Er zit een tegenstrijdigheid in mij. Enerzijds hou ik ontzettend veel van de natuur en anderzijds ben ik op veiligheid en een zeker comfort gesteld.
Dus, hoe heerlijk ik het ook vind om in het bos of een ander natuurgebied te zijn, je zult mij niet kamperend aantreffen.
Maar er zijn compromissen! Zoals een huisje. In het bos. Op een natuurpark. Een huisje met een goed bed, een douche en wc, een keukentje en een deur die op slot kan.
Dat hadden we dus voor onze vakantie geboekt en daar zijn we nu.
In Limburg, vlakbij de grens met België. Midden in het bos! Gelukkiger kan je me bijna niet maken.
Toch was het nog wat meer natuur dan ik van tevoren had gedacht. 
Ons huisje staat aan een prachtig ven, met waterlelies en rietplanten. Eenden, meerkoeten, reigers, opspringende vissen… en kikkers. Héél veel kikkers. Die in de avond en nacht onvermoeibaar een groot gemeenschappelijk concert geven.
Waar ik woon zijn ook wel kikkertjes. En die kwaken wel eens en dan zeg ik: ‘Ach hoor nou hoe leuk.’ Maar dat valt helemaal in het niet bij dit: 

Zouden we wel kunnen slapen? Ja, dat kunnen we. Blijkbaar is het toch een heel rustgevend geluid, ook al is het oorverdovend. Ik vraag me ook steeds af hoe ze het doen. Met zijn honderden, misschien wel duizenden, kwaken ze eensgezind en dan ineens zijn ze allemaal op exact hetzelfde moment stil. Om een paar seconden later weer met de hele goegemeente vrolijk verder te kwaken. Wat gebeurt er in die paar seconden dan steeds? Is er gevaar? Moeten ze even uitrusten? Vertellen ze elkaar bij een bepaalde kwaak dat het nu even stil moet zijn? Er was vroeger zo’n leuke videoclip met een kikkerconcert en dirigent.’We all stand together’. Zou er hier ook een dirigent zijn misschien? They stand in ieder geval wel all together. Geheimen van de natuur. Ik zal er wel nooit achterkomen.

Maar we hebben niet alleen kikkers. Er is nog meer natuur, in de vorm van wilde zwijnen. Ook wel op het park. En nogmaals, hoeveel ik ook van de natuur hou, dit is best een beetje eng. Ik moet zeggen dat ik in de loop van de week wat meer ontspannen ben geraakt, maar in het begin liep ik zowat op eieren.  

Vlak bij ons huisje staat dit bord: 

Zo’n bemoedigende tekst ook!
Ze beginnen met Als een zwijn niet in de aanval gaat. Dat ‘als’ daar krijg ik al een onrustig gevoel van. Loop rustig achteruit, zonder te rennen. Achteruit rennen is nou niet een van mijn specialiteiten dus dat rustig lopen zou ik wel kunnen. Alleen zie ik dan niet waar ik mijn voeten ga neerzetten en omdat zwikken, struikelen en vallen juist wel mijn specialiteiten zijn, heb ik er weinig vertrouwen in.
Als een zwijn wel in de aanval gaat: Klap in je handen (dat kan ik), schreeuw (dat kan ik ook) en maak je groot. Tja, dat is wel een dingetje. Ik was altijd al aan de kleine kant, maar de laatste jaren krimp ik ook nog, dus van dat groot maken verwacht ik niet veel effect. 

Blijft het dier op je afkomen, klim dan ergens op. Verstop je achter een boom. 

Ja. Vertel me maar eens waar ik op moet klimmen in deze omgeving of achter welke boom ik me moet verstoppen. 

Het enige wat ik kan bedenken is dat ik dan op de schouders van mijn heldhaftige man moet klimmen. Op zich wel weer een goed idee, want dan hebben we ons wel groot gemaakt natuurlijk.
Gelukkig is het nog niet nodig geweest. We hebben wel veel sporen al gezien, ook rondom de huisjes, van omgewoelde aarde. 

Bert heeft gelijk tijdens de eerste avondwandeling met Lenny al een familie zwijn gespot, maar die was gelukkig een heel eind weg en dat heeft hij zo gehouden.
Zondag scharrelden er twee schattige gestreepte biggetjes bij de slagboom van de parkuitgang. Maar omdat we ervan uit gingen dat deze kleintjes niet alleen waren, dus de grote boze ouders wel vlak in de buurt zouden zijn, keerden we direct om en gingen we een andere kant op. Dan maar wat langer wandelen. Dat zat trouwens nog niet zo mee, want de wandeling die we uitgekozen hadden, ging gedeeltelijk door een gebied met wilde runderen. Grote zware beesten met enorme hoorns, het waren net van die Osborne-stieren.Toen we het hek naderden zat daar ook weer een bord op met allerlei waarschuwingen over wat je wel en niet moest doen. Ik begrijp niet dat ze die borden niet wat korter maken. Het woord “Sterkte” zou wat mij betreft helemaal volstaan. Ik zag een paar, waarschijnlijk jonge, stieren met elkaar slaags raken en hield het direct voor gezien. Ik ging me echt niet wagen in een gebied met testeronbommen van een paar honderd kilo. Dus de wandeling werd nog wat langer.
Op de terugweg wilde ik even langs de receptie van het park want al wat wij in de keukenlaatjes hadden: geen enkel keukenmes. Of koksmes moet ik misschien zeggen want de meneer van de receptie reageerde verbolgen toen hij met vier normale bestekmessen aankwam en ik zei dat die er wel waren. ‘Maar u zei keukenmes.’ Misschien eten ze in Limburg uitsluitend in de keuken, ik weet het niet. Ik legde uit dat het dan een koksmes moest zijn. Dat woord vond ik zelf nogal pretentieus voor de eenvoudige maaltijden die we klaarmaken in het huisje, maar de man was tevreden.
Hij kwam met een groot scherp koksmes en nog een mini- machete aan en ik bedankte hem natuurlijk van harte. Omdat het in het begin van de week nog niet zo lekker weer was, had ik een jasje aan. Dat deed ik nu uit, wikkelde de messen daarin en liep met mijn gevaarlijke pakketje naar ons huisje. Zo zie je maar, het is niet alleen een trend onder de jeugd om met messen te lopen, senioren doen het ook.
Ik zei nog onderweg:’Als we nu wilde zwijnen tegenkomen, heb ik in ieder geval een mes bij me.’
Maar dat is bluf. Ik kan amper een vlieg doodslaan, heb er gister nog eentje gevangen in een glas en naar buiten gelaten.
Ik ben tenslotte toch een natuurliefhebber.