De bucketlist. Je zou denken dat het echt iets voor mij is. Ik ben namelijk de koningin van de lijstjes. Door het hele huis, in al mijn tassen en jaszakken vind je mijn lijstjes. Boodschappenlijstjes natuurlijk. Maar ook het weekmenu-lijstje aan de koelkast. De lijst namen in de gang op de planborden: welke kinderen komen wanneer deze en komende week.
Als ik op vakantie ga maak ik lijstjes. Wat moet ik niet vergeten te regelen? Wat moet er mee? Wat moeten de thuisblijvers weten?
Bij een projectje in huis maak ik lijstjes. Op volgorde hoe we dingen gaan aanpakken, wat er voor nodig is en wat het ongeveer gaat kosten.
Ik maak een planning door middel van een lijst als we veel visite krijgen. Wat moeten we klaarzetten, wat gaan we serveren, wat moet er gekocht worden, wanneer moet wat klaargemaakt worden.
Lijstjes geven me rust. Ik schep alvast orde in de chaos die anders onvermijdelijk in mijn hoofd gaat ontstaan, het paniekerige gevoel of ik wel aan alles gedacht heb, of ik niemand vergeet, of het wel goed gaat lopen allemaal. Als ik een lijstje gemaakt heb, kan ik het loslaten. Hoef ik niet wakker te liggen omdat ik bang ben dat ik niet aan alles en iedereen gedacht heb, ik weet dat het gewoon op mijn lijstje staat allemaal. Weet ik eventjes iets niet meer, dan check ik mijn lijst.
Het gaat me om rust en controle. Maar als ik er goed over nadenk, vooral controle over dingen die fout zouden kunnen gaan of ongemak opleveren.
Want aan de andere kant hou ik heel erg van leuke verrassingen. En van onverwachte gebeurtenissen, mits ze positief zijn. Ik kan best het dagmenu van de vrijdag op het koelkastlijstje laten voor wat het is, als we onverwachts uit eten gaan. Heerlijk zelfs. Ik kan best de planning voor een verbouwinkje omgooien als we ineens in een winkel een betere oplossing zien, of als Bert met een briljant idee komt.
Ik ben dus niet een totale controlfreak, wil alleen zoveel mogelijk stress vermijden. En ik krijg er stress van als dingen mis gaan of dreigen te gaan.
Ja, natuurlijk weet ik wel dat je met een lijstje niet alles in de hand hebt. We zien allemaal in ons leven vaak genoeg dat er dingen gebeuren waar je geen vat op hebt, al maak je 100 lijstjes.
Het was een nare week, afgelopen week.
Ik was, wat ik niet in die mate verwacht had, erg van slag door wat het schrijven van het stuk Hond, Hart en Ziel bij me losgemaakt had.
En er kwamen heel veel berichten van overlijden, verdriet voor mensen die ik goed ken. Een broer, een moeder, twee maal een vader. En als verschrikkelijke toegift het ongeluk in Oss. Het bedrukte me erg allemaal, ik voelde me naar en gedeprimeerd.
Tijd voor een bucketlist dan, opschrijven wat ik graag wil doen en bereiken in mijn leven, ‘before I kick the bucket”?
Nee. Ik ben wel een dromer en ik heb wel wensen. Sommige al van jongs af aan. Maar het gevaar is dat je zoveel op die exacte dromen en wensen gefocused bent dat je niet goed ziet wat je inmiddels hebt.
Dat heb ik al eens genoemd in een vorige blog. Zo’n vast idee over een oud huis en een oude tuin, dat ik over het hoofd zag dat ons eigen huis oud genoeg is om in mijn plaatje te kunnen passen.
Mijn droom was altijd : Een huisje op het platteland, met een stukje grond er omheen, dieren en een moestuin. Ik keek nog regelmatig op Funda, zag de prijzen, zelfs hier voor ons onbereikbaar en ik kreeg een knoop in mijn maag bij de gedachte dat ik nooit mijn droom zou kunnen verwezenlijken.
Tot ik ineens besefte: hoezo niet? Kijk eens wat je nu hebt dan? Je woont op het platteland, in een leuk huis. Je hebt een grote tuin, met bomen, ruimte voor dieren en een moestuintje. Heb je nu niet al een groot gedeelte van je toekomstdroom van vroeger verwezenlijkt? Moet het perse dan dat oude boerderijtje in the middle of nowhere zijn? Hoe zou dat in de praktijk zijn voor jou? Je zou vereenzamen, want je bent niet iemand die er makkelijk op uit trekt. Je zou veel moeten verbouwen en onderhouden aan het huis en dat is helemaal niks voor jou/jullie, je wilt dat alles kant en klaar en comfortabel is. Ben je echt alleen maar gelukkig als je twee ezels en wat geitjes op je land hebt? Hoe geniet je nu niet van je kippen en je geweldige koppel konijnen die zoveel ruimte hebben!
Ga eens niet met oogkleppen op voorbij aan hoe het nu is omdat je maar naar dat ene vastgeroeste idee over de toekomst blijft kijken!
Wat een openbaring was dat voor mij. Natuurlijk mag ik blijven wensen en dromen, maar laat ik toch alsjeblieft zien wanneer en hoe er al wensen vervuld zijn en daar gelukkig mee zijn.
Wat ben ik bijvoorbeeld blij met mijn nieuwe vensterbank. Niet eentje die al honderd jaar oud is in een venster-nis onder glas in lood. Maar wel een vensterbank. Een echte met kussens, met uitzicht, met sfeer. Voor mij gemaakt, waarin ik kan lezen, haken, thee drinken, wanneer ik maar tijd voor mezelf heb. Ik ben een deken aan het haken in bijpassende kleuren, erin worden de woorden Home Sweet Home verwerkt. Zo toepasselijk bij het gevoel wat dit geheel me geeft.
Ik heb geen behoefte aan een bucketlist. Als ik zou weten dat ik er morgen niet meer zou zijn, heb ik geen spijt dat ik bepaalde dingen niet bereikt heb. Want wat belangrijk is, is er. Nu.
En dat is zo duidelijk geworden afgelopen week. Al dat verdriet, bij al die mensen, en ook bij mezelf.
Maar mijn gezin is er, de mensen van wie ik zoveel hou. Mijn familie. Mijn dieren. Mijn huis, mijn tuin. Lekker eten en drinken op tafel. Een borreltje op mijn nachtkastje naast mijn o zo heerlijke bed. . Een viool en een kast vol muziek binnen handbereik. Genoeg medicijnen in mijn toilettas om problemen te voorkomen.
Kinderarmpjes om mijn nek en een stemmetje dat zegt: ‘Ik vind jou lief.’
Een wijde landelijke omgeving, ik hoef de straat maar uit te lopen om het te zien.
Ik heb geen bucketlist, want er zit een gat in mijn emmer. Door dat gat dwarrelt het ene briefje na het andere, waar mijn wensen op staan. En in plaats van verschrikt te kijken omdat ik mijn wensen verloren ben, kijk ik achterom en zie een spoor van vervulde wensen. Ik zie het. En het maakt me gelukkig, ik hoef niet meer het gevoel te hebben dat ik nooit dit of dat zal bereiken.
Ik doe af en toe een nieuw briefje in de emmer. En ik zie vanzelf een keer, als ik omkijk, of het eruit gevallen is.
Het is zo’n populair gezegde : Leef in het heden, kijk niet achterom. Maar als ik niet achterom zou kijken, zou ik het spoor niet zien wat me hier gebracht heeft. Dan mis ik pas wat.