Al sinds ik gehoord heb van je plotselinge dood wil ik iets schrijven. Maar steeds weet ik niet zo goed wat. Misschien moet ik gewoon beginnen.
Toen ik je leerde kennen was je 9 jaar. Toen je overleed was je 53. Jong om te sterven. En zo onverwacht. Ik leef zo mee met je familie. Helaas weet ik maar al te goed hoe het is om midden in de nacht telefoon te krijgen met een vreselijk bericht.
Ruim 20 jaar ben je mijn zwager(tje) geweest. En in de ruim 20 jaar daarna hielden we een soort van contact.
Op een vreemde manier. Want jij was jij en ik was ik. We hadden nooit een hechte band, maar we lieten elkaar ook nooit los. Ergens was er iets wat ons bond. En dat ‘iets’ maakt dat ik behoefte heb om te schrijven, nu je zo plotseling weg bent.
Wat was het iets? Ik denk eigenlijk iets heel eenvoudigs: we waren in staat om van elkaar te zien wie de ander was en dat te respecteren en te waarderen. Hoe verschillend ook, hoe lastig soms, hoe irritant we soms zelfs voor elkaar waren, het contact bleef. Want we mochten elkaar, op onze eigen speciale manier.
Ik ga je missen. Het is echt vreemd dat jij er niet meer bent om dit stukje te lezen. Je zou waarschijnlijk in prachtig geconstrueerde zinnen met galgenhumor je reactie geven.
Je was een trouwe lezer van Daagse Dingen en had er een hoge pet van op. Ik lees op jouw facebook zelfs een recensie:

Alleen daarom al verdien je hier een stukje wat aan jou gewijd is.
Een week voor je overleed heb ik nog met je gechat. Gelukkig.
Rust in vrede man. Je verdient het.

Gistermiddag keek ik naar Escape to the Country. Een vrij jong echtpaar was op zoek naar een leuk huis in ‘rural Scotland’. 
Ze kregen vier huizen te zien maar eentje deed mij werkelijk naar adem happen. Een prachtige wit met blauwe cottage, de grote tuin grensde aan de rivier Tweed en het geheel straalde de sfeer van het werk van Beatrix Potter uit. Toen ze het huis bezichtigden en in de keuken stonden, zat er een eekhoorntje op de vensterbank naar binnen te gluren. Ik zat letterlijk te piepen.
Die keuken was natuurlijk prachtig, met een ouderwetse Aga en genoeg ruimte voor een eettafel.  De huiskamer was knus met een open haard, boven hadden de slaapkamers vensterbanken waar je in kon zitten. Alles aan dat huisje riep: MIJN DROOMWENS. Het kneep gewoon een beetje van binnen, omdat ik weet dat ik zoiets nooit zal kunnen verwezenlijken. Ik deed de tv uit en dacht: misschien moet ik gewoon maar niet kijken naar zulke programma’s. Jaloezie is geen prettige emotie. 

Vannacht droomde ik dat ik ging verhuizen. Naar Nieuwegein (vraag me niet waarom) en we zouden op huizenjacht. Ik hield me heel dapper maar in mijn hart vond ik het vreselijk. Ik wilde niet verhuizen. Mijn lieve fijne huis hier achterlaten en ergens anders naartoe? Ik voelde me heel verdrietig als ik dacht aan alles wat ik dan zou missen. En dat was heel wat, al woon ik dan niet in een Beatrix Potter cottage aan de rivier.
Toen ik wakker werd was het kwart over 5 en ik voelde me nog steeds heel verdrietig. Ik kon ook zo snel niet weer in slaap komen.
Toch maakte die droom me wel wat duidelijk. Denk je nou echt, zelfs als ik het geld had,  dat ik naar Schotland zou vertrekken en de mensen en dingen waar ik zo van houd achterlaten? Natuurlijk niet. Raar, dat een op zich simpele droom alles zo in perspectief kan zetten. En ik was niet meer verdrietig.

Jaren geleden heb ik immers al die Escape to the Country gemaakt. Ik blijf gewoon lekker hier wonen, in een klein onaanzienlijk dorp in het uiterste noorden van Groningen. In dat weidse landschap waar het altijd waait, maar ook altijd mooi is.
In het huis waar ik zo van hou en wat inmiddels zo eigen is. Terwijl ik zit te typen aan de grote tafel kijk ik in de keuken die ik na bijna 20 jaar nog steeds heel gezellig vind. We hebben dan geen eekhoorntje voor het raam, er is wel steeds dezelfde merel en er wonen maar liefst negen konijnen in onze tuin.
In de achterkamer is de vensterbank die Bert voor me gemaakt heeft, waar ik heerlijk kan zitten in de kussens. We hebben inmiddels andere ramen , de grote ‘etalage’ is vervangen door een kruis van vier ramen en daar ben ik zo blij mee. Het maakt het zoveel knusser.
Volgens de buitenlandse programma’s is het voor ons behelpen met maar één badkamer. Dat vinden ze maar, ik ben heel blij met hoe mooi die geworden is het afgelopen jaar. Onze slaapkamer heeft een dakkapel maar het bed staat onder de balken van het schuine dak. Ook dat vind ik heel gezellig. Kortom, forget the cottage, ik bin blied mit mien hoeske.
En dat is wel een prettige emotie! Dus die houd ik vast.

Anderhalve week geleden ben ik weer oma geworden. We kregen er een prachtige kleinzoon bij. 
Deze keer heb ik het van heel dichtbij mee mogen maken. Dochter had namelijk gevraagd of wij wilden komen als de bevalling zich aandiende, om op onze oudste kleinzoon te passen.
En of ik na de bevalling een paar dagen zou willen blijven.
Dat deed ik letterlijk met alle liefde. 

Het bijzondere van een kleinkind krijgen vind ik, is dat het enerzijds heel vertrouwd is omdat het een kind van je kind is en je daarmee een schat aan herinneringen bovenhaalt aan de tijd dat ze zelf geboren werd. Anderzijds zie je dat je kind verandert in een moeder en dat gevoel vind ik onbeschrijflijk. 
En als je dan zo’n klein babylijfje in je armen houdt wat nog maar een paar uur geleden is geboren, dan is de verwondering en de liefde niet te bevatten. Het is volkomen nieuw en toch volkomen vertrouwd.
Dat was 35 jaar geleden zo en dat is nu zo. Zulke dingen veranderen blijkbaar niet. 

Wat wel verandert is de prenatale en postnatale zorg.
Toen ik het babyboek van mijn dochter erbij nam, om te vergelijken of haar pasgeboren zoontje lijkt op haar toen ze baby was, zag ik ook de dingen die ik er bij ingeplakt had.
Het inschrijvingsbewijs voor kraamzorg, het boekje met adviezen. 

Wat is er dan enorm veel veranderd in die tijd! Zowel in fysieke omstandigheden als in inzichten. 

Die laatste regel! Zo was het en dat was heel normaal. 

Toen mijn dochter zwanger was, moest ze bepaalde soorten eten en drinken laten staan.
Zelfs nu met de tweede was het alweer anders als met de eerste. Alles voor de veiligheid.
Wat op zich natuurlijk wel heel erg verstandig is.
Toen ik zwanger was? Kijk dan bij punt 8:

Dat is toch niet te geloven in deze tijd! 

Ik had 36 wasbare luiers  en dan was mijn kraamverzorgster nog zo vooruitstrevend om de luiers met schilderstape vast te plakken in plaats van met die akelige veilgheidsspelden dicht te maken. Wat een gedoetje was het met emmers koud water en warm water om de vieze luiers te weken en nog meer te weken voordat die dingen in de wasmachine gingen.

We moesten overslaghemdjes en navelbandjes kopen, truitjes met koordsluiting ( best eng achteraf!), en alles wit want je wist niet of je een jongen of meisje kreeg.
Het wiegje had een dekbedje, je kindje moest op de zij liggen en je moest dan bijhouden dat het ‘t ene dutje op de linkerzij lag en het andere dutje op de rechterzij.
Je kindje mocht tijdens de voeding bij je, de rest van de tijd op het eigen kamertje.
Geen co-sleeper of wiegje op je slaapkamer, moeder had rust nodig en de baby werd ergens anders neergelegd.
Ik vond dat toen al vreselijk, ik zou juist veel meer rust gehad hebben als het bedje van mijn baby vlak naast me stond, of dat ik mijn kindje veel vaker bij me op de arm mocht hebben.
Ik moest verplicht in bed blijven de eerste dagen, ook al voelde ik me prima.
Alles natuurlijk met de beste bedoelingen, maar ik denk ook wel veel uit traditie.
Het Rust Reinheid Regelmaat principe werd erg ver doorgetrokken, waarbij de natuurlijke behoeften van moeder en kind nog wel eens een beetje op de achtergrond raakten.
Natuurlijk hebben we het op een zo goed mogelijke manier gedaan in die tijd. Maar als ik zie hoe sommige dingen nu gaan, denk ik toch dat het beter, natuurlijker is. 

Ook al zijn we nu ‘moderner’, meer afhankelijk van techniek en electronica, juist deze basis is natuurlijker geworden. Baby veel bij mama en papa, huid-op-huid contact, inspelen op behoeftes in plaats van op schema’s.
Ik vind dat mooi.
Maar het allermooiste is natuurlijk dat dit kindje zo gaaf en gezond geboren is, in een liefdevol gezin, met een familie die stapelgek op  hem is, in een omgeving die hem alles kan geven wat hij nodig heeft. 

Een goede start van een nieuw leven, een nieuw stukje wereld. Een nieuwe toekomst.
Daar kan ik als oma over juichen, en zielsdankbaar voor zijn. Wat een rijkdom.