“Weet je wat mij opviel? Je schrijft blogs over alles wat je leuk vindt, maar je hebt nog nooit over D&D geschreven!”
Klopt helemaal, lieve schoonzoon, maar vandaag ga ik daar verandering in brengen.
Want ik vind D&D, Dungeons and Dragons, echt heel leuk.

Waarom schrijf ik er dan pas 2 jaar na de eerste kennismaking over?
Nou, om heel eerlijk te zijn, omdat ik het spel nog helemaal niet in de vingers dan wel onder de knie heb. Het voelt soms net als wanneer ik naar een documentaire over het heelal kijk: ik vind het schitterend en wil alles weten. Maar veel gaat finaal boven m’n pet en andere dingen snap ik bìjna. En sommige informatie lijk ik maar niet te kunnen onthouden, dus moet het eindeloos voor mij herhaald worden.
Nou vind ik dat zelf heel niet erg, zo blijft het spannend en boeiend. Maar een programma in je eentje kijken is wat anders dan deel uitmaken van een gezelschap, met mensen die allemaal hetzelfde avontuur spelen. Dan voel ik me best onzeker en wil niet dat de anderen me op sleeptouw moeten nemen. Het D&D gezelschap waar ik deel van uit maak bestaat uit louter aardige mensen die ‘nee’ zeggen als ik vraag of ik een blok aan hun been ben, die zeggen dat ze ook zo begonnen zijn.

Wat maakt het dan zo moeilijk? Voor mij een combinatie van dingen. Het is een spel, met dobbelstenen, maar het is ook een rollenspel. Je bent een personage, die heb je tevoren helemaal uitgewerkt volgens bepaalde regels, en je moet je in hem/haar inleven wil je goed kunnen spelen.
Nou ben ik erg van het verkleden etc, maar dat is nou weer niet nodig. Je zit dus gewoon als jezelf aan een tafel, maar je bent eigenlijk iemand anders die in een bos of een kasteel of een dorp loopt/zit/rent/ligt/vecht/eet (doorhalen wat niet gewenst is)
Je speelt via een vaste volgorde, dus je mag niet zomaar wat gaan doen als je nog niet aan de beurt ben, ook al zit je personage te popelen. Je bedenkt, al of niet in samenspraak met de anderen, dingen om te doen, (acties) maar hoe je die uitvoert hangt af van hoe je de dobbelstenen gooit.
Die dobbelstenen zijn niet de gewone van Mens- erger- je -niet, maar het zijn 6 verschillende soorten en de Dungeon Master (de spelleider) geeft aan welke je mag gooien. Tenminste, dat doet hij bij mij, ik kan me voorstellen dat meer ervaren spelers zelf wel weten welke dobbelsteen ze wanneer mogen gooien.
En het spel zit barstensvol termen, meest Engels, die bij mij maar zoooo moeizaam landen.
Wat ik vooral nog moet gaan zien is de logica van veel spel-elementen. Het is voor mij nog een voortdurende verrassing. Ook al zit ik met het, tevoren voor mijn personage ingevulde, character-sheet voor mijn neus, dan kan ik nog de onderdelen niet vinden en hou ik voor mijn gevoel voortdurend het spel op.

Maar wat niet is kan nog komen. Zo kreeg ik serieus pas vanmorgen een brainwave. De dobbelstenen hebben namen. D4, D6, D20. Die D staat natuurlijk voor Dice (of Dobbelsteen, dat mag ook vast) en het cijfer voor hoeveel vlakken die dobbelsteen heeft. Hoe simpel kan het zijn? Maar daar moet ik dus 2 jaar over doen. Kan je nagaan hoe het zit met termen als ‘Deception check’, ‘Proficiency Bonus’ of ‘Dexterity’ . Ik weet het gewoon niet! Als ik over alles ook nog 2 jaar doe begrijp ik het spel als ik een jaar of 143 ben.

Klinkt moedeloos hè? Waarom hou ik er dan niet mee op?
Nou, omdat ik het bovenal gewoon leuk vind! De sfeer, het verhaal (verteld door de Dungeon Master) , mijn personage, het gezelschap en de acties van de anderen, de onvoorspelbaarheid van het avontuur, de fantasy-elementen, alles bij elkaar zorgt voor een blij gevoel, ook al zijn er nog zoveel dingen die ik niet kan of weet.
Voor de corona-tijd kwamen we fysiek bij elkaar en zorgden we voor een passende setting. Mijn eerste kennismaking met D&D was hier in de tuin, ik deed toen nog niet mee, maar had een zijdelingse rol op me genomen, die van Callum de Cateraer. Wat had ik een plezier met een sfeer proberen te creeëren die paste bij het geheel.

• 

• 

• 

• 

• 

En toen ik zag hoe er gespeeld werd, leek het me erg leuk om ook mee te gaan doen.
We hebben als gezin een aantal losse avonturen gespeeld, ik was daarin de High-elf Danaë.

Nu speel ik mee met een vervolgverhaal, ben een oude dwergenvrouw die een bard is en Knofje heet. Deze party is online, en we spelen om de week een avond vanuit Leens, Huis ter Heide en Almere.
Het is fijn dat we online kunnen spelen, maar ik heb er ook wel weer veel zin in om fysiek met elkaar om de tafel te spelen, met wat aankleding en een wat persoonlijkere interactie.Maar dat komt vast ook weer.

A.s. donderdag staat er weer een D&D afspraak gepland. Tevoren lees ik nog maar weer eens mijn charactersheet door, en het documentje wat Dungeon-Master Jan zo mooi voor mij gemaakt heeft. Als ik de titel alleen al lees , moet ik glimlachen. Het stelt me wel een beetje gerust, dat het blijkbaar niet onbegrijpelijk is dat ik me zo voel.

Toverspreuken uit mijn hoofd leren lukt ook nog niet zo goed, dus ik hou de papieren donderdag maar weer onder handbereik.

Als we dit avontuur hebben uitgespeeld, we weten nu nog niet hoeveel sessies daar nog over heengaan, staat er al weer een volgende op het programma.
In een heel nieuwe omgeving, Humblewood. De karakters zijn dan op dieren gebaseerd. Daar kan ik me ook weer enorm op verheugen en ben al druk aan het tekenen geslagen. Voor een afbeelding van mijn eerste karakter Danaë had ik op internet gezocht. Zij was een druïde en ik had daarom dobbelstenen met rune-achtige cijfers gekocht.
Voor Knofje leek het me leuk om zelf een tekening te maken. Zij was weer een heel ander karakter, dus er moesten nieuwe, passende dobbelstenen komen.
En voor Humblewood…. ik kan niet wachten! Bert zei:”Daar moeten zeker ook weer andere dobbelstenen voor komen?”
Ik heb nog geen duidelijk antwoord gegeven maar ik denk dat hij gelijk gaat krijgen.