Gisterochtend troffen we onze auto zo aan:  

Moedwillig kapot getrapt, puur vandalisme. De daders liggen op het kerkhof. Figuurlijk gesproken dan, al moet ik zeggen dat ik ze wel verwenst heb.
Ik spreek expres in meervoud, want zoiets is geen actie van een eenling. Zo’n dader moet publiek hebben en erkenning. 

We waren niet het enige slachtoffer, elders in het dorp is er gelijksoortige schade aangericht. Ook bij willekeurige mensen.
Ik kan er niet bij. Ik was gister de hele dag van slag. Dat iemand dit gedaan heeft, daarna lachend naar huis gegaan is, lekker naar bed. Er verder geen enkele gedachte meer aan heeft gewijd, behalve hoe cool het was. Misschien zelfs wel gefilmd, wie zal het zeggen.
Dat Bert nu niet naar het werk kon met de auto, dat er overal glas lag, dat de auto ingeregend was, dat wij opdraaien voor de kosten omdat de verzekering het niet dekt, dat kwam in die anderhalve hersencel die de dader heeft niet op. Daar ben ik van overtuigd. Geen enkel benul van de consequenties van deze bizarre actie. 

Maar dit waren alleen nog maar de fysieke gevolgen voor ons.
Mentaal gezien ben ik ook van slag. Hoe kan het dat een volstrekt onbekende het leuk vind om in mijn persoonlijke ruimte te komen om daar iets te vernielen? Kapot maken om het kapot maken. Ik vind dat zó erg! Het voelt onveilig en het maakt me intens verdrietig.
Dat zo’n dader dat niet doet bij de auto van zijn ouders of zijn opa, dat laat zien dat diegene heus wel weet dat het leed berokkent. Ben je dan zo onverschillig dat het je aan je reet zal roesten wat de gevoelens van een onbekende zijn? Geeft anonimiteit dan toestemming om te vernielen en te vertrappen wat voor een ander van waarde is? 

Vandaag was ik weer ontdaan. Ik had gister de politie gebeld. Eerst nog niks opgeruimd, ik dacht, blijkbaar heel naïef, dat er iemand zou komen kijken.
Nee, ik moest online aangifte doen. Nou oké, doe ik dat. Foto’s gemaakt, in de veronderstelling dat ik die bij kon voegen. Niet dus. Puur een formulier invullen.
Vandaag kreeg ik bericht over de voortgang. Er komt geen onderzoek

Dit frustreert me meer dan ik kan zeggen.
Ik snap dat dit geen prioriteit heeft, ik snap dat de politie ook geen overvloed aan personeel heeft. Maar gewoon helemaal niks verder? Niet eens een gesprekje, een vraag om tips, wat dan ook?

Dit voelt voor mij als een vrijbrief voor iedere ellendige etter die het maar in z’n gestoorde kop krijgt om met z’n gore poten de spullen van een ander de vernieling in te trappen en daarna lachend door te fietsen naar het volgende slachtoffer. Er zit toch geen enkele consequentie aan.
Haal het niet in je hoofd om een buitencamera op de straat gericht te hebben want dan schend je de privacy. Maar onze privacy mag blijkbaar ongestraft geschonden worden. 

Ik ben volkomen ontdaan.