Naar de bouwmarkt gaan voor een stekkerdoos en thuiskomen met een koektrommel en een fazant. Wij kunnen dat. 

Bert heeft vrij tussen Kerst en Nieuwjaar. Na ontzettend gezellige Kerstdagen met de kinderen en kleinkinderen waren we vandaag met z’n tweetjes en dachten: wat zullen we eens gaan doen? Wat een luxe gevoel is dat! Geen dingen die moeten, alleen maar waar we zin in hebben.
Nou kan je je natuurlijk afvragen hoe leuk het is om naar een bouwmarkt te gaan, maar wíj vinden dat leuk. Eenvoudige mensen hoor, tevreden met een uitje naar de Hornbach. 

De stekkerdoos voor in de schuur was snel gevonden en daarna hebben we gewoon nog wat rondgekuierd.
Bij de visjes gekeken en voor de zoveelste keer overlegd of we een aquarium zouden gaan nemen, want het is zo mooi!  En voor eveneens de zoveelste keer de nadelen laten opwegen tegen de voordelen, dus het ging ook deze keer niet door.
Omdat Lenny zo lief is en ook een beetje angstig in deze vuurwerktijd, zochten we wel een hondenspeeltje uit.
Een fazant. Lenny is een Heidewachtel en het geluid van een fazant, zelfs als het alleen maar op tv is, triggert hem altijd enorm. Dat is al generaties lang in zijn ras gefokt. Hij staat dan stokstijf stil met één voorpoot omhoog, ‘voorstaan’ heet dat in jachttermen. Maar wij jagen niet, dus we kochten een pluchen versie voor hem. Met een piepertje erin maar hem kennende wordt dat er vandaag nog uitgesloopt. Het klinkt toch niet zoals een fazant, dus niks aan verloren.

Bij de afdeling ‘home-decoration’ hebben ze zogenaamde vintage blikken voor koek, koffie of wat je er ook maar in wil bewaren. Daar zag ik een koektrommel die fantastisch past bij het boek met koekjesrecepten wat ik voor Kerst kreeg. En onze koektrommel is al zo oud en kaal en hij heeft een deuk en…. voordat ik nog meer redenen kon bedenken om Bert te overtuigen, had hij het blik al in het winkelmandje gelegd. Lief! 

Omdat we dit toch als een uitje beschouwden, wilden we ook wel even koffie drinken in het hoekje dat Hornbach daar speciaal voor heeft ingericht. 
‘Zullen we er een lekker broodje bijnemen?’ vroeg ik hoopvol.
‘Ach, we kunnen thuis ook wel eten,’ antwoordde Bert. Ik drong niet aan, ik had al een koektrommel tenslotte. 
‘Alhoewel, een broodje beenham is wel erg lekker,’ kwam hij op zijn beslissing terug.
Dus zaten we even later met koffie, cappuccino, een broodje beenham en een broodje roomkaas aan een tafeltje met uitzicht op een oliebollenkraam. En vonden we onszelf héél verstandig dat we nu dit gezonde broodje hadden, omdat we anders ongetwijfeld vette oliebollen hadden gekocht! 

Zo’n koffiehoekje is heerlijk om mensen te kijken. 
Twee mannen in bouwvakkerskleding schoven in no-time hun broodjes worst naar binnen en waren alweer vertrokken voordat ik nog maar een kwart van mijn broodje ophad.  Tijd is geld denk ik.
Een vrouw in een met verf bespatte hoodie liep onderweg naar haar tafeltje al van haar broodje te eten én te bellen. Ze  praatte met volle mond in haar telefoon, terwijl ze een spoor van kipreepjes achterliet.  Zonde, ga toch gewoon eerst even zitten mens!
Bij het tafeltje naast ons schoof een stel aan van onze leeftijd, allebei met een zeer opvallende gifgroene bril. Ik dacht serieus eerst dat het van die carnavalsbrillen waren.  Vroeg me ook af of ze zich ‘s morgens na het ontwaken weleens vergisten door elkaars bril op te zetten.  Dit was toch wel ANWB stelletje- Next Level.
Ondertussen liep er een serveerster rond terwijl ze steeds: ‘Bestelling voor Hannie!’ riep.
Net voor ze weer onverrichter zake wilde terugkeren naar de keuken werd Hannie wakker en riep alsnog waar ze zat. Volgende keer een beetje opletten, Hannie.
Het werd nogal druk, mensen zochten naar een plekje, dus wij maakten plaats zodra wij ons eten en drinken ophadden.

Nog even op zoek naar een lampje voor boven het bed, want het huidige doet het alleen als hij zin heeft en dat is de laatste tijd vrijwel nooit. Dan ben je aan het lezen en gaat hij alvast zelf maar uit. Als een soort strenge vader die zegt dat het slaaptijd is en plompverloren het licht uitdoet terwijl je nog midden in een hoofdstuk zit.
We konden het niet zo gauw vinden en ik wilde aan een medewerker vragen waar zo’n lampje lag, ik kon er alleen niet meer opkomen hoe zo’n ding ook alweer heet.
Hulde aan het personeel van Hornbach, dat zelfs uit de cryptische omschrijvingen , gestameld door een vrouw met een fazant en een koekblik in haar mandje, kan opmaken wat ze bedoelt en doelbewust vooruitloopt naar het juiste vak.
Led G9. Dat was het! 

Goed, inmiddels zijn we weer thuis. Ik hoef geloof ik de rest van de dag niet meer te eten omdat het broodje roomkaas veel groter was dan wat ik normaal lunch. Ik ben zeer tevreden want er ligt nog een heerlijke vrije middag gevolgd door nóg 5 vrije dagen voor ons, ik ga in mijn receptenboek kijken met welke koekjes ik het blik als eerste zal gaan vullen, Bert gaat met de nieuwe stekkerdoos bezig en Lenny is helemaal happy met zijn fazant. Derde Kerstdag bevalt prima!
En dan mogen we vanavond ook nog zèlf het lampje boven het bed uitdoen, op onze eigen tijd. Wij zijn bofferds!