Vandaag voel ik me erg opstandig. Je hebt wel eens van die buien dat je alle meegaandheid en vergoelijking en relativering laat varen. Nou ja, ik schrijf ‘je’ maar laat ik het persoonlijk houden. Ik dus. Waar gaat het deze keer om? Om dit: 

Ja, om 1 euro. Maar het is een principekwestie, dus ik ga jullie er gewoon deelgenoot van maken.
Ik keek vanmorgen op de bankrekening en zag onder andere dit:  

Wel verdorie. Hoezo moet de belastingdienst een euro hebben terwijl ze míj nog een euro schuldig zijn? 

Want kijk, dat leg ik even uit. Ik had nog wat zorgtoeslag tegoed van vorig jaar, en dat was € 11. 
Wat ik overgemaakt kreeg? € 10. 
Raar, maar het ging maar om 1 euro dus ik had geen zin om daar achteraan te gaan.
Tot vanmorgen dus. Als zij gaan beginnen over 1 euro, dan ga ik dat ook doen. 

Ik belde de belastingtelefoon, stond niet eens zo lang in de wacht en ik kreeg een mevrouw aan de lijn. Ik zei: ‘Het gaat maar om een euro, maar toch wil ik weten hoe het zit.’

Ze ging het voor me uitzoeken en zette me in de wacht. Dat duurde. En duurde. En.. o daar was ze weer. ‘Mevrouw? Bedankt voor het wachten. Om u te kunnen helpen moet ik nog even het een en ander verifiëren. Wat is uw geboortedatum?’
Ik gaf die door en verwachtte nog een aantal vragen maar ze zei: Dank u, ik ga het voor u nakijken’, en zette me weer in de wacht.  Geen idee wat ze dan in die eerste wacht had gedaan, maar oké.
‘Mevrouw? Bedankt voor het wachten. Ik zie dat u € 11 terug krijgt.’
‘Ja, dat staat op de beschikking, maar ik kreeg € 10.’
‘Dat heeft te maken met ons betalingssysteem.’
‘Wat dan?’
‘Dat heeft te maken met de afronding in ons betalingssysteem.’
‘Maar € 11 is een rond bedrag.’
‘…..’

‘Mevrouw?’

‘Ja het betalingssysteem, de afronding eh, het heeft daarmee te maken.’ ‘Nou, dat begrijp ik niet, maar ik begrijp wel dat ik die euro dus niet krijg. En die afronding in het betalingssysteem was niet van toepassing op de euro die er nog afgeschreven is voor de auto die ik heb verkocht?
‘…… eh..’
Nu kreeg ik toch een beetje medelijden, dwars door mijn opstandigheid heen. Zij doet ook alleen maar haar werk als telefoniste en heeft de regels niet gemaakt.
‘Laat het verder maar,’ zei ik dus. ‘Het ging mij om het principe.’
‘Heeft u verder nog vragen?’ vroeg ze, omdat het in haar protocol staat. Volgens mij hield ze ondertussen haar vingers gekruist dat ik niks meer te zeiken had.
‘Nee, dank u wel. Goedemorgen.’
Ik kreeg nog een bandje met de vraag of ik mee wilde werken aan een telefonisch onderzoek van 12 vragen. Daar had ik geen zin. Beetje gratis werken voor de belastingdienst, tsss. Zo opstandig was ik nog wel. 
Nu ik erover nadenk, had ik het wel moeten doen en dan na 11 vragen stoppen. In verband met afronding in mijn antwoordensysteem. Gemiste kans, jammer.

Vroeger vond ik het niet zo leuk om Van Bloois te heten. Er was, natuurlijk met uitzondering van mijn familie, niemand anders die zo heette. Ik moest mijn achternaam altijd herhalen en, zodra ik het kon, ook spellen.
Liever had ik een gewone naam gehad, zoals Van Dam, of De Vries.
‘Hoe?’ of ‘Wat’? was steevast de reactie als ik mijn naam gezegd had.
Vele variaties heb ik voorbij zien komen op lijsten en post enzo. 
Blois. De Blos. Blovis. Blooijs. Booi. Bloos. (ja bijna altijd werd de ‘Van’ vergeten). De meest bijzondere was Blokvis.
En als mensen mijn naam eerst geschreven zien en het dan gaan uitspreken is er negen van de tien keer een aarzeling.
Nu nog steeds. ‘Mevrouw Van eh,  Bl…. Blwah? Zeg ik het zo goed?’
Tuurlijk blijf ik altijd vriendelijk, ik snap het best. ‘Nee hoor, gewoon uitspreken zoals je het schrijft.’
‘Ah, Bloois dus?’ 
‘Ja, Van Bloois dus.’
Mijn man heeft het omgekeerde, want die heet De Vries. Die hoefde nooit zijn naam te herhalen vroeger of te spellen. En nu nog steeds niet.
Als hij in een wachtkamer zit en er wordt: ‘Meneer De Vries!’ geroepen, dan staan er zo drie meneren De Vries op. Dat dan weer wel.  

Nu ik ouder ben, vind ik mijn naam wel mooi. Ik gebruik dan ook geen pseudoniem voor het schrijven omdat het makkelijker in het gehoor zou liggen. Van Bloois is een prima naam, ook al moet ik nog steeds het riedeltje zeggen wat ik al bijna zestig jaar gebruik: B, L, dubbel O, I, S.
Of aan de telefoon: Bernard, Leonard, dubbel Otto, Isaak, Simon.
Waarom zijn dat eigenlijk allemaal mannen, bedenk ik ineens nu ik dit opschrijf. Ik ga een eigen spelling maken voortaan: Bella, Lisa, dubbel Olivia, Irene, Saskia.
Ben benieuwd wanneer ik het kan gaan gebruiken! 

Mijn moeder had een mooie achternaam, vind ik , die heette Van Egmond. Ik was vroeger gewoon een beetje trots als ik op school tijdens de geschiedenisles leerde over de Graven van Egmond en Hoorne. En haar oma heette Guldemond. Ook al zo mooi.
Maar niet iedereen in haar familie was bedeeld met zo’n chique naam.
Ik had twee tante Mijntje’s.  Een gewone tante Mijntje en een tante Mijntje Spek. Dat was eigenlijk een tante van mijn moeder, dus mijn oudtante. Ze zaten daar trouwens nog meer in de vleeswaren, want er was ook nog een nicht die Ham als achternaam had.
Dan was ik stiekem toch wel weer blij dat ik Van Bloois heette, vooral ten opzichte van die naam Spek.

De acteur Kevin Bacon heet natuurlijk eigenlijk gewoon ook zo. Maar in het Engels klinkt het ineens anders, vind je niet? Dat is nog met meer bekende namen zo.
Johnny Cash heet in het Nederlands Jantje Contant. Klinkt als een stripfiguur. En Reese Witherspoon is dan gewoon Ries Methaarlepel. Dat wil je toch niet…
Doe maar Van Bloois.
Ik vind het helemaal prima.

Will you still need me, will you still feed me, when I’m 64? 

Tja, toen de Beatles dat zongen leek dat inderdaad heel oud.
En nu? Nu ben ik zelf zo ver en voelt dat helemaal niet zo. Het is best een knus beeld hoor, wat de liedtekst schetst. 

• Een trui breien (nou ja, zonder de fire-place dan): check
• Onkruid wieden in de tuin: check
• Kleinkinderen op m’n schoot: check
• Zomerhuisje huren als het niet te duur is: check. 

Maar verder is er weinig bezadigdheid de laatste weken.
Ineens gebeurt er van alles tegelijk.

Bert werkt niet meer, dat is een hele verandering. Heel veel geregel. Dat zijn ontslag op de juiste manier ging, WW aanvragen, en oneindig veel berekeningen maken hoe we het verder zullen doen nu. Veel onzekerheden, omdat het op papier wel rond is maar we in de praktijk nog niet echt weten waar we aan toe zijn. Nieuwe levensfase.

Twee auto’s ingeruild voor één, waar we hopelijk jaren plezier van kunnen hebben. Een grote beslissing en een grote uitgave.
Het was uiteraard maar een auto, mijn Cuore. Maar ik had moeite met het afscheid. Het was mijn eigen Omamobiel en die gaf me vrijheid en zelfstandigheid. Ik vind het moeilijk om afhankelijk te zijn van iets of iemand. Maar we hebben nu een ander leven gekregen en dan zijn twee auto’s gewoon onzin. Toch deed het me wat. Nieuwe levensfase.

Uit onverwachte hoek kwam er nieuw werk voor mij op mijn pad. Ik kreeg een tip voor een vacature, ik solliciteerde. Educatief auteur voor een lesmethode voor groep 5 t/m 8, met thematisch onderwijs waarin vrijwel alle leerdomeinen zijn geïntegreerd.
Volkomen in mijn straatje, daar ligt mijn hart qua onderwijs. Zo werkte ik vroeger met de kleuters, wat nu groep 1 en 2 is en liefst ook in de hogere groepen. Helaas kon dat door allerlei regels hoe langer hoe minder in de loop van de jaren en ik ben uiteindelijk mede daarom afgehaakt als leerkracht.
Nu komt dit idee meer en meer terug en daar word ik enthousiast van. Ik solliciteerde. Maakte een proefopdracht. Had een gesprek. Werd aangenomen.
En als absolute kroon daarop mag ik gaan werken aan: ‘Van oermens tot Romein’.
Dat is voor mij wel zo geweldig. Die periode vind ik fantastisch interessant, ik heb er veel over gelezen, gezien, geleerd, gepraat, geschreven, propedeuse in gehaald, kinderboek over geschreven… en zo kan ik nog heeeel lang doorgaan. Van alle onderwerpen die maar aan de orde hadden kunnen komen had ik niets liever gekregen dan juist dit.
Hoe mooi is dat. Maar ook : hoe spannend. Gaat het me lukken? Kan ik waarmaken waar mijn werkgever op rekent? Hoeveel tijd zal ik er voor nodig hebben? Kan ik goed samenwerken met mijn duo-auteur? Zal… nou ja, honderd vragen en onzekerheden.
Nieuwe levensfase.

Maar ook: dankbaar. Dat ik met m’n 64 jaar dit kan gaan doen, een fijne relatie heb, een lief gezin, een mooi huis, een heerlijke tuin. Dat ik echt wel merk dat ik ouder ben geworden, maar dat mijn/ons leven niet stilstaat. Dat er nieuwe dingen op ons pad komen, nieuwe uitdagingen zogezegd.
En dat ik, zoals van de week, heerlijk even met mijn man in de keuken kan dansen op ‘When I’m 64’, zoals we vroeger op andere nummers deden.
Yes, I need you and I feed you when I’m 64.

Vanmorgen vroeg is het wat frisser buiten, ik wil op tijd wandelen met Lenny.
Maar mijn eerste loopje is naar de konijnenren.
Wat vreemd. De hele groep zit aan de rechterkant, in een soort halve cirkel, en iedereen zit rechtop als een paashaas. Het ziet er wel schattig uit, maar ik voel me toch ongerust. Er is iets aan de hand, dit is totaal geen normaal gedrag.
Zelfs El, die extreem schuw is, blijft zo zitten als ik eraan kom. Ik kijk ze allemaal aan en zie: Robin is er niet.
Al snel zie ik aan de andere kant een uitgestrekt bruin lijfje liggen. Veel te stil. Een vlieg kruipt over haar achterpoot.
Lieve Robin, de hitte is haar teveel geworden. Gisteravond was ze er nog, maar vannacht heeft haar hartje het opgegeven. Veel te jong, ze was nog maar pas twee jaar geworden. 

Ik schiet helemaal vol. Mijn lieve meisje. Het is onvermijdelijk dat er verdriet komt wanneer je dieren hebt, ik weet het wel. Maar het is zo moeilijk. 
Al zo vaak heb ik over onze konijnen geschreven en over het intense plezier dat ik aan ze beleef. Hun karakters, de groepsstructuur, hun gewoontes.
Nu zit er een gat in de groep. En is Bert bezig een gat in de grond te graven.

Kleine Robin, die eigenlijk inmiddels zo groot was. Al vanaf het moment dat ze haar babyneusje uit het nestje stak, heb ik van haar gehouden. Haar karakter gezien, haar plaats in de groep. En haar plaats in mijn hart. Ik had zo graag gewild dat ze oud mocht worden.
Dag, lief meisje. Je wordt gemist.