In deze titel zijn allevier de woorden belangrijk.

Mijn. Het is helemaal van mij, ik heb het bedacht en geschreven.

Boek. Ruim 55.000 woorden, 31 hoofdstukken, 1 verhaal. 

Is. Het bestaat, staat zwart op wit, heeft gestalte.

Af. Klaar, gereed, finished!

En ik ben voldaan en trots. Ik schrijf over alles wat los en vast zit, maar ik heb nog nooit een heel boek voor volwassenen geschreven. Het klinkt cliché, maar het was een echte uitdaging. Hoe ga ik het verhaal opbouwen, wie komen er in voor, wat gaan ze doen, wat gaan ze laten? Wat is het plot, de clou? Allemaal dingen die me tot nu toe weerhielden om er überhaupt maar aan te willen beginnen. Ik wist het gewoon niet. Genoeg onderwerpen voor korte verhalen, voor blogs, maar voor een heel boek? Nope. 

Een schrijfwedstrijd gaf me net dat duwtje wat ik nodig had. Want wat heb ik al vaak voor die drempel staan dralen. Zonder dat ik er over stapte, want ik had geen idee hoe dat moest. 

Ik schrijf geen literatuur en lees het ook maar mondjesmaat. Ik hou van goedgeschreven boeken die prettig lezen en mijn aandacht vasthouden. Heel veel literatuur kan me niet echt boeien, sorry als ik voor sommige mensen vloek nu. Maar ach, wie bepaalt de grens tussen literatuur en lectuur? En is die eigenlijk belangrijk, lees gewoon waar je het meest plezier aan beleeft. Of het je nou laat lachen, intrigeert, misschien zelfs wel frustreert of emotioneert, alles is goed zolang je jezelf er goed bij voelt. 

Wat ik nu kon gaan schrijven voor deze manuscriptenwedstrijd, heeft alles wat mij boeit. Een gemakkelijke stijl, feelgood, beetje spanning, humor en een raadsel. De cozy detective dus, ik heb het in een vorige blog al eens genoemd. 

Al vrij snel had ik een onderwerp bedacht, de hoofdpersonages en wat er opgelost moest worden. Natuurlijk moet het niet in het eerste hoofdstuk al duidelijk zijn wie het gedaan heeft, er moeten een aantal personen opgevoerd worden die de lezer verschillende kanten uit sturen.
Mezelf kennende (ik ben administratief gezien niet de meest geordende) maakte ik een overzicht van de personages met wat relevante details en vulde daarmee een heel planbord. Zo kon ik niets over het hoofd zien en had ik alles keurig op een rijtje. Het beviel alleen niet, ik raakte alsnog in de war, het was een systeem van niks. Er bleken ook online programma’s voor te bestaan, maar die waren weer te uitgebreid en te ingewikkeld voor mij. Uiteindelijk heb ik een simpele multomap gekocht en blaadjes, om de boel bij te houden. En ik ben duidelijk zo ouderwets, dat dit systeem wel werkte voor mij. De personen, de plaatsen, de tijdlijn, wat achtergrondinformatie, het multomapje bewaarde alles keurig voor mij en ik kon toevoegen of weghalen wat ik wilde. Er zijn heel wat papiertjes verfrommeld in de afgelopen tijd, want lang niet alle ideeën zijn goed of uitvoerbaar. 

De afgelopen weken (eigenlijk maanden) stonden hier in het teken van Het Boek. Bert moet er wel gierend gek van geworden zijn op sommige momenten. Hij was mijn proeflezer, mijn vraagbaak, mijn aanhoorder, mijn criticus. En tussendoor moest hij ook nog dealen met dingen als: ‘we eten laat want ik ben de tijd vergeten, of: ‘wil je de tv wat zachter zetten want ik kan me niet concentreren’, of: ‘ik doe mijn lampje nog even aan want ik kan niet slapen’ en ‘wil jij even in je eentje met Lenny gaan lopen, want ik wil mijn hoofdstuk af hebben.’ 

Ikzelf werd er van tijd tot tijd volkomen door in beslag genomen, ik kon dan haast aan niets anders denken dat aan een  plotwending of hoe ik twee situaties logisch in elkaar kon laten overlopen. 

Ik liet mijn koffie koud worden, of ik vergat dat het lunchtijd was en dacht om 3 uur: eigenlijk heb ik best wel trek! 

Ik ging naar Tim en reed op de N34, kreeg een fantastisch nieuw idee en was dat zo enthousiast aan het overdenken, dat ik er pas veel later achter kwam dat ik een hele poos terug de afslag voorbij gereden was. 

Ik schreef zo intensief aan een belangrijk hoofdstuk dat zich op een zondag afspeelde, dat ik om half 5 ’s middags botergaar was en tegen Lenny zei: ‘Kom, ik moet nodig een luchtje scheppen’ en me vervolgens verbaasde dat het zo druk was op zondag in Leens. Het was donderdag. 

Ik droomde erover, ik kon soms aan niets anders denken en moest dan verplicht iets anders gaan doen van mezelf. Niet haken of wandelen, want dan had mijn hoofd genoeg tijd om ondertussen door te malen. Zoiets had ik nog echt niet eerder meegemaakt. 

Maar ik heb vooral enorm veel plezier gehad, veel nieuws geleerd (wat ik laat gebeuren moet tenslotte wel kloppen, dus informatie opzoeken was noodzakelijk) en ik heb me helemaal laten gaan. Sommige dingen had ik tevoren al gepland, andere dingen gebeurden gewoon tijdens het schrijven en ik ging maar door. De opdracht was minimaal 50.000 woorden, ik keek tussendoor regelmatig en hield er rekening mee dat ik hier en daar nog wat ‘vulling’ moest toevoegen om aan die limiet te komen. Maar hoe verder ik kwam, hoe meer vertrouwen ik erin kreeg, dat het me ging lukken met hetgeen ik erin wilde hebben.
En dat was ook zo. Gister overschreed ik die magische grens van 50.000 en ik heb daarna nog ruim 5000 woorden gebruikt om het boek op een goede manier te eindigen. Wat mij betreft staat er niks teveel en niks te weinig in en is het precies zoals het moet zijn. 

Nu laat ik het even rusten. Nadat ik uitgestuiterd ben over mijn prestatie om een heel boek te schrijven, laat ik het een paar dagen voor wat het is. Daarna ga ik het nog een keertje goed doorlezen en eventuele fouten eruit halen, misschien eens de woordvolgorde in een zin veranderen als dat lekkerder loopt. Ik zie het wel, nu gaat dat in ieder geval nog niet gebeuren. Eerst afstand nemen. Uitzoomen. En pas daarna stuur ik het op.

En dan? Wachten natuurlijk, en in spanning zitten. Wat vinden de mensen van de uitgeverij ervan, zijn ze net zo enthousiast als ik? Hoeveel inzendingen zullen er zijn, en van welk niveau? Maak ik een kans op uitgave? 

Werkelijk, ik heb geen idee. Maar hoe dan ook, ik ben mega trots op wat ik gemaakt heb. En het is een heerlijk gevoel dat ik eindelijk iets gedaan heb, waarvan ik wist dat het wel in me zat, maar waarvan ik nooit de manier kon vinden om het eruit te laten komen. 

Mijn boek is af!