Vandaag voel ik me erg opstandig. Je hebt wel eens van die buien dat je alle meegaandheid en vergoelijking en relativering laat varen. Nou ja, ik schrijf ‘je’ maar laat ik het persoonlijk houden. Ik dus. Waar gaat het deze keer om? Om dit: 

Ja, om 1 euro. Maar het is een principekwestie, dus ik ga jullie er gewoon deelgenoot van maken.
Ik keek vanmorgen op de bankrekening en zag onder andere dit:  

Wel verdorie. Hoezo moet de belastingdienst een euro hebben terwijl ze míj nog een euro schuldig zijn? 

Want kijk, dat leg ik even uit. Ik had nog wat zorgtoeslag tegoed van vorig jaar, en dat was € 11. 
Wat ik overgemaakt kreeg? € 10. 
Raar, maar het ging maar om 1 euro dus ik had geen zin om daar achteraan te gaan.
Tot vanmorgen dus. Als zij gaan beginnen over 1 euro, dan ga ik dat ook doen. 

Ik belde de belastingtelefoon, stond niet eens zo lang in de wacht en ik kreeg een mevrouw aan de lijn. Ik zei: ‘Het gaat maar om een euro, maar toch wil ik weten hoe het zit.’

Ze ging het voor me uitzoeken en zette me in de wacht. Dat duurde. En duurde. En.. o daar was ze weer. ‘Mevrouw? Bedankt voor het wachten. Om u te kunnen helpen moet ik nog even het een en ander verifiëren. Wat is uw geboortedatum?’
Ik gaf die door en verwachtte nog een aantal vragen maar ze zei: Dank u, ik ga het voor u nakijken’, en zette me weer in de wacht.  Geen idee wat ze dan in die eerste wacht had gedaan, maar oké.
‘Mevrouw? Bedankt voor het wachten. Ik zie dat u € 11 terug krijgt.’
‘Ja, dat staat op de beschikking, maar ik kreeg € 10.’
‘Dat heeft te maken met ons betalingssysteem.’
‘Wat dan?’
‘Dat heeft te maken met de afronding in ons betalingssysteem.’
‘Maar € 11 is een rond bedrag.’
‘…..’

‘Mevrouw?’

‘Ja het betalingssysteem, de afronding eh, het heeft daarmee te maken.’ ‘Nou, dat begrijp ik niet, maar ik begrijp wel dat ik die euro dus niet krijg. En die afronding in het betalingssysteem was niet van toepassing op de euro die er nog afgeschreven is voor de auto die ik heb verkocht?
‘…… eh..’
Nu kreeg ik toch een beetje medelijden, dwars door mijn opstandigheid heen. Zij doet ook alleen maar haar werk als telefoniste en heeft de regels niet gemaakt.
‘Laat het verder maar,’ zei ik dus. ‘Het ging mij om het principe.’
‘Heeft u verder nog vragen?’ vroeg ze, omdat het in haar protocol staat. Volgens mij hield ze ondertussen haar vingers gekruist dat ik niks meer te zeiken had.
‘Nee, dank u wel. Goedemorgen.’
Ik kreeg nog een bandje met de vraag of ik mee wilde werken aan een telefonisch onderzoek van 12 vragen. Daar had ik geen zin. Beetje gratis werken voor de belastingdienst, tsss. Zo opstandig was ik nog wel. 
Nu ik erover nadenk, had ik het wel moeten doen en dan na 11 vragen stoppen. In verband met afronding in mijn antwoordensysteem. Gemiste kans, jammer.