Heel graag schrijf ik UKV’s, oftewel ultra korte verhalen. Al jaren ben ik lid van een online schrijfgroep, die heeft een aparte Facebookpagina daarvoor. Periodes van actief posten wisselen af met die van alleen lezen en soms reageren. Inspiratie laat zich niet dwingen en als ik niks weet te schrijven, schrijf ik niks.

In de groep is de regel: maximaal 99 woorden, exclusief de titel. Een geweldig goede schrijfoefening: het moet een afgerond verhaal zijn met een kop en een staart, maar je hebt dus maar een zeer beperkt aantal woorden tot je beschikking. Dat vergt nadenken, overbodige woorden weghalen, synoniemen verzinnen en het uiteindelijk zo uitpuzzelen dat je niet over die 99 woorden uitkomt. Niet altijd makkelijk voor een breedsprakig persoon als ik, maar als het wel lukt ben ik altijd weer blij en voldaan.

Meestal zijn mijn UKV’s volkomen uit mijn linkerduim gezogen, soms is de waarheid een beetje aangepast en een enkele keer zijn ze helemaal waarheidsgetrouw. Zoals naar aanleiding van een situatie gister, ik schreef (en plaatste) deze UKV:

Bijzonder

De bel gaat, grieperig schuifel ik naar de deur. Een onbekende pakketbezorger reikt me een doos aan: ‘Mevrouw.’
Het is een boom van een kerel. Lang haar, baard, leren hoed. Massieve onbedekte armen en knoesten van benen in enorme veterloze kisten.  
‘Ik hou wat afstand, ben niet zo fit,’ zeg ik terwijl ik me uitstrek om het pakket aan te nemen
‘Daar ben ik niet bang voor,’ buldert hij. ’Virussen bestaan niet!’ 
‘Eh, oké,’ reageer ik onnozel, terwijl de man weer wegbanjert. Als hij gezegd had dat hij met de Noormannen geland was, had ik hem nog geloofd ook. 

 

Vervolgens kreeg ik de melding van Facebook dat mijn verhaaltje geweigerd was. Daar was ik enorm verbaasd over. Hoezo geweigerd?

Ik had geen regels overtreden bij mijn weten. Daarom vroeg ik aan de Moderator wat er aan de hand was. Zij reageerde laconiek:

En ik bleek dus niet de enige. Maar voor mij was het de eerste keer. Allemaal niet zo belangrijk, en toch hield het me bezig.

Want ik kan met mijn verstand niet bij de willekeur! Facebook wordt overstroomd door allerhande bagger, door nepaccounts, door phishing, door fake news. Door gejatte foto’s, door clickbait pagina’s, door complottheorieën, door haatberichten. En dat kan allemaal wel? Eigenlijk zou ik er om moeten lachen, maar ik word er alleen maar boos en ook wel verdrietig over.

Dan zijn er natuurlijk mensen die zeggen: Nou, dan ga je toch van Facebook als het je niet zint?
Ja, dat is een mogelijkheid.
Ik hoop ook dat er nog een alternatief komt. Want het sociale van social media is voor mij belangrijk. De tijd van fysiek bij elkaar komen met een schrijfclubje is toch echt wel voorbij.
En ik heb op deze manier ook nog contact met mensen die ik anders echt uit het oog verloren zou zijn.

Ondertussen ga ik gewoon lekker door met schrijven. Er is nog zoveel niet bedacht en zoveel nog onverteld! Korte en lange verhalen, hele boeken, haiku’s en natuurlijk UKV’s. Heb je al eens in het menu van deze site gekeken? Daar staan ze allemaal. 😊 Ik ben van plan om er nog veel meer bij te zetten. Want daar heeft Meta lekker helemaal niks mee te maken!