Oudjes Treffen Tijdloze Oudjes. Oftewel OTTO.  Een stichting in Uithuizermeeden die Oldtimer-ritten organiseert en daarmee eigenaren van Oldtimers samenbrengt met zogeheten Ouden van Dagen als passagiers. Mooi initiatief toch?
Wij deden een aantal jaar geleden ook mee met de Renault6 (nee, nog niet als ouden van dagen), daarna werd het een poosje stil in verband met de coronamaatregelen.
Maar dit jaar kon er weer een rit georganiseerd worden, wij gaven ons weer op met de oldtimer, en vandaag was de tour. 

Ik was tevoren wat bezorgd, ik wil vanwege de roestgevoeligheid de Renault niet in de regen hebben eigenlijk. Maar ja, als je je opgeeft wordt er wel op je gerekend.
Alle bezorgdheid bleek voor niets want het was een stralende dag! Eindelijk.
Wij tuften naar Uithuizermeeden en waren keurig op tijd. En dat op de zaterdagochtend, een hele prestatie voor ons.  We zouden twee passagiers mee kunnen nemen op de achterbank, hadden we doorgegeven.
De vorige keer hadden we twee allergezelligste oude dametjes mee, benieuwd wie er deze keer in zou stappen.

Wel… niemand. Ja, wij natuurlijk. Maar er waren veel meer auto’s dan passagiers! Dus reden een heleboel auto’s, waaronder die van ons, gewoon mee voor het plezier.

Het was werkelijk ook een heeeeeel lange stoet auto’s.  Twee nog in het koetsmodel, dus wel 100 jaar oud, een handjevol jaren 50 auto’s, een antieke brandweerauto en een heleboel auto’s uit de jaren ‘60, ‘70 en ‘80.  Over het algemeen prachtige onderhouden karretjes, in alle kleuren die in die tijd in de mode waren.
Onderweg hadden we ook enorm veel bekijks, mensen kwamen uit hun huizen of zetten hun fiets of auto aan de kant om de hele stoet te kunnen bewonderen.

Een paar weken terug schreef ik over de majesteiten. Nou, eigenlijk voelden we onszelf ook wel een beetje zo vandaag. Zoveel mensen langs de kant die lachten en zwaaiden en fotografeerden en filmden met hun mobieltjes!
Wij wuifden en knikten, WA en M waren er niks bij.
Overigens hadden we de taken netjes verdeeld:  het eerste stuk zat ik achter het stuur, na de lunch mocht Bert het tweede stuk rijden. We zijn dan ook weer niet zo majesteiterig dat we een chauffeur hebben.
Alhoewel, twee jaar geleden reed de majesteit met zijn dochter zelf ook in een oldtimertje. Het kan dus wel. 

Goed, ik reed dus het eerste stuk. Het was een verrassingsrit, zei de organisatie. We waren vanuit Leens naar Uithuizermeeden gekomen en heel benieuwd waar die verrassing heenging. Nou…. eigenlijk ging het onze kant weer op! Maar de namen zijn zeker verrassend. We reden door Valom, naar Noordpolder, daarna naar den Andel en door naar Pieterburen.
Het tempo lag wel verschrikkelijk laag. En dat vond de Renault6 niet fijn. Net iets teveel toeren voor in de tweede versnelling, maar te weinig voor de derde. Ik had dus nogal wat om handen tijdens de rit. Ik schakelde heen en weer en de auto loeide en stootte soms net zo als toen ik 44 jaar geleden net begonnen was met rijles.
Ik snap ook wel dat het geen race is maar een gemiddelde snelheid van 25 km was wel erg traag.
Misschien waren we anders te vroeg in Pieterburen voor de lunch, wie weet. 

Die lunch was overigens heerlijk, grote schalen knappend gebakken friet (al zeggen ze hier patat, ik blijf koppig friet zeggen) en versgebakken kibbeling. En het kersje op de taart was dat we buiten op het terras konden zitten, wat een uitgelezen dag was het vandaag. 

Wij vroegen ons af of we na de pauze wel passagiers zouden krijgen want, de auto’s hadden bij het weer vertrekken geen vaste volgorde. De oudjes hadden die blijkbaar wel, want iedereen keek reikhalzend uit naar de auto waar ze eerder ook in zaten.

Zelf had ik het wel geweten, als ik de kans had om in verschillende oldtimers mee te rijden dan had ik dat zeker gedaan. Maar ik ging toch maar wel naast Bert zitten, vond het ook zo sneu als hij alleen verder moest. 
Nu ik niet hoefde te sturen had ik alle tijd om van de omgeving te genieten.
Tijdens de lunch had ik trouwens zijdelings opgevangen dat ik niet de enige was die het tempo te laag vond liggen, dus we reden nu wat beter door. Dat vonden zowel de auto als wij heel fijn. 

Het was echt wel een verrassingsrit want op een gegeven moment werd het landschap heuvelachtig. In Groningen. Je verwacht het niet hè?  

Het majesteitgevoel werd een beetje dubieus trouwens. Voor ons reden een Pontiac, een Cadillac en drie Mercedessen. Allemaal glanzende luxe auto’s, passend bij Royalty.
Daarachter kwamen wij.
Toch wel een beetje als aanvoerder van het klootjesvolk, met onze Renault 6.  Want achter ons reden een Kever, twee Eendjes en een Peugeot 404.

Meer ons soort mensen, grijnsden we tegen elkaar. Die Pontiac zou niet eens in onze garage passen.

Ik was blij dat Bert reed toen het erop leek dat we door Onderdendam zouden gaan, want ik vind dat werkelijk een horrordorp om met je auto doorheen te komen. Nauw, onoverzichtelijk, een moeilijk kruispunt vlak voor een brug waar àltijd een bus of een vrachtwagen overheen komt, dat soort dingen.
Maar ken je die mop van de mensen die door Onderdendam gingen? Juist, ze gingen niet. We sloeg nog af, naar Takkebos. Nee, dat verzin ik niet, zo heet het. Ik zei toch dat het een verrassingsroute was? 

Weer terug in Uithuizermeeden werden we nog getrakteerd op een drankje en hapje en toen keerden we weer huiswaarts.
Een stuk dezelfde route als vanmorgen. Maar dat was geen verrassing. Wel mooi. Het was een leuk dagje zo.