Geen idee wat me overkomt dit jaar met de voorbereidingen voor de feestdagen.
Ik vraag me serieus af wat er met me aan de hand is. Het schier onmogelijke is toch aan het geschieden:  ik heb niets schriftelijk voorbereid.
Ik zal nu even een witruimte invoegen, zodat de mensen die mij kennen, kunnen bekomen van deze schok. 

Gaat het weer?  Dan zal ik weer verder gaan.
Ieder jaar, al zolang ik zelf gasten ontvang, verander ik in een soort regisseur.
Want als ik niet opschrijf wat ik allemaal wil doen, geen lijstjes maak, dan raak ik gestresst. Malend wakker liggen en een steeds korter lontje krijgen, plus een hoog jankgehalte horen daarbij. Niet leuk en niet bevorderlijk voor de feeststemming.
Dus alles op papier zetten (ja, ouderwets papier, geen app) geeft me rust.
Mijn broer plaagde me vroeger goedmoedig met mijn ‘draaiboek’ . 
Het schriftje waarin ik had opgeschreven wanneer ik wat moest voorbereiden, klaarmaken, opzetten, serveren. 
‘Liggen we op schema?’ vroeg hij met een knipoog, als de hapjes op tafel kwamen of het hoofdgerecht uit de oven gehaald werd. 
Van hem kon ik het hebben. Jeetje, wat mis ik hem nog steeds. 

Dit jaar vieren we hier thuis Kerstmis, met de kinderen en kleinkinderen.
Vorig jaar was de jongste kleinzoon nog maar net geboren, toen togen we allemaal voor een brunch naar het huis van mijn dochter en schoonzoon.
Ik had samen met mijn dochter voor het eten gezorgd en ja, daar hoorde ook onvermijdelijk een lijstje bij, ook al vierde ik het niet thuis. 
Twee jaar daarvoor zat ik met mijn vers geopereerde voet in het gips en dicteerde ik mijn lijstjes vanaf een stoel aan mijn zoon en dochter, die in onze keuken het diner bereidden.
Ook weer door mij zorgvuldig, voor de operatie nog, voorbereid met afstreeplijstjes, zodat alles, behalve ik zelf, op rolletjes zou lopen.
Dit klinkt allemaal nogal zakelijk, maar juist door die lijstjes heb ik de ontspanning om te genieten van de gezelligheid!

Dit jaar voelt het ineens anders. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb niet de minste stress. Ik lijk zomaar alles onder controle te hebben, zonder ook maar één enkel afvinklijstje gemaakt te hebben!
Ik weet precies wanneer ik wat wil doen en dat zonder draaiboek. De logeerkamers, de boodschappen, het menu, de baksels, alles zit in mijn hoofd en ik heb er nog geen minuut van wakker gelegen.
Hoe kan dit? Bert zou zeggen; ‘Who’s in the Annelies-suit?’ 
Ik heb geen idee. Maar lekker voelt het wel. Oké, het duurt nog tien dagen voor het kerst is.  Dus wat niet is kan nog komen natuurlijk. 
Nah, hoeft niet eigenlijk. Het bevalt me wel, dit. 

Maar niet overdrijven, dus ik had voor vandaag wel gewoon een boodschappenlijstje gemaakt. En het nog meegenomen ook.
Bij wijze van geheugenspel (ik ben tenslotte in de omroep Max leeftijd) probeerde ik het eerst zonder lijstje, zodat ik vrij ongeordend de winkel doorkruiste. Later zou ik het lijstje nog wel controleren. Toen ik dat uiteindelijk erbij wilde pakken parkeerde ik mijn karretje even bij een kerst-display. Vervolgens sleepte ik een doos met rollen inpakpapier door de winkel omdat er een rol onder mijn winkelwagentje vast zat. Het zal ook eens niet. Zit ik niet met mijn sjaal vast in de deur van de vriezer, of maai ik een hele stelling petflessen om, zodat die allemaal gezellig door het gangpad stuiteren, dan sleep ik wel ongeveer honderd rollen cadeaupapier mee.
Gelukkig, ik ben toch nog wel een beetje mezelf.