Het ruikt hier heel lekker in huis, want ik heb net koekjes gebakken. Ik had al verteld dat ik een nieuw boek en een leuke trommel had gekregen, die moesten vandaag hoognodig ingewijd worden. 

De afgelopen weken heb ik tijdens al die grijze en donkere dagen veel bakprogramma’s gekeken. Bakwedstrijden eigenlijk. Op HBO was er van alles. Een HarryPotter bakwedstrijd waarin fantastische werkstukken werden gemaakt die mijn mond deden openvallen, en waarvan ik het héél zonde vond dat ze aangesneden werden door de jury. Dat was bakken op heel hoog niveau. Echt professioneel niveau, en ik pretendeer niet om dat ooit te bereiken. Wel heel erg leuk om naar te kijken.
Ook was er een wedstrijd met gingerbread bouwsels. De prachtigste dingen werden gemaakt, zo knap! Zelf ben ik letterlijk uren bezig geweest om peperkoekmannetjes te maken voor kerst, en uiteindelijk waren er maar drie min of meer gelukt. De mensen op tv maakten hele huizen, kersttaferelen, haarden met kerstsokken, speelgoedwinkels… zo mooi!
En nu zit ik nog in het laatste seizoen van The Christmas Cookie Challenge, waarbij, de naam zegt het al, lekkere koekjes in kerstthema moeten worden gebakken en zo mooi mogelijk gedecoreerd. 

Ook was in de laatste weken van het oude jaar een seizoen van ons eigen Heel Holland Bakt te zien. Dat is echt gericht op thuisbakkers, maar ook daarvan kan ik niet zeggen: zoals ik. Want daar heb ik eenvoudigweg ook niet genoeg vaardigheden voor. Ik weet niet precies wat een cremeux is of een ganache, welke ingrediënten wel en persé niet samen kunnen, hoe je een taart met fondant bekleedt of hoe je zelf bladerdeeg maakt. Maar stel dat ik dat nou allemaal wèl wist en kon. Ook dan zou ik nooit meedoen, niet aan HHB of aan een koekjeswedstrijd of welke bakwedstrijd dan ook.
Want iedere wedstrijd is het één grote haastklus, dat bakken.  Alles moet klaar binnen een strakbepaalde tijd. De bakkers werken zich een slag in de rondte, rennen heen en weer om spullen te pakken, zijn in paniek als er iets mis gaat omdat ze geen tijd hebben om het te herstellen en staan steevast in de laatste minuut nog gestresst belangrijke dingen te doen.

Ik hou van bakken, maar niet van stress en ook niet van tijdsdruk. Juist het rustig bezig zijn met het afwegen, het mengen, het vormgeven, is zo heerlijk. En bevalt iets me niet, dan begin ik overnieuw of ik neem de tijd om iets te herstellen. Daarom lukt het vaak goed en ben ik tevreden en voldaan daarna. En soms ook een beetje trots. Vanmiddag kon ik in alle rust balletjes deeg draaien die allemaal even groot moesten zijn, het juiste lepeltje zoeken om de goede maat kuiltjes in de balletjes te maken, de jam keurig af meten. Alles in mijn eigen keuken die ik zo gezellig vind, met mijn knusse schort voor waar ‘Hygge’ op staat. De Deense equivalent van het Nederlandse ‘gezelligheid’, een woord wat net zo moeilijk te omschrijven is. Dat schort heb ik in Odense gekocht deze zomer en ik denk als ik het gebruik met heel veel plezier terug aan de fijne vakantie. En dat alles bij elkaar maakt dat ik gewoon aan het genieten ben als ik iets ga bakken.

De bakplaat met amandelkoekjes ging de oven in en een heerlijke geur vulde de keuken. 

Inmiddels zijn ze klaar, afgekoeld, geproefd en volmondig goedgekeurd. Jemig wat zijn ze lekker!  Ik was nog maar net met deze blog begonnen toen Bert thuiskwam en toen hebben we samen heel hyggelig een versgebakken koekje gegeten.
Daar kan toch geen stresserige wedstrijd tegenop! 

Het boek met recepten heet ‘50 x koekjes’ dus er komen vast nog heel veel meer genietmomenten.  (ssst, de blunders laat ik natuurlijk nu buiten beschouwing…)