij daar neerploft op de mat.
Niet even de tuin in als de kinderen worden gebracht.
Nooit meer blij opspringen bij het toverwoord : “ Brokjes?? “
Nooit meer een rondje Verhildersum met jou.
En er zullen nog zoveel  “ nooit meer”s komen…..
Ik mis je zo.  Je hield zoveel van ons en je hebt me zo goed geholpen als ik het moeilijk had.
En je hebt me zoveel plezier gegeven  door je pure levensvreugde.
Kleine onhandige pup,  slungelige puber,  prachtige volwassen hond.
Mijn meisje.  Ik hou van je.