Op de kalender begint de zomer op 21 juni, maar qua weer zijn we alvast begonnen.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ga graag naar buiten met blote armen en benen.
Zo ook vandaag, ik ging lekker de natuur in met hondje Lenny.
En ik dacht onderweg: als ik straks weer thuis ben, kan ik weleens een leerzaam stukje op Daagse Dingen gooien.
Komt ie: (to whom it concerns ) 

Dat je je moet insmeren met een anti-zonnebrandmiddel als je in open gebied gaat wandelen, is natuurlijk geen nieuws.
Maar doe het ook als je naar het bos gaat, want in de schaduw kan je net zo goed uv-schade oplopen. Dus gewoon lekker smeren!
We noemen het spul inmiddels zonnebrand, maar dat wil je juist voorkomen, dus ik gebruikte net de officiële naam. Het is wel handig om dat insmeren thuis alvast te doen, want anders loop je nog kleverig te wezen als je over een zandpad loopt. Omdat het nogal droog is de laatste tijd, stuift dat zand nogal. Effect op vers aangebrachte zonnecrème  lijkt me lijkt me duidelijk. Schuurpapier, dat wandelt niet fijn. 

Het gaat niet voor iedereen op, maar zelf ben ik enorm gevoelig voor insectenbeten. Ik krijg altijd bovenmaatse bladders, ontstekingen en andere narigheid van de kleinste prikjes. Daarom heb ik altijd deze bij me: 

Het is een soort omgekeerd werkende injectiespuit: je zet zo’n plastic kuipje op de gestoken plek (er staat in de gebruiksaanwijzing welke je voor welke steekbeest moet gebruiken) en dan trek je die vacuüm, daarmee komt het gif eruit. Soms doet dat even pijn maar het weegt echt niet op tegen de ellende wanneer je het niet doet. 
Je koopt zo’n ding gewoon bij de drogist en het voorkomt een hoop narigheid. Echt.

Over beestjes gesproken: wat je vaak niet merkt, maar wel  een hoop nare gevolgen kan hebben: een tekenbeet.
Ik vind teken echt afstotelijke diertjes. Ze kunnen er ook niks aan doen dat ze doen wat ze doen, maar echt…. ieuw. Ze bijten zich met hun akelige kaakjes vast en beginnen je bloed te zuigen. Wat eerst een roodbruin of zwart miniscuul puntje is, wat ook nog 6 pootjes blijkt te hebben, zwelt op tot een weerzinwekkende, wanstaltige grijze puist. Als zij (want vrouwtje) vol is, laat ze los. Ze kan dan niks meer want de pootjes zijn veel te kort voor het enorme lijf. Het enige wat haar nog te doen staat is eitjes leggen. En dan gaat ze dood. Onherroepelijk.
Dat wetende, maak ik er niet zo’n punt van om dat voor te zijn. Want als een teek besmet is kan je er echt heel ziek van worden. Maar ook als ze niet besmet is (overigens zuigen mannetjes in eerdere levensstadia ook bloed) vind ik het een akelige parasiet, die ik niet op me wil hebben.  En ook niet op mijn hond, ik ben inmiddels heel bedreven geworden in het teken opsporen en weghalen.
De kans op besmetting door een beet is trouwens heel klein als je een teek direct verwijdert. Daarom is het slim als je na een wandeling jezelf inspecteert. En doet dat ook, hoe akelig het idee ook is, op plekjes die normaal het daglicht niet zien. Een teek kan kruipen en heeft een voorliefde voor verborgen plekjes. Dus ook je oksels, je bilnaad en je liezen controleren en iemand anders de aanzet van je nekhaar en achter je oren laten bekijken.
Heb je er een (of zelfs meer?) Verwijder het beestje met een pincet of een tekentang als je die hebt: zo dicht mogelijk bij de huid vastpakken en met een draaiende beweging uit je huid trekken. Je kan beter niet proberen met alcohol of azijn of jodium aan de gang te gaan, dat geeft stress (blijkbaar kunnen teken ook stress hebben) en dan laten ze speeksel los. En dat wil je niet hebben, want daar zitten juist mogelijk die ziektekiemen in.

Planten kunnen ook prikken. Dat is alleen uit zelfverdediging. Kan wel wezen, maar het is behoorlijk pijnlijk , als je blote huid in aanraking komt met een brandnetel. Je blijft dat nog een hele poos voelen.
Maar er is hulp, van een andere plant. Je kan er vanuit gaan dat die in de nabije omgeving van de brandnetel groeit, soms moet je even goed zoeken. Het is weegbree.

Niet het mooiste plantje misschien, maar o zo lief. Want als je met  de onderkant van het groene blad over de brandbultjes wrijft voel je direct verzachting en heb je er verder ook geen last meer van.
Vind je het lastig om weegbree te herkennen: ze hebben heel karakteristieke bladeren, met verticale, onvertakte nerven. 

Nou , genoeg geschreven en gelezen. We gaan naar buiten!