Schoonmoeders hebben niet zo’n beste naam in het algemeen. Toch meen ik mij te kunnen onttrekken aan het prototype van de bemoeizuchtige heks/tang/diva (doorhalen wat niet verlangd wordt.)
Want ik heb een prima band met mijn schoonzoon. Mijn favoriete schoonzoon zelfs, maar dat mag ik zeggen want ik heb er maar één.
Al 20 jaar, want hij en mijn dochter waren nog pubers toen ze verkering kregen.
Inmiddels zijn ze volwassen en hebben een gezin, zodat ik nu oma ben van de twee liefste kleinzoons van de wereld . Uiteraard, jullie hebben (de lezers die het aangaat) óók de liefste kleinkinderen van de wereld. En zo hoort het ook.

Ik deel veel interesses met schoonzoon Jan, en daar bof ik echt mee.
Geschiedenis, natuur, archeologie, paleontologie, fantasy, zo leuk om daar met elkaar over te praten, filmpjes en linkjes te sturen en tips uit te wisselen over boeken en programma’s. Ik word er blij van en hij (hopelijk) ook.  

Vorig jaar september hebben we samengewerkt aan een konijnenproject. Onze uitbreidende veestapel had een nieuw onderkomen nodig en mijn man Bert had een schouderblessure, die kon niet graven en sjouwen. Jan bood spontaan aan om te komen helpen en moest wel wat overredingskracht aanwenden om mij dat te laten accepteren. Ik voel me snel bezwaard maar hij veegde alle tegenwerpingen van tafel.
Dus hebben wij op een zaterdag dat nieuwe stuk verblijf gerealiseerd en het was enorm leuk om dat zo samen te doen. 

Klussen doe je niet in je nette kleren, tenminste ik niet en Jan ook niet. Maar zijn werkbroek was wel helemaal aan gort aan het eind van de dag. Hij zei: ‘Ik laat die maar hier, dan wil jij hem vast wel in de container doen. Dit is echt z’n laatste klus geweest.’

Ik had echter andere plannen.
Toen hij weer naar huis was heb ik de restanten van de broek gewassen en er daarna een konijn van gemaakt. Als bedankje en als een zogenaamde ‘Memory-bunny” 
Deze broek had herinneringen, bijvoorbeeld verfvlekken van de babykamer van hun eerste zoontje. En zo waren er nog meer souveniertjes, als laatste dus die van het werken aan het konijnenverblijf met schoonmama. 

Het patroon vond ik op internet, ik maakte het konijn met veel plezier en was tevreden met het resultaat. En wat nog belangrijker was: Jan was echt blij verrast en vond het idee erachter ook mooi.  

Een poosje geleden kwam zijn vraag: ‘Omdat je dat konijn hebt gemaakt, dacht ik aan iets anders wat ik op internet zag. Denk je dat je een Dino voor me kunt maken?’
‘Jongen, daar word ik direct enorm enthousiast van. Kom maar op, wat zou je willen?’ 
Lang verhaal kort: hij kocht een patroon op Etsy. Ik kocht, na overleg over welke kleuren, de stof. Afgelopen week heb ik de Dino gemaakt.
En ik ben er hopeloos verliefd op geworden. Het koppie. De voetjes. Hoe hij zit. Hoe hij zijn armpjes kan bewegen. Nou ja, gewoon op alles!

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het me niet met alle onderdelen heel makkelijk af ging. Met het konijn was het al zo geweest dat ik eerst de kop er verkeerd opgezet had, zodat hij opzij keek en nadat ik dat verholpen had, zijn zitvlak ook nog per ongeluk overdwars had ingezet. Dus dat ging al niet vlekkeloos, maar al doende leert men. (Ik zag bijna mijn moeder lachen in de hemel, zij heeft mij naaien geleerd en heeft bij leven heel wat misbaksels de revue zien passeren.) 

Maar deze Dino was wel ‘next level’, om alle naden netjes te laten aansluiten en het hele beestje op de goede manier te modelleren. De voetzolen met teentjes, het hoofdje met alle onderdelen, het was een puzzel en een gepriegel.  Hoe trots kan je dan zijn dat het gelukt is en dat hij zo leuk is geworden dat je ongeveer 7688034 x tegen je man piept: ‘KIJK DAN!’ (en stiekem naar de hemel roept: ‘Mam, kijk dan!’) 
De vorige keer heb ik een ruim 60 jaar oud lammetje opgeknapt, nu een splinternieuwe Dino gemaakt. Terwijl een Dino natuurlijk miljoenen jaren ouder is dan een lammetje. Maar deze niet. Snap je het nog? Ik bijna ook niet meer.
Maakt niet uit. Ik ben gewoon blij. Wat zal het volgende zijn?