‘Wat zal ik morgen bakken?’ vroeg ik gister aan Bert.
‘Spritskoeken met chocola’, was zijn antwoord.
O help. Ik weet niet of jullie je dit nog herinneren: Koekje van eigen deeg,
mij lag het nog goed in het geheugen.
Maar wat lette me om nog eens een poging te wagen? Ik had immers goede tips gekregen van mijn eigen Meesterbakker Irene en de belangrijkste oorzaak van het falen was dat ik het deeg niet had gewreven. Dat zou me dus nu niet weer overkomen, ik ging de uitdaging aan.

Ik wreef of mijn leven er vanaf hing. Zelden heeft er iemand zo gewreven als ik.
In het recept stond dat het uiteindelijke deeg zalvig moest zijn. Wel een lastig criterium. Als iemand met een moeilijke huid heb ik al heel wat zalven gebruikt en er is veel variatie in consistentie. Sommige zalfjes zijn bijna vloeibaar, anderen hebben de structuur van stopverf.
Welke zalvigheid moest het deeg dan hebben? Ik heb maar een middenweg gegokt. Het moest nog wel opgespoten kunnen worden maar je moest een stevige spuitzak hebben omdat het een vrij dik beslag zou zijn. Dus ik maakte er een soort vloeibare stopverf van.
Ik had speciaal een katoenen spuitzak gekocht, als die zou ontploffen had ik toch echt iets niet goed gedaan.
Het leek erop dat ik het echt wel goed had gedaan deze keer. Ik had ook besloten losse koeken te maken, ik wilde niet weer het risico lopen op één grote blob.

Zeg nou zelf, dit ziet er toch heel anders uit dan de vorige keer? Ik keek overigens enigszins gespannen toe of de koekje niet alsnog naar elkaar zouden kruipen maar ze bleven keurig solitair.

Het enige wat ik de volgende keer anders moet doen is de tijdsduur. Ik haalde ze nu nog maar net op tijd uit de oven, sommige koekjes zijn net iets te donker geworden (k hoor het Janny van HHB gewoon zeggen)

Mijn plan was om chocola te drizzelen, dat leek me een fluitje van een cent. Niet dus hè? Mijn drizzels werden klodders en verpesten helemaal mijn mooie spritsgevoel. Dus ik heb ze uiteindelijk gewoon bestreken met chocola, ik ben beter als Bob Ross met een kwast dan met gooien à la Karel Appel.

Ik ben trots op het resultaat en inmiddels (dat mocht niet voordat er een foto gemaakt was) hebben we ze ook geproefd en ze zijn heerlijk.
Ik leer het nog wel.