Het is heerlijk zomerweer. De ochtend is zacht, de vogels zingen. Het belooft een prachtige dag te worden. Misschien wel iets té warm zodat iedereen aan het eind van de middag moe is, een beetje smoezelig, wat sneller geïrriteerd. Maar nu nog niet, het is de mooiste tijd van de dag vind ik. De wilde rozen, die uitbundig bloeien, geuren heerlijk. Ik ben bijna jarig. Over twee weken, dan word ik al acht jaar! Blij loop ik op het schoolplein naar mijn vriendinnetjes. Later deze week mag ik alvast trakteren, op mijn verjaardag hebben we altijd al zomervakantie. Ieder jaar dezelfde zes weken, vakantiespreiding is er nog niet.
De bel is nog niet gegaan, we gaan handstand doen tegen de schoolmuur. Nu zie ik de wilde rozen ondersteboven, en komt de geur nog sterker mijn neus binnen.
De rok van mijn katoenen zomerjurkje zakt over mijn schouders en hoofd en ik ga gauw weer op mijn voeten staan. Mijn vriendinnetje giechelt ‘ik zag je onderbroek’.  Ik lach ook, het maakt ons niet echt uit, bij haar gebeurt precies hetzelfde. De schaduwen maken ons langer dan we zijn, ik zie haar springerige krullen scherp afgetekend naast mijn steile korte haar en ben een héél klein beetje jaloers.
De schoolbel gaat, we moeten in de rij.
Langs de perken met bloeiende wilde rozen marcheren we naar binnen.
Bijna vakantie, zegt de geur. Bijna jarig. 

Vijfenvijftig jaar later is het heerlijk zomerweer. De ochtend is zacht, de vogels zingen. Het belooft een prachtige dag te worden, ik ga maar niet te veel doen vandaag. Vorige week twee dagen intensief in de tuin werken heeft me aardig opgebroken, ik heb flinke rugpijn. De tijd van makkelijk een handstand doen is allang voorbij. Ik ben geen blij kind meer, ik ben inmiddels een oma en niet altijd even blij. Maar toch, ergens diep, zit dat blije kleine meisje er nog en soms komt ze even tevoorschijn. 
Ik loop met mijn hond buiten en geniet van de zomerochtend. De wilde rozen in de gemeentetuin bloeien uitbundig en de geur brengt me terug naar mijn jeugd. Ik ben bijna jarig! Over twee weken, dan word ik drieënzestig. Ik glimlach als ik aan vroeger denk, hoe ik me verheugde op mijn verjaardag, de kriebeltjes in mijn buik. Jarig zijn is nog steeds gezellig, maar de magie van vroeger is er niet meer.
Ik zie mijn schaduw voor mij uit, ze maakt me langer dan ik ben, mijn korte steile haar scherp afgetekend. Ik grinnik. Sommige dingen veranderen niet, al blijft de rok van mijn katoenen zomerjurk tegenwoordig keurig omlaag hangen.
Langs de perken met bloeiende wilde rozen loop ik naar huis.
Bijna vakantie, zegt de geur. Bijna jarig.