De laatste tijd ben ik vaak in nostalgische stemming. Dat is ook wel in een aantal blogjes te lezen. Ik weet niet precies waar het door komt, de extra belangstelling voor vroeger, de weemoed, de heimwee zelfs soms. Het is nu toch ook fijn, met alles wat er nu in mijn leven is. Zou het door de leeftijd komen? Ik heb niet speciaal een kroonjaar bereikt dit jaar, ik zou het logischer gevonden hebben als ik dat bijvoorbeeld had rond mijn 50e verjaardag. Maar gevoelens zijn niet logisch. Dus laat ik maar geen reden gaan zoeken, het is gewoon zo. Het opruimen, de reünie, de muziekjes van vroeger, het laat zien dat ik een schat aan herinneringen heb verzameld in mijn leven. En ik hoop nog veel meer herinneringen te maken, nu en in de toekomst. Het is ook niet zo dat alles vroeger zo fijn was, zeker niet, ik ga het niet idealiseren. Momenteel sta ik voor mezelf een stuk prettiger in het leven, ik was vroeger veel meer onzeker en trok me veel meer aan wat ‘men’ van me zou vinden. Ik hoorde nooit tot de populaire groepjes op school, bij verenigingen of op het werk. Maar ik was ook geen underdog, gewoon een beetje de middenmoot. En inmiddels is het zo dat ik helemaal niet de behoefte meer heb om ergens bij te horen, ik kan veel meer mezelf zijn en zo vanzelf de mensen tegen komen met wie het klikt. Dat klinkt alsof ik blaak van zelfvertrouwen en op een bepaalde manier is dat misschien zelfs wel zo. Maar dat geldt dan alleen voor de ‘buitenwereld’. In mijn eigen kring wil ik graag dat alles goed is en maakt het me wel uit wat er van me gevonden wordt. Gelukkig maar, anders was ik wel erg zelfgenoegzaam.
Wat de herinneringen soms wel moeilijk maakt is het gemis. Gemis van JanWillem, Nel, Ingrid. Van Pa en ma. De mensen van wie ik zo gehouden heb en met wie ik nooit meer herinneringen op kan halen. Ik vond een oude foto van het muziekkorps waar zowel Nel, JanWillem als ik lid van waren, het Trompetterkorps der Hilversumse Schutterij.

Het meisje met de jachthoorn links op de foto is Nel, de meest rechtse ben ik. En naast mij staat JanWillem, met z’n trompet. Ik kan de foto laten zien, maar nooit meer zeggen: O kijk nou, weet je nog hoe dat was! Niet meer samen kunnen lachen om gekke voorvallen, of praten over wat we allemaal meegemaakt hebben . De lol in de bus, de geur van Brasso omdat iedereen z’n instrument blinkend gepoetst moest hebben, het zegt een ander niets. Ik kan niet meer vragen: Hoe heette die-en-die nou toch ook al weer. Niet dat het zo belangrijk is dat ik de namen van de korpsleden nog moet weten, puur het gegeven dat ik het nooit meer aan hen kan vragen! Ik ben ouder geworden, maar zonder hen. En dat doet zeer en het went niet.
Ik wil er niet in blijven hangen, het verleden. Maar het heeft me wel gevormd tot wie ik nu ben, dus ik kan het ook niet zomaar loslaten. Ik denk dat het ten diepste het gevoel is dat het niet zo hoort te gaan. Mijn ouders zijn erg oud geworden, daar had ik verdriet van toen ze overleden, maar ook vrede mee. Zij hadden een volledig leven geleefd, het was hun tijd. Maar voor JanWillem, Nel en Ingrid voelt dat niet zo. Ik ben met hen volwassen geworden, ik wilde met hen oud worden. Misschien eigenlijk wel het “samen uit, samen thuis” gevoel.
Terwijl ik dit zit te typen leest Bert hardop voor uit de krant dat de ruimtesonde Voyager na ruim 40 jaar vliegen nu ons zonnestelsel gaat verlaten.
18 miljard kilometer. Meer dan 40 jaar vliegen. En dan nu het voor ons onbekende in.
Dit is te groot voor mijn bevattingsvermogen. Als ik dit al niet kan snappen, hoe kan ik dan zoiets groots en grilligs als het leven snappen? Het voelt als een metafoor. Het verleden is bekend, geeft houvast, de toekomst is onzeker. Al mijn zelfvertrouwen ten spijt. Misschien heb ik dan toch een verklaring gevonden voor mijn hang naar nostalgie.
De Voyager gaat op onderzoek uit. Zo driest ben ik niet, maar ik wil wel meer vooruit kijken. Nieuwe herinneringen maken. Laat ik maar dapper zijn.