Anderhalve week geleden ben ik weer oma geworden. We kregen er een prachtige kleinzoon bij. 
Deze keer heb ik het van heel dichtbij mee mogen maken. Dochter had namelijk gevraagd of wij wilden komen als de bevalling zich aandiende, om op onze oudste kleinzoon te passen.
En of ik na de bevalling een paar dagen zou willen blijven.
Dat deed ik letterlijk met alle liefde. 

Het bijzondere van een kleinkind krijgen vind ik, is dat het enerzijds heel vertrouwd is omdat het een kind van je kind is en je daarmee een schat aan herinneringen bovenhaalt aan de tijd dat ze zelf geboren werd. Anderzijds zie je dat je kind verandert in een moeder en dat gevoel vind ik onbeschrijflijk. 
En als je dan zo’n klein babylijfje in je armen houdt wat nog maar een paar uur geleden is geboren, dan is de verwondering en de liefde niet te bevatten. Het is volkomen nieuw en toch volkomen vertrouwd.
Dat was 35 jaar geleden zo en dat is nu zo. Zulke dingen veranderen blijkbaar niet. 

Wat wel verandert is de prenatale en postnatale zorg.
Toen ik het babyboek van mijn dochter erbij nam, om te vergelijken of haar pasgeboren zoontje lijkt op haar toen ze baby was, zag ik ook de dingen die ik er bij ingeplakt had.
Het inschrijvingsbewijs voor kraamzorg, het boekje met adviezen. 

Wat is er dan enorm veel veranderd in die tijd! Zowel in fysieke omstandigheden als in inzichten. 

Die laatste regel! Zo was het en dat was heel normaal. 

Toen mijn dochter zwanger was, moest ze bepaalde soorten eten en drinken laten staan.
Zelfs nu met de tweede was het alweer anders als met de eerste. Alles voor de veiligheid.
Wat op zich natuurlijk wel heel erg verstandig is.
Toen ik zwanger was? Kijk dan bij punt 8:

Dat is toch niet te geloven in deze tijd! 

Ik had 36 wasbare luiers  en dan was mijn kraamverzorgster nog zo vooruitstrevend om de luiers met schilderstape vast te plakken in plaats van met die akelige veilgheidsspelden dicht te maken. Wat een gedoetje was het met emmers koud water en warm water om de vieze luiers te weken en nog meer te weken voordat die dingen in de wasmachine gingen.

We moesten overslaghemdjes en navelbandjes kopen, truitjes met koordsluiting ( best eng achteraf!), en alles wit want je wist niet of je een jongen of meisje kreeg.
Het wiegje had een dekbedje, je kindje moest op de zij liggen en je moest dan bijhouden dat het ‘t ene dutje op de linkerzij lag en het andere dutje op de rechterzij.
Je kindje mocht tijdens de voeding bij je, de rest van de tijd op het eigen kamertje.
Geen co-sleeper of wiegje op je slaapkamer, moeder had rust nodig en de baby werd ergens anders neergelegd.
Ik vond dat toen al vreselijk, ik zou juist veel meer rust gehad hebben als het bedje van mijn baby vlak naast me stond, of dat ik mijn kindje veel vaker bij me op de arm mocht hebben.
Ik moest verplicht in bed blijven de eerste dagen, ook al voelde ik me prima.
Alles natuurlijk met de beste bedoelingen, maar ik denk ook wel veel uit traditie.
Het Rust Reinheid Regelmaat principe werd erg ver doorgetrokken, waarbij de natuurlijke behoeften van moeder en kind nog wel eens een beetje op de achtergrond raakten.
Natuurlijk hebben we het op een zo goed mogelijke manier gedaan in die tijd. Maar als ik zie hoe sommige dingen nu gaan, denk ik toch dat het beter, natuurlijker is. 

Ook al zijn we nu ‘moderner’, meer afhankelijk van techniek en electronica, juist deze basis is natuurlijker geworden. Baby veel bij mama en papa, huid-op-huid contact, inspelen op behoeftes in plaats van op schema’s.
Ik vind dat mooi.
Maar het allermooiste is natuurlijk dat dit kindje zo gaaf en gezond geboren is, in een liefdevol gezin, met een familie die stapelgek op  hem is, in een omgeving die hem alles kan geven wat hij nodig heeft. 

Een goede start van een nieuw leven, een nieuw stukje wereld. Een nieuwe toekomst.
Daar kan ik als oma over juichen, en zielsdankbaar voor zijn. Wat een rijkdom.