In de categorie ‘Hoe is het toch met….’  spreken we vandaag nog eens met Annelies van Bloois. In de vorige aflevering van ‘Door de bank genomen’ heeft u haar tergende ervaring met de Triodosbank kunnen horen. Mevrouw van Bloois, fijn dat u er weer bent. Is alles in orde gekomen?

      Nee

Niet? Maar we sloten het vorige interview af met een hoopvolle conclusie. Was dat niet terecht?

      Nee

Heeft u uw pasje nog niet ontvangen?

      Nee

En heeft de bank daar een reden voor opgegeven? 

     Nee

U heeft niet veel variatie in uw antwoorden

     Nee

Dus u kunt nog steeds niet pinnen of contant geld halen?

     Nee

Mevrouw, sorry dat ik het vraag, maar kunt u nog iets anders zeggen dan ‘nee’?  

     O jawel, maar dan was het geen antwoord op uw vraag

Is er dan helemaal niets gebeurd ondertussen?  

     De passen zijn op 19 januari aangemaakt. Dat weet ik omdat ik afgelopen week al weer een paar keer contact gezocht heb met de bank

En het is nu 29 januari, heeft u ze nog steeds niet?

     Sorry dat ik het woord weer gebruik maar: nee.
We kregen halverwege vorige week wel pincodes, per brief. Maar daar bleef het bij. 

Wat zegt de bank daarvan?  

     Dat de passen aangemaakt zijn en de pincodes snel gekoppeld kunnen worden, maar dat de passen vervolgens gedrukt moeten worden en dat kost tijd.  

Zou dat echt zo zijn? 

     Als ik het grof mag zeggen:  ik vind het een PIEPsmoes.  Donderdagavond hebben wij, dus ná sluitingstijd van de kantoren, een bankrekening geopend bij de ASN bank. Drie keer raden wat er zaterdagochtend op de mat lag. 

Uw nieuwe passen?  

     Inderdaad. Dus die hebben ze vrijdag aangemaakt en verstuurd, zaterdag lagen ze op de mat.  Volgens de Triodos duurt het na het aanmaken 5 tot 10 werkdagen. Dus, vandaag dag 21 zonder pas. Krankzinnig, een ander woord heb ik er niet voor.  Morgen of overmorgen komen de pincodes van de nieuwe bank. 

En dan, wat gaat u dan doen?  

     Als de sodemieter de hele boel overhevelen naar de nieuwe bank en een officiële klacht opstellen voor de Triodosbank. 

Vorige keer was u nogal geëmotioneerd, ik merk dat u nu in een andere gemoedstoestand zit.

     Dat heeft u heel goed gemerkt. Ik ben nu alleen nog maar erg kwaad. De paniek en de frustatie voorbij. Ik wil nu  graag een heleboel lelijke woorden zeggen, mag dat?  

Kijk eens mevrouw, u kunt een poosje in dat hokje gaan zitten. Dat is volkomen geluiddicht en dan kunt u alles wat u maar wilt hardop roepen. Dan danken wij u voor nu ,dat u nog even wilde langskomen en draaien wij voor de luisteraars: ‘I will survive’ van Gloria Gaynor

     O dan zing ik nog even mee! 

At first I was afraid, I was petrified

Kept thinking I could never live without you by my side

But then I spent so many nights thinking how you did me wrong

And I grew strong

And I learned how to get along…..

lalalalalla…… I will survive….. hey hey!

Toby is er niet meer. Vanmorgen vond Bert hem buiten. Toby had aangevoeld dat hij ging sterven. Anders was hij niet in de gierende storm naar buiten gegaan. Het was zijn tijd.

Hij had geen leuke start in zijn leven, bijna 9 jaar geleden. 
Zijn vader was een wild konijn, dus niet in beeld. Zijn moeder was tam, maar ze had hem verstoten. Hij is in de opvang in Zwolle terecht gekomen en daar met liefde grootgebracht. Maar als halfwildje had hij het zo moeilijk. De drang naar vrijheid, het niet aangeraakt en verzorgd willen worden, maar ook niet kunnen overleven in het wild, dit bij elkaar maakte dat hij een gespannen en ongelukkig konijntje was.
Toen wij, na de dood van onze Vlaamse Reus Leffe, een nieuwe grote vriend zochten voor de twee dames die we toen hadden, hadden we Toby wel voorbij zien komen op de site van Flappus, de dierenopvang in Zwolle. Maar hij was niet wat we zochten, we kozen voor een jong, heel groot konijn die we de naam Rhosgobel gaven. Hij matchte prima met onze konijntjes Sunny en Joy en iedereen was happy.

Nee, ik niet. Die foto van dat kleine halfwilde konijn, evenals het bijbehorende verhaal, liet me maar niet los. Dat kleine, angstige kereltje, dat niemand wilde hebben, zelfs zijn eigen moeder niet. Wij hadden toch wel ruimte? Dit diertje verdiende toch een kans?

Goed, lang verhaal kort: wij zijn hem later alsnog gaan halen. Want hij zat er nog steeds. Bassie heette hij in de opvang, maar dat deed me veel teveel aan die irritante clown denken, dus hij kreeg de naam Toby.
Hij was inmiddels een maand of 8 en nooit was er iemand voor hem gekomen. 
Nu mocht hij met ons mee naar huis

In de jaren die volgden heeft Toby een goed leven gehad. Hij had de ruimte, maar ook de bescherming van een veilige omgeving, iedere dag goed en voldoende eten en het belangrijkste: soortgenoten. 

Hij paste moeiteloos bij  Rhos, Joy en Sunny en was een geliefd konijn in de groep.
Helaas heeft hij een aantal keer afscheid moeten nemen, de andere konijnen stierven op den duur van ouderdom. Een uitzondering hierop was Kira, nog een halfwildje wat we een paar jaar  later opgehaald hebben, zij is maar vier jaar geworden.
Ja, konijnen kunnen rouwen. We merkten duidelijk verschil in gedrag, als er een groepsgenootje was overleden.

Toby doorstond het allemaal, hij leefde rustig door. Totdat er twee jonge konijnen bijkwamen, hij had er geen zin meer in, die drukte aan zijn kop. Dat liet hij duidelijk merken, en we hebben de jongen apart gezet in de aangrenzende grote ren. 
Hij had nu alleen nog maar gezelschap van Jarvis, een nog niet zo oud maar enorm kalm en goedgehumeurd hangoorkonijn. Ze hadden het prima samen, deze mannen, met de gezelligheid van jonge buren, maar niet de lasten.
De anderen hadden inmiddels een (onbedoeld) nest gekregen, we hebben die jongen allemaal gehouden. Ons wel eens afgevraagd of die genoeg ruimte hadden met z’n allen, maar ze zaten (en nog) toch altijd bij elkaar op een kluitje, one happy family.
En Toby had recht op een rustige oude dag. 

Daar heeft hij van kunnen genieten, daar ben ik van overtuigd. Deze zomer had hij het zwaar, toen het een poosje heel erg warm was. Ik dacht dat hij er niet door zou komen. Maar zodra de hitte voorbij was, werd hij weer actiever. En heeft daarna dus nog een half jaar doorgeleefd.
Nu was het op. Zijn leven was klaar. Lieve, lieve Toby, dank je wel dat je me zoveel plezier en geluksgevoel hebt gegeven. Ren nu maar rond op de velden van Inlé, samen met je geliefde Kira, en alle anderen van wie je gehouden hebt. Jij bent gegaan zoals Richard Adams in de laatste alinea van de Waterschapsheuvel schreef: 

Het scheen Hazelaar toe dat hij zijn lichaam niet langer nodig zou hebben en dus liet hij het aan de rand van de greppel liggen, maar bleef een ogenblik staan om naar zijn konijnen te kijken en te proberen te wennen aan het bijzondere gevoel dat kracht en snelheid onuitputtelijk uit hem in hun slanke jonge lichamen en gezonde zintuigen stroomden. “Je hoeft je over hen geen zorgen te maken”, zei zijn metgezel. “Zij komen er wel, en duizenden van ze. Als je meegaat zal ik je laten zien wat ik bedoel”  Hij bereikte met een enkele krachtige sprong de top van de berm. Hazelaar volgde hem en samen glipten ze weg, moeiteloos door het bos rennend waar de eerste pioenrozen begonnen te bloeien”

Nu zit Jarvis alleen. Hij kent de andere konijnen goed,is al vaker in hun gezelschap geweest. Eentje is zijn zoon, de anderen zijn kleinkinderen.
We gaan de rennen met elkaar verbinden. Dubbele ruimte voor deze familie. Zo kan iedereen gezelschap zoeken , maar zich ook terugtrekken als hij/zij dat wil.
Acht konijnen. En toch is het leeg, want Toby is er niet meer.

   Goedemorgen, welkom bij het programma ‘Door de bank genomen.’  Bij ons aan tafel zit Annelies van Bloois.  Mevrouw van Bloois, hoe gaat het met u?  

Heel vriendelijk dat u dat vraagt, dank u wel. Het gaat inmiddels weer aardig goed. Ik heb vannacht weer kunnen slapen, mijn migraine is flink afgenomen en de eetlust komt ook weer terug. 

   Dat is fijn om te horen. Want u hebt het een en ander meegemaakt met uw bank, is het niet? Kunt u er iets over vertellen?

Laat ik bij het begin beginnen. Al jarenlang bankieren mijn man en ik bij de Triodosbank. Die vonden we destijds het best bij onze principes passen. Het was ook altijd wel naar tevredenheid, al werd dat de laatste jaren iets minder. We hadden het idee dat ze niet snel genoeg meegingen met nieuwe ontwikkelingen, zoals met je pas betalen in het OV bijvoorbeeld, en de bankkosten waren ook nogal hoog. 

   Maar dat was voor u geen reden om daar weg te gaan, begrijp ik.

Nee, dat vonden we niet nodig. We dachten wel wat kosten te besparen, door onze twee betaalrekeningen van en/of rekeningen, dus met twee namen, te wijzigen in rekeningen met één naam. Dat zou ons €72 per jaar schelen, dus dat vonden we even de moeite. 

   Nou, dat is nogal wat inderdaad. En lukte het wijzigen? 

Ik vulde formulieren in, die vrij vlot werden verwerkt. Binnen een week waren de rekeningen op één naam gezet. 

   Dat is prima in orde dan, zou ik zeggen?

Nee, helemaal niet, want de verkeerde namen waren er af gehaald. Ik had nu ineens de rekening van mijn man en hij die van mij. En dat is natuurlijk enorm lastig en helemaal niet de bedoeling. 

   Hoe kan dat, had u het niet goed ingevuld?

Dat kon ik me haast niet voorstellen, maar ik nam zo’n formulier er nog eens bij. Blijkbaar had ik de regel ‘Gegevens te wijzigen rekeninghouder’ anders opgevat dan de bankmedewerker.

   En wat deed u toen u dat merkte?

Ik nam op 9 januari telefonisch contact op met de bank en kreeg uiteindelijk, er was nogal een wachtrij, een vriendelijke medewerker aan de lijn. Ik deed mijn verhaal en hij zei: Het liefst zou ik nu zeggen dat ik het met een druk op de knop ongedaan kan maken, maar zo werkt het niet. Wat u moet doen is het volgende:  U vult vier formulieren in. Twee om de rekeningen weer te wijzigen naar en/of rekeningen en twee om die rekeningen nog een keer te wijzigen maar dan naar de goede naam. Doet u er even een begeleidende brief bij met wat we nu besproken hebben.’

   Tjonge, dat was best omslachtig, u moest dus nog weer vier formulieren van ieder….hoeveel zijn het… drie pagina’s zie ik, uitprinten en invullen. Dus dat waren twaalf bladzijden. 

Vijftien, want er moesten nogmaals kopieën van onze paspoorten bijgevoegd worden, plus de brief. Ik maakte het pakket dezelfde dag nog in orde en deed het op de bus. 
Toen ging ik boodschappen doen, want volgens de bank was mijn pas gekoppeld aan het IBAN nummer, dus die moest gewoon nog werken

   En was dat zo?

Mijn pas werd geweigerd door de pinautomaat. Ik had geen contant geld bij me, dus moest ik de boodschappen laten staan. Ik dacht: dan haal ik geld op bij de Geldmaat en betaal straks alsnog contant.
De Geldmaat slikte mijn pas in en op het scherm verscheen de mededeling dat om veiligheidsredenen de pas ingenomen was en ik contact op moest nemen met de bank. 

   Dus u belde de bank

Ja, dat deed ik direct. Het was toen een paar minuten over vijf. En de bank sloot om vijf uur dus ik kreeg geen gehoor. 

   Uiteindelijk had u dus geen boodschappen, geen geld en geen pas.

Nee precies. Maar wel lieve familieleden die me contant geld gaven om alsnog boodschappen te kunnen doen. Ik kon gelukkig wel geld overmaken dus hoefde niet te lenen. 

   Hoe ging het verder, werd het snel opgelost?

De volgende ochtend belde ik direct de bank. Uiteraard weer een wachtrij. Uiteindelijk kreeg ik iemand te pakken, legde mijn situatie uit en vroeg of de wijzigingsformulieren binnen waren. 

   Was dat dan niet dezelfde meneer, die u de dag tevoren had gesproken?

Nee, ik vroeg daarnaar maar die medewerker kon ik niet aan de lijn krijgen. Dus dit was een ander, en hij kon de formulieren niet vinden. Misschien had de post het nog niet bezorgd. 

   Dus u moest geduld hebben begrijp ik

Ja, daar kwam het op neer, ze konden niets voor mij doen nu.

   Wij gaan er nu even tussenuit voor een plaatje, want er komt nog een heel verhaal heb ik begrepen.  Hier is ‘Money, money, money’ van Abba!

   Welkom terug. Mevrouw van Bloois, hoe ging het verder?

Ik denk dat ik nu het beste een samenvatting kan geven van wat er vervolgens allemaal gebeurde. Het werd namelijk een gebed zonder einde.
Vanaf donderdag 11  januari tot en met donderdag 18 januari heb ik, met uitzondering van het weekend, iedere dag contact gezocht met de bank. 

   En hoe deed u dat?

Op alle manieren die maar mogelijk waren. Eindeloos in de wachtrijen gehangen met de telefoon, mijn rekening zal deze maand wel astronomisch hoog zijn. Ook via chat zocht ik herhaaldelijk contact. Ook hier lange wachttijden.
Iedere keer kreeg ik weer een andere medewerker, dus ik heb talloze keren de situatie uitgelegd.
Ik heb de reactie:  ‘Ai, dat is vervelend’ werkelijk in alle varianten gehoord. En vervolgens kreeg ik nooit een echt antwoord op mijn vragen over de wijzigingen, de formulieren, de passen, de pincodes, he-le -maal niets.
Eén medewerker bestond het zelfs te zeggen dat het hem te chaotisch was, en toen ik het hem nog een keer wilde uitleggen, onderbrak hij me met de mededeling dat er het erg druk was, er een lange wachtrij was en hij mij niet langer te woord kon staan.

   Dus toen werd u er gewoon uitgeknikkerd? 

Ja, dat was precies wat er gebeurde

   Maar u was toch ook gewoon een klant, die gewacht had en geholpen moest worden?

Nou, dat dacht ik ook, maar tot mijn frustratie kwam ik dus geen stap verder en ik kreeg geen antwoorden

   Hier kon u niets tegen doen?

Nee, dan moest ik weer bellen met tien of twaalf wachtenden voor me. De chat was ineens ‘niet meer beschikbaar’  Ik wilde niet meer bellen want het werd me veel te duur en het kostte al met al enorm veel tijd en energie. Ik heb er de hele week letterlijk uren aan besteed.
Ten einde raad stuurde ik afgelopen woensdag een mail, waarin ik nogmaals het hele verhaal uitlegde en heel duidelijk de gewenste oplossing aangaf, met hoofdletters erbij dat het DRINGEND was.

   Nou, goed idee. Had dat effect?

Ik kreeg een automatisch antwoord. Ik zou binnen tien werkdagen, dat is dus twee weken een reactie mogen verwachten. 

  Heeft de bank geen bezoekadres?

Jawel, in Driebergen, dus dat is nu niet direct naast de deur als je in Noord Groningen woont

   Nee u heeft gelijk.  We gaan er nog even uit, luistert u naar
Soft Cell met ‘Frustration’! 

  En we zijn weer terug. Mevrouw van Bloois, wat gebeurde er gister? 

Ik opende de bankapp om te kijken of er al iets veranderd was. Tot mijn afgrijzen zag ik dat de betaalrekening nu helemaal verdwenen was, alleen de spaarrekening stond er nog maar.
Ik belde snel mijn man, of hij wilde kijken hoe het op zijn bankapp was, en dat was hetzelfde.

   Wat dacht u toen?

Eerlijk gezegd raakte ik in paniek. We hadden deze week door kunnen komen omdat we nog wel geld konden overmaken aan de mensen die ons contant geld wilden verstrekken.  Maar nu hadden we ineens niets meer. Nee, ook aan de spaarrekening hadden we niets, want die is gekoppeld aan de betaalrekeningen, als je daar wat van over wilt maken. En die rekeningen waren nu compleet verdwenen.

   Wat deed u? Och mevrouw toch…. Kijk eens, hier staat een doos tissues, pakt u gerust.  Zo, gaat het weer?

Ik heb huilend achter de laptop een chatbericht getypt, dat ik nu ècht geholpen moest worden, omdat ik niet meer wist hoe het nu verder moest. 

   Hielp dat?

Ik moest weer lang wachten op een reactie. Maar toen kreeg ik een bericht van medewerkster Nienke. Ik vermeld expres haar naam, want dat verdient ze.
Zij zei ook weer: ‘Ai, dat is vervelend.’  Maar vervolgens: ‘als u me even de tijd geeft ga ik het voor u uitzoeken’ 

   En gebeurde dat? Zocht ze het ook daadwerkelijk uit?

Ja, dat deed ze. Ze heeft mijn hele contactgeschiedenis gelezen, en nogmaals gezegd dat het echt ontzettend naar was hoe alles verlopen was. Vervolgens heeft ze het doorgezet naar haar leidinggevende met de mededeling dat het die middag nog opgelost moest worden. Ze is ook persoonlijk achter de computermedewerkers aangegaan om te zorgen dat onze rekeningen weer in de app kwamen.
Bovendien kwam ze uit zichzelf met een antwoord over onze passen, ik had het daar met haar nog niet eens over gehad. Ze had dus echt alle info gelezen. 

   Hoe is het afgelopen? 

Het is dat het via de chat was, anders had ik haar omhelst. In iets meer dan een half uur had ze opgelost waar ik met andere medewerkers een hele week zonder resultaat mee bezig geweest ben. 

  Dus nu kunt u weer bij uw rekening allebei?

JA! En de rekeningen staan ook nog op de goede naam. De passen kunnen we een dezer dagen verwachten. 

  U was zeker wel opgelucht? 

Ik had knallende hoofdpijn en ging even douchen. Toen ik terugkwam in de kamer zag ik dat ik een telefoontje van de bank had gemist. Ik belde terug, het was deze keer een ander nummer, zonder wachtrij.
Het was Nienke om te zeggen dat de app weer werkte en te vragen of ze verder nog ergens mee kon helpen.
Ik heb haar heel hartelijk bedankt en gezegd dat zij de enige was bij wie ik me gehoord voelde. 

   Nou, mooi dat het dan uiteindelijk in orde is gekomen. Wilt u nog wat zeggen tegen de Triodosbank misschien? 

Het is pas januari, maar maak Nienke alvast maar Medwerkster van het Jaar. Zij is de enige door wie ik me gehoord voelde, terwijl ik met talloze mensen contact heb gehad.
En ondanks dat zij het uiteindelijk in orde heeft gemaakt, hebben wij besloten om over te stappen naar een andere bank. Zo’n stressvolle periode omdat we niet bij ons eigen geld kunnen komen wil ik niet nog eens doormaken. En als er in de hele klantenservice maar één medewerker is die mij serieus neemt en haar best doet om de dingen op te lossen, dan hebben we het wel bekeken. 

   Dank u wel voor dit interview. Maar, met alle respect, zouden sommige luisteraars zich nu niet afvragen of u het hele verhaal een beetje hebt aangedikt?

Ik kan u verzekeren dat het woord voor woord waar is. Twijfelt iemand eraan: ik heb screenshots bewaard van de chatgesprekken en natuurlijk een kopie van de brief en de mail. 

   Dat is een prachtige afsluiting, dank u wel, mevrouw van Bloois. En veel succes bij uw nieuwe bank.

   Dan hebben we nu nog net tijd voor  ‘Go your own way’ van Fleetwood Mac. 
Bedankt voor het luisteren en tot een volgende keer!

Vanmorgen belde ik mijn tandartsafspraak af. Voor de tweede keer al, want ik zou eigenlijk op 28 november gaan.
Maar toen was ik net oma geworden en nog fysieke en morele bijstand aan het geven aan het gezin van mijn dochter. (En uiteraard aan het genieten van die prachtige, lieve, inimini, nieuwe kleinzoon💙)
De tandartsassistente vond het een goede en leuke reden en verplaatste de afspraak naar 2 januari. Vandaag dus.
Niet echt het leukste om het nieuwe jaar mee te beginnen, maar wat moet dat moet en dan moet wat moet dan ook maar gewoon gelijk. Is het gelukt deze zin te lezen zonder hakkelen? Chapeau!

Maar helaas, deze vochtige winter is niet zo bevorderlijk voor de toch al niet zo stabiele conditie van mijn longen en sinds een paar dagen hoest ik weer flink. Leek me niet handig voor zowel mezelf als ik in die stoel met open mond lig, als voor de tandarts, de assistente en de preventieassistente die over me heen hangen.
Dus nu zelf uit preventie belde ik af.
‘Och vervelend!’ zei de assistente aan de telefoon. ‘Maar voor ons maakt het niet uit hoor, we dragen mondkapjes.’
Toen ik vertelde dat hetgeen ik momenteel ophoest bijna zelfstandig wegloopt, herzag ze haar mening. En plande een afspraak in februari in. Dan wil ik ook echt, ook al wil ik niet, want het is gewoon belangrijk om je gebit goed te onderhouden natuurlijk.

Toen ik de verbinding had verbroken vroeg ik me af hoeveel soorten excuses een tandartsassistente te horen krijgt, als patiënten afbellen.
Ik heb het vermoeden dat mensen de meest vreemde dingen bedenken, waarbij oma worden en een half ecosysteem ophoesten heel normaal lijken.
Want, is het een excuus of een smoes?

Toen ik voor de klas stond en een stagiaire zou krijgen, verscheen ze op de afgesproken dag niet. In de pauze belde ik naar haar school (was nog voor de mobiele telefoon tijd) en vroeg of ze ziek was. De leraar zou het uitzoeken. Toen ik teruggebeld werd, was ze het zelf. Ze was vandaag maar niet gekomen, want het regende zo.
Ik sta niet snel met mijn mond vol tanden, maar toen echt wel. Gaf haar nog wel een herkansing als ze diezelfde dag nog kwam, maar het was uiteraard een valse start en niet echt bevorderlijk voor een goede beoordeling. Het enige was dat ze wel eerlijk was, ze had geen smoesje verzonnen. 

Ben ik zelf een heilige wat dat betreft? Nee, dat ben ik niet.
Ik hou er niet van om te liegen, dus echte smoezen verzin ik niet. Maar een beetje inspelen op hoe mensen dingen opvatten, dat kan ik wel.
Toen ik met mijn toen nog jonge dochter naar een concert zou gaan, dus laat thuis en dat op een doordeweekse dag, kreeg ze de dag tevoren een briefje mee naar school.
‘Irene is morgen de eerste twee uur niet op school. Ze moet naar de podoloog.’
Hier was geen woord van gelogen. Ze zou de eerste twee uur niet op school komen, omdat het nachtwerk zou worden voor ze in bed lag. Ze moest naar de podoloog. Om 5 uur ‘s middags. To much information. Twee zinnen was genoeg. De interpretatie liet ik aan de lezer over.
Ja, ik weet het, sneaky. Als je dat niet van mij had gedacht: sorry. Ik realiseer me dat ik best een risico neem met deze bekentenis. Straks vertrouw je me niet meer.
Gelukkig is het zelden nodig om creatief te zijn met excuses. Hint: als bij mij het woordje ‘want’ ontbreekt, moet je misschien even twee keer nadenken over mijn reden.

Gister hoorde ik er eentje met ‘want’ waar mijn mond van openviel. Van verbazing en van het lachen.
Een uitnodiging voor een feestje werd afgezegd: ‘Ik kan niet komen, want ik ben vandaag in de overgang gekomen.’
Werkelijk. Ik zat met andere vrouwen van mijn leeftijd en we hebben elkaar gierend uitgevraagd over op welke datum ieders overgang was begonnen, welk tijdstip en wat we op dat moment aan het doen waren.
Misschien bedoelde de arme vrouw wie het betrof dat ze niet lekker was ofzo, maar dit….
Het scheen wel de kroon op de excuses te zijn, ik denk zelf ook dat ze dit niet meer gaat overtreffen. 

Aangezien ik het  niet aan de tandartsassistente ga vragen, vraag ik het aan jullie:
Wat is het gekste excuus of de onwaarschijnlijkste smoes die je ooit gehoord, of misschien zelfs gemaakt heb? 
Schroom niet, ik ben heel benieuwd!