Joepie, hier is weer eens een gastblog van mijn dochter Irene Hoos!

Boodschappen doen met een bijna -kleuter. Ik weet dat veel mensen denken ‘Pfffff ik ga liever alleen’. Maar ik heb er nooit zoveel moeite mee, ik vind het eigenlijk juist altijd wel gezellig.
Maaaar… er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen.

Meestal doen wij op maandag boodschappen voor een week, soms op woensdag.
Maar nu gingen wij een keer op zaterdag, om spullen te halen voor een vaderdagontbijtje en – diner.
Dus daar gingen we, samen op pad.
Om 9 uur ’s morgens parkeerde ik op de parkeerplaats bij de plaatselijke supermarkt.
Op zaterdagochtend staat daar de viskraam altijd. Waar ik om 9 uur dacht: oef die kibbeling gemengd met haring is best heftig, riep zoonlief gelijk ‘JAAA IK WIL KIBBELING’.
Hij was het niet gelijk eens met mijn ‘nee joh ,het is veel te vroeg’ en volgens mij zette dit de toon voor de rest van de boodschappensessie.

De shopsessie was écht leuk, begrijp me niet verkeerd. Want hij wist dondersgoed dat we voor vaderdag gingen en wees dingen aan (Dit vindt papa denk ik heel lekker!), die hij heel secuur uitkoos.
Ik genoot van de samenstelling van het ontbijt en al zijn ideeën die papa ongetwijfeld enorm zou waarderen.
Maar mijn rustige peuter, die normaal lekker in de wagen (in het grote deel want ‘ik ben wel een grote jongen’) zit, was deze zaterdag niet mee.
Wie er wel mee was, was heel het dorp. En omgeving. En provincie. Want goeie genade wat was het een partijtje druk in de supermarkt!
En natuurlijk juist nú wilde meneertje niet zitten in de wagen, maar staan, op de plek waar je een krat kan zetten. Prima. En de scanner vasthouden en scannen. Ook prima. Maar na elke boodschap die gescand werd, moest het ding weer helemaal terug in de houder gezet worden, met opvolgende frustratie dat ie hem er vervolgens niet meer uit kreeg. En dat niet 1 keer. Ook geen 2. En nee ook geen 3, ik kan nog even doorgaan. Zucht.

Het scannen verliep ook niet al te soepel want ineens hadden we 6 dozen van 2 vaderdagtompoucen.
Niet helemaal waar. Maar ja, knopjes!!!! Dus voor ik de scanner weer te pakken had hadden we er al 7.
Maar hoe makkelijk je iets opplust, hoe lastig je het er weer af krijgt, dan moet je het product scannen. Wat natuurlijk onderaan in de boodschappentas netjes stond weggestopt. Dus alles er weer uit, toestanden.
Inmiddels was ik de frustratie om de scanner en het op en af en op en af en op en af de wagen ook zat, dus ik zei: ‘Oké, nu heb je geen keuze, je gaat in de wagen.’
Wonderen zijn de wereld nog niet uit, dit ging zonder discussie. (oja na de kibbelingdiscussie hadden we ook nog een croissantjesdiscussie. Wat een nare moeder ben ik toch hè, niks mocht).

Afijn, dit ging soepel. Dacht ik. Want normaal gaat ie lekker zitten. Maar nu moest het figuur staan. Maar elke keer als ik dan weer verder reed, verloor hij z’n evenwicht en viel ie om. Op de boodschappentas. De tompoucen werden nog net niet geplet (had ik straks verdorie alsnog andere moeten halen en ze moeten scannen, dat zal toch niet…).
En maar lachen. (hij dan, ik niet). Dus ik zei op een gegeven moment:
‘Hou nou eens op met dat lachen, niemand vindt dit leuk, alleen jij!’
Maar terwijl ik dat zei, zag ik dat een oude man, zeker 80, die al een tijdje naar ons had staan kijken, voluit lachte. Dus ik vervolgde mijn zin met : ‘en u dus.’
Vervolgens kreeg de beste man een uitbrander van zijn vrouw, die het waarschijnlijk compleet niet oké vond dat haar man zo mijn opvoeding ondermijnde.
Och ik moest hier wel weer om lachen, heb ik ook weer voor een lolletje gezorgd.

Uiteindelijk kwamen we bij de kassa, met een scanner waar alleen artikelen opstonden die we daadwerkelijk hadden, een mannetje wat in de wagen zat, geen kibbeling en geen croissants, en wel twee tassen ontbijt- en dinerspul. Het moet niet gekker worden.
Voor mijn gevoel was het al half 4.
Het was pas 10 uur. Dus.