Op zo’n Facebookpagina met nostalgische onderwerpen (heerlijk voor zo iemand als ik, ik kan eindeloos genieten van foto’s van dingen uit mijn jeugd) werd de vraag gesteld:
Van welke film werd je bang als kind? 
Direct schoot me niet een film, maar een serie te binnen. Het heette  Dossier Saffier en Staal. Het was een Britse serie  en ik vond het doodeng.
Waarom keek ik dan? Geen idee, misschien omdat ik moest weten hoe het afliep. 

Ik herinner me dat een opgezegd kinderrijmpje ( Ring-a-ring o roses) iets engs veroorzaakte,  en spoken in een oud huis met veel klokken.  Lekker vaag, hè?
Toch staan me nog beelden op het netvlies, geesten van middeleeuwse soldaten die eindeloos de trappen opliepen, ouders die verdwenen waren, stemmen, lichten… brrrr.
Ik krijg nog kippenvel als ik eraan denk. 

Toch ben ik nieuwsgierig, wat dit eigenlijk geweest is. Zoals vaak biedt Google een antwoord.
De serie heette oorspronkelijk Sapphire and Steel en er zijn vier seizoenen van gemaakt.
Alleen de eerste is maar in Nederland uitgezonden, door de Tros en wel in 1980. 

Wat? 1980? Toen was ik niet echt een kind meer, ik was inmiddels achttien. Hoe kan het dan dat ik het toch zo eng vond? Het verklaart trouwens wel dat ik mocht kijken, want als ik werkelijk nog een kind was geweest, had dat vast niet gemogen. 

Zou er nog iets van terug te zien zijn? Streamingsdiensten geven geen resultaat, maar YouTube wel. Ik moet het zien! En wel nu.
Werkelijk met de bibbers in mijn knieën zet ik de eerste aflevering op. 

De kwalteit is als een grijsgedraaide videoband, maar dat voegt wel wat toe aan de nostalgie en de sfeer.
Het intro… ik herken het. Zo ging het, een korte uitleg over onduidelijke identiteiten in de ruimte die er waren om ons te beschermen. Een soort ruimteagenten. En deze keer waren Sapphire en Steel naar de aarde gestuurd.
In een oud huis woonden een vader, moeder, zoon van een jaar of twaalf en dochter van ongeveer 7 jaar. De ouders verdwenen bij het voorlezen van dat kinderrijmpje, iets met een scheur in de tijd. Ik snap er nu ook nog niet veel van, maar wel dat het spannend is.

Ja echt wel, ook al is het nog zo gedateerd en simpel gemaakt. Voor onze huidige begrippen knullige special effects en een traag verloop. Er zijn maar een handjevol acteurs, waaronder Joanna Lumley. Zij is Sapphire. Steel wordt gespeeld door David McCallum, ik ken die kop maar geen idee waarvan, dat moet ik ook nog eens opzoeken. Of toch alleen hiervan, heb ik meer onthouden dan ik dacht?
Ik zit een beetje lacherig te kijken, de aflevering duurt maar een half uur. Bert kijkt ook mee.
De echte angst van vroeger is er niet meer. Ik kan er nu wel doorheen kijken, het decor, de effectjes, de typische jaren ‘80 muziekstijl die het geheel omlijst.
Na die eerste aflevering hebben we geen zin, op dat moment, om nog verder te kijken. Even een herinnering opgehaald en dat is genoeg. 

Stiekem toch niet voor mij. De volgende dag zet ik tijdens koffietijd nog een aflevering op. Ik moet die soldaten nog zien, en wat was er nou toch ook alweer met die moeder… en daarna kijk ik er nog een….. Heel stiekem voel ik weer een bepaalde spanning, angst zelfs. Wat is dat, dat ze met zulke simpele middelen iets maken wat me 44 jaar later nog bang maakt? Ik lach mezelf uit, doe even normaal joh. Maar toch… ik moet nog twee afleveringen zien voordat de serie uit is, maar ik doe het nu niet. Ik blijf er anders teveel mee bezig.
Misschien morgen. 

Ik lig er niet meer wakker van, zoals vroeger. Maar toch snap ik wel waarom ik het zo griezelig vond. En toch wilde kijken.
Eigenlijk heb ik dat nu met Stranger Things. Er zitten dingen in die ik werkelijk doodeng vind. Maar ik vind het een geweldige serie en kijk reikhalzend uit naar seizoen 5.
Is het dan prettig om te griezelen? Blijkbaar wel, tot een bepaalde hoogte. Als ik maar weet dat alles weer goed komt.

Ik lees dat de serie Sapphire and Steel in Groot Brittannië inmiddels een cultstatus heeft. Verdiend denk ik. Als je iemand 44 jaar later met zo’n gedateerde serie, met al z’n knulligheid toch nog spanning kan laten voelen, dan heb je toch wel iets goeds gemaakt.  Misschien ga ik nog eens op zoek naar de DVD box. Als ik het durf.