‘Ongelooflijk, dat de primitieve mens zoiets kon maken!’ zei de presentator van het tv programma, wijzend op een millennia- oude muur. De enorme stenen waren zo in vorm gehakt dat ze perfect in elkaar pasten en zonder cement eeuw na eeuw hadden doorstaan.
En ik dacht: de arrogantie! Primitief, hoezo?
Heb je niet in de gaten dat juist wíj primitief zijn en steeds primitiever worden? 

Wij hoeven niet meer na te denken. Overal is een app voor, we drukken maar een knopje in en het wordt voor ons gedaan. 
We hoeven de weg niet meer te weten, de navigatie app vertelt ons waar we heen moeten. En we volgen blindelings, zonder er maar één gedachte aan te wijden.
Apps die vertellen hoe het met onze gezondheid is, hoeveel we bewegen, wat we moeten eten of juist niet. Wanneer het licht aan moet, wanneer het tijd is om even te gaan staan of juist te gaan zitten. Alles nauwgezet bijgehouden door de computer in zak- of zelfs nog kleiner formaat.  We hoeven er zelf niet bij na te denken, doen we iets goeds dan worden we beloond met een reward, doen we het fout krijgen we een oeps-melding.
Je hebt de indruk dat het persoonlijk is, maar niets is minder waar. Je doet zelf niets meer, je volgt alleen nog maar. 

We staan overigens nog maar aan het begin hiervan. Daar ben ik van overtuigd. Artificial Intelligence was er al een poos maar begint nu in ieders dagelijks leven een rol te spelen. 
Ik vind het eng. Puur omdat het geestdodend is. Ieders persoonlijkheid, talenten, hebbelijk-en onhebbelijkheden worden afgevlakt. Omdat je niets meer hoeft te doen, je hoeft nergens je hersens of je persoonlijkheid voor in te zetten. Hoeft? Misschien zelfs wel ‘kan’. En dat is nog veel enger.

AI ‘denkt’ voor je en bepaalt voor je. Maakt voor je en beslist voor je. Stuurt je en houdt je tegen.
Als een overheersende ouder die alles voor zijn/haar kind doet, regelt en bepaalt. Zogenaamd uit bescherming en voor je bestwil. Maar in waarheid uit controledrang.
Zo kan het kind zich niet ontplooien, wordt zijn persoonlijkheid onderdrukt en groeit het op tot een gefrustreerd mens of een onzeker en hulpeloos mens. Of misschien wel beiden. 

Wij worden allemaal steeds hulpelozer. En we laten het gebeuren. Want we willen allemaal die app en denken dat we dan alles kunnen. Maar we kunnen niks meer op den duur. Niet beslissen, niet nadenken. Niet tekenen, componeren of schrijven. Niet ontwerpen, niet ontwikkelen. Niet voelen hoe we ons voelen. Het wordt voor ons gedaan. 

Doemdenker? Complotdenker? Zo zie ik mezelf niet. Toen ik in de kinderschoenen stond, stond de computer dat ook. Ik heb alle ontwikkelingen gezien. Er is veel goeds gebeurd.
Maar wat ik nu zie, staat me tegen. Benauwt en beklemt me. Beperkt me. 

Soms word ik wat meewarig bekeken. Alsof ik niet met mijn tijd mee wil gaan. En misschien is dat ook wel zo. Niet vanwege ‘ik heb het altijd al zo gedaan’.  Maar omdat ik mijn eigen AI wil houden. Mijn Annelies Intelligence. 

foto: Pixar Wall-E