Will you still need me, will you still feed me, when I’m 64? 

Tja, toen de Beatles dat zongen leek dat inderdaad heel oud.
En nu? Nu ben ik zelf zo ver en voelt dat helemaal niet zo. Het is best een knus beeld hoor, wat de liedtekst schetst. 

• Een trui breien (nou ja, zonder de fire-place dan): check
• Onkruid wieden in de tuin: check
• Kleinkinderen op m’n schoot: check
• Zomerhuisje huren als het niet te duur is: check. 

Maar verder is er weinig bezadigdheid de laatste weken.
Ineens gebeurt er van alles tegelijk.

Bert werkt niet meer, dat is een hele verandering. Heel veel geregel. Dat zijn ontslag op de juiste manier ging, WW aanvragen, en oneindig veel berekeningen maken hoe we het verder zullen doen nu. Veel onzekerheden, omdat het op papier wel rond is maar we in de praktijk nog niet echt weten waar we aan toe zijn. Nieuwe levensfase.

Twee auto’s ingeruild voor één, waar we hopelijk jaren plezier van kunnen hebben. Een grote beslissing en een grote uitgave.
Het was uiteraard maar een auto, mijn Cuore. Maar ik had moeite met het afscheid. Het was mijn eigen Omamobiel en die gaf me vrijheid en zelfstandigheid. Ik vind het moeilijk om afhankelijk te zijn van iets of iemand. Maar we hebben nu een ander leven gekregen en dan zijn twee auto’s gewoon onzin. Toch deed het me wat. Nieuwe levensfase.

Uit onverwachte hoek kwam er nieuw werk voor mij op mijn pad. Ik kreeg een tip voor een vacature, ik solliciteerde. Educatief auteur voor een lesmethode voor groep 5 t/m 8, met thematisch onderwijs waarin vrijwel alle leerdomeinen zijn geïntegreerd.
Volkomen in mijn straatje, daar ligt mijn hart qua onderwijs. Zo werkte ik vroeger met de kleuters, wat nu groep 1 en 2 is en liefst ook in de hogere groepen. Helaas kon dat door allerlei regels hoe langer hoe minder in de loop van de jaren en ik ben uiteindelijk mede daarom afgehaakt als leerkracht.
Nu komt dit idee meer en meer terug en daar word ik enthousiast van. Ik solliciteerde. Maakte een proefopdracht. Had een gesprek. Werd aangenomen.
En als absolute kroon daarop mag ik gaan werken aan: ‘Van oermens tot Romein’.
Dat is voor mij wel zo geweldig. Die periode vind ik fantastisch interessant, ik heb er veel over gelezen, gezien, geleerd, gepraat, geschreven, propedeuse in gehaald, kinderboek over geschreven… en zo kan ik nog heeeel lang doorgaan. Van alle onderwerpen die maar aan de orde hadden kunnen komen had ik niets liever gekregen dan juist dit.
Hoe mooi is dat. Maar ook : hoe spannend. Gaat het me lukken? Kan ik waarmaken waar mijn werkgever op rekent? Hoeveel tijd zal ik er voor nodig hebben? Kan ik goed samenwerken met mijn duo-auteur? Zal… nou ja, honderd vragen en onzekerheden.
Nieuwe levensfase.

Maar ook: dankbaar. Dat ik met m’n 64 jaar dit kan gaan doen, een fijne relatie heb, een lief gezin, een mooi huis, een heerlijke tuin. Dat ik echt wel merk dat ik ouder ben geworden, maar dat mijn/ons leven niet stilstaat. Dat er nieuwe dingen op ons pad komen, nieuwe uitdagingen zogezegd.
En dat ik, zoals van de week, heerlijk even met mijn man in de keuken kan dansen op ‘When I’m 64’, zoals we vroeger op andere nummers deden.
Yes, I need you and I feed you when I’m 64.