Er was eens een vrouw. Haar leven lang had ze gewerkt, met heel veel liefde en plezier. Ze had er ook heel veel liefde en plezier voor teruggekregen. Maar nu ze ouder werd zei ze tegen haar Fairy Godmother: ‘Ik zou eigenlijk wel willen stoppen met werken. Ik ben moe.’
Het antwoord van Godmother was eenvoudig: ‘Nou, doet dat dan.’
‘Ja maar,’ sputterde de vrouw tegen. ‘Hoe dan? Ik kan toch niet iedereen in de steek laten?’
‘Niemand is onvervangbaar,’ zei Godmother.
‘En hoe moet het dan met het geld?’ vroeg de vrouw verder. 
‘Dat wijst zich wel. Maak je toch niet zoveel zorgen, ik ben er toch?’
De vrouw was niet overtuigd en luisterde niet naar het advies. Ze werkte door, hoe moe ze ook was. 

‘Wie niet horen wil moet maar voelen,’ zei Godmother en ze zwaaide met haar toverstok. Een stoeptegel kwam omhoog, juist toen de vrouw daar liep. Die struikelde, viel, en brak haar voet. Nu kon ze niet meer werken.
‘Zo dan,’ zei Godmother tevreden. 
‘Moest dat nu zo ruw?’ mopperde de vrouw nog, maar het klonk niet overtuigd. Misschien was dit inderdaad wel het zetje geweest wat ze nodig had. De voet had heel lang nodig om te genezen en al die tijd rustte de vrouw uit.
‘En wat ga je nu doen, wat zijn je wensen?’ vroeg Godmother.  De vrouw kreeg een kleur en zei zachtjes: ‘Eigenlijk heb ik altijd al een boek willen schrijven.’
‘Nou, doe dat dan.’ Het antwoord van Godmother was net zo eenvoudig als de vorige keer.
‘Ja maar,‘ sputterde de vrouw tegen, eveneens net zo als de vorige keer, ‘Ik weet niks. Bovendien, wie zit er op te wachten?’
‘Jij.´ Voor Godmother was het allemaal heel simpel.
De vrouw knikte langzaam. ‘Oké, daar heeft u gelijk in,’ zei ze. ‘Maar nog steeds weet ik niet wat ik dan moet schrijven.’
‘Hier, kijk.’ Godmother duwde de vrouw een schrijfwedstrijd onder ogen. ‘Dit past bij jou. Ga je daar maar eens mee bezig houden.’
De vrouw zag dat ze precies gekregen had wat ze nodig had. Hier kon ze haar droom mee waarmaken.
Ze schreef en schreef, bladzijden vol en ze merkte hoe blij ze daarvan werd. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat was ze met het boek bezig, als ze niet daadwerkelijk aan het schrijven was, dan was ze er wel over aan het nadenken of aan het overleggen met haar man over wat er allemaal in moest. Eindelijk was het boek klaar. De vrouw voelde zich enorm trots en voldaan, het was gelukt!
‘Stuur maar op,’ zei Godmother.
‘Dat durf ik niet,’ zei de vrouw ineens.
‘Wat krijgen we nou weer!’ Godmother keek streng. ‘Ben je blij met wat je gemaakt hebt?’
‘Ja,’ zei de vrouw benepen.
‘Nou dan. Hup, opsturen en geen gezeur.’
De vrouw durfde niet meer tegen te spreken. Eigenlijk had Godmother gelijk, ze was blij met wat ze gemaakt had. Ze had haar droom waargemaakt en moest nu de volgende stap wagen.
Het loonde. Tot haar grote vreugde won haar boek de wedstrijd.

‘Zo, en wat wil je nu gaan doen?’ vroeg Godmother. De vrouw dacht een poosje na.
‘Nog meer schrijven. Maar ik zou ook wel graag iets doen met en voor andere mensen.’
‘Komt voor elkaar,’ zei Godmother en zwaaide weer met haar toverstaf.
Daar waren de andere mensen al. Sommigen wilden graag les in taal, anderen wilden leren hoe ze makkelijker met de nieuwe tijd konden meegaan.
De vrouw ging aan het werk. Ze verdiende er geen geld mee, maar wel een heleboel plezier en zelfs een geluksgevoel. Dit kon ze en dit wilde ze. Haar energie groeide, ze ging zelfs nog een boek schrijven. Ook vertelde ze verhalen, sommige lang, sommige heel kort.
‘Dat is leuk,’ zei een meneer van de krant. ‘Ik wil wel iedere week een verhaaltje van jou.’ 

Omdat ze nooit uitverteld was, verschenen haar verhalen op den duur op steeds meer plekken. In een kalender, in boeken, en zelfs op scholen in het land van de buren.
De vrouw zuchtte er af en toe van. Niet meer omdat ze moe was, maar van geluk.
En Godmother glimlachte.