Ik heb voor mijn verjaardag een auto gekregen.
Jaja, wie het breed heeft…enz…..
Nou valt dat nog wel een beetje mee (of tegen, het is maar hoe je het bekijkt)
maar een auto is toch wel een bijzonder cadeau!
En het is ook nog een bijzondere auto,een Renault 6, bouwjaar 1975 !

Die mag je dus met recht een klassieker noemen.
Ik was 14 toen deze auto op de weg kwam. Raar idee wel.
Gelijk komen er een heleboel herinneringen boven.
Ik zat in de 3^e klas van de Mavo.
Minirokken waren uit, midirokken waren in de mode.
Bloesjes van india-katoen. Iedereen had een schipperstrui.
Ik wilde wel een permanentje, maar dat mocht nog niet.
Schoenen met kurken plateauzolen, was ik eindelijk eens een beetje groter.
Ik was hevig verliefd op een jongen uit de 4^e. Hij heeft het nooit geweten.
‘Bohemian Rhapsody’ van Queen kwam uit (over klassiekers gesproken!)  en dat afgrijselijke nummer ‘Mississippi’ van Pussycat, wat mijn ouders zo mooi vonden. Bllg.
Ikzelf hield meer van Pink Floyd,  die kwamen met ‘Wish you were here’.
Ik kan me niet precies herinneren wat we toen thuis voor auto hadden.
Het zou wel eens de Vauxhall Viva geweest kunnen zijn,  een koperkleurige, rechthoekige auto.
Mijn Renaultje rijdt prima.  Maar zo anders als de auto’s van nu!
Een groot, dun stuur,  zonder stuurbekrachtiging.  Versnellingshendel aan het dashboard,  evenals de handrem.
Vier versnellingen. Hoekige vormen,  wiebelende metertjes.
En een choke!  Vooral dat laatste had een groot “o jaaa!” effect.
Toen ik mijn rijbewijs haalde, hadden de auto’s ook nog een choke.
En moest je een punt in gedachten nemen op de route vanaf huis,  dat je daar de choke weer indrukte, anders bleef je er mee doorrijden.
“Kruispunt de Choke” werd dat, zodat ik het niet meer zou vergeten.
Nu moet ik dus ook weer een punt bepalen waarbij ik de knop weer moet indrukken.
Dat is hier als ik de provinciale weg opdraai.
De snelweg, zoals de mensen hier onterecht zeggen .
“Snelweg de Choke” dus maar.
Ik heb ook een hele sleutelbos voor mijn auto. Een sleutel voor de deuren, eentje voor het starten en ook nog een voor de benzinedop. Niks afstandsbediening met bliepjes.
Het was natuurlijk wel even wennen, dat schakelen met die hendel naast het stuur.
Maar het lukte snel , en nou is het al zo gewoon, dat  ik, als ik eens in onze andere auto rij, soms automatisch naar het dashboard zit te graaien als ik moet schakelen.
In de Renault ben ik veel meer aan het autorijden.  De bewegingen zijn veel groter, je moet meer doen.
De moderne comfortabele auto’s nemen je steeds meer uit handen (en voeten).
In een vorige auto hadden we cruisecontrol.  Ik gebruikte die nooit, had er zelfs een hekel aan.
Ik wil zelf rijden , met mijn voet op het gaspedaal!
Nog even en er wordt in de nieuwste auto’s een automatische chauffeur ingebouwd, net als de automatische piloot in een vliegtuig.
Nu heb je toch  al, bij de luxe auto’s,  allerhande sensoren die van alles voor je regelen.
Ik vind het niks eigenlijk.  Nee, zelfs voor inparkeren niet, al ben ik dan een vrouw!
Wat is er dan nog voor leuks aan autorijden?  Dan wordt het net zo saai als passagier zijn!
Maar bij deze auto kan ik naar hartenlust sturen en schakelen.
Het dingetje heeft ook nog wel wat bekijks op de weg.
‘t Is ook wel een echte ouwe, met een blauwe kentekenplaat.  Soms word er even  gezwaaid of getoeterd.
Vanmorgen stak er nog een man z’n duim naar me op.
Ik neem maar aan dat het voor de auto bedoeld was tenminste en niet voor de lieftallige chauffeuse.
Want als die auto uit 1975 al een klassieker is,  vlei ik mezelf toch maar niet teveel…