Toby is er niet meer. Vanmorgen vond Bert hem buiten. Toby had aangevoeld dat hij ging sterven. Anders was hij niet in de gierende storm naar buiten gegaan. Het was zijn tijd.

Hij had geen leuke start in zijn leven, bijna 9 jaar geleden. 
Zijn vader was een wild konijn, dus niet in beeld. Zijn moeder was tam, maar ze had hem verstoten. Hij is in de opvang in Zwolle terecht gekomen en daar met liefde grootgebracht. Maar als halfwildje had hij het zo moeilijk. De drang naar vrijheid, het niet aangeraakt en verzorgd willen worden, maar ook niet kunnen overleven in het wild, dit bij elkaar maakte dat hij een gespannen en ongelukkig konijntje was.
Toen wij, na de dood van onze Vlaamse Reus Leffe, een nieuwe grote vriend zochten voor de twee dames die we toen hadden, hadden we Toby wel voorbij zien komen op de site van Flappus, de dierenopvang in Zwolle. Maar hij was niet wat we zochten, we kozen voor een jong, heel groot konijn die we de naam Rhosgobel gaven. Hij matchte prima met onze konijntjes Sunny en Joy en iedereen was happy.

Nee, ik niet. Die foto van dat kleine halfwilde konijn, evenals het bijbehorende verhaal, liet me maar niet los. Dat kleine, angstige kereltje, dat niemand wilde hebben, zelfs zijn eigen moeder niet. Wij hadden toch wel ruimte? Dit diertje verdiende toch een kans?

Goed, lang verhaal kort: wij zijn hem later alsnog gaan halen. Want hij zat er nog steeds. Bassie heette hij in de opvang, maar dat deed me veel teveel aan die irritante clown denken, dus hij kreeg de naam Toby.
Hij was inmiddels een maand of 8 en nooit was er iemand voor hem gekomen. 
Nu mocht hij met ons mee naar huis

In de jaren die volgden heeft Toby een goed leven gehad. Hij had de ruimte, maar ook de bescherming van een veilige omgeving, iedere dag goed en voldoende eten en het belangrijkste: soortgenoten. 

Hij paste moeiteloos bij  Rhos, Joy en Sunny en was een geliefd konijn in de groep.
Helaas heeft hij een aantal keer afscheid moeten nemen, de andere konijnen stierven op den duur van ouderdom. Een uitzondering hierop was Kira, nog een halfwildje wat we een paar jaar  later opgehaald hebben, zij is maar vier jaar geworden.
Ja, konijnen kunnen rouwen. We merkten duidelijk verschil in gedrag, als er een groepsgenootje was overleden.

Toby doorstond het allemaal, hij leefde rustig door. Totdat er twee jonge konijnen bijkwamen, hij had er geen zin meer in, die drukte aan zijn kop. Dat liet hij duidelijk merken, en we hebben de jongen apart gezet in de aangrenzende grote ren. 
Hij had nu alleen nog maar gezelschap van Jarvis, een nog niet zo oud maar enorm kalm en goedgehumeurd hangoorkonijn. Ze hadden het prima samen, deze mannen, met de gezelligheid van jonge buren, maar niet de lasten.
De anderen hadden inmiddels een (onbedoeld) nest gekregen, we hebben die jongen allemaal gehouden. Ons wel eens afgevraagd of die genoeg ruimte hadden met z’n allen, maar ze zaten (en nog) toch altijd bij elkaar op een kluitje, one happy family.
En Toby had recht op een rustige oude dag. 

Daar heeft hij van kunnen genieten, daar ben ik van overtuigd. Deze zomer had hij het zwaar, toen het een poosje heel erg warm was. Ik dacht dat hij er niet door zou komen. Maar zodra de hitte voorbij was, werd hij weer actiever. En heeft daarna dus nog een half jaar doorgeleefd.
Nu was het op. Zijn leven was klaar. Lieve, lieve Toby, dank je wel dat je me zoveel plezier en geluksgevoel hebt gegeven. Ren nu maar rond op de velden van Inlé, samen met je geliefde Kira, en alle anderen van wie je gehouden hebt. Jij bent gegaan zoals Richard Adams in de laatste alinea van de Waterschapsheuvel schreef: 

Het scheen Hazelaar toe dat hij zijn lichaam niet langer nodig zou hebben en dus liet hij het aan de rand van de greppel liggen, maar bleef een ogenblik staan om naar zijn konijnen te kijken en te proberen te wennen aan het bijzondere gevoel dat kracht en snelheid onuitputtelijk uit hem in hun slanke jonge lichamen en gezonde zintuigen stroomden. “Je hoeft je over hen geen zorgen te maken”, zei zijn metgezel. “Zij komen er wel, en duizenden van ze. Als je meegaat zal ik je laten zien wat ik bedoel”  Hij bereikte met een enkele krachtige sprong de top van de berm. Hazelaar volgde hem en samen glipten ze weg, moeiteloos door het bos rennend waar de eerste pioenrozen begonnen te bloeien”

Nu zit Jarvis alleen. Hij kent de andere konijnen goed,is al vaker in hun gezelschap geweest. Eentje is zijn zoon, de anderen zijn kleinkinderen.
We gaan de rennen met elkaar verbinden. Dubbele ruimte voor deze familie. Zo kan iedereen gezelschap zoeken , maar zich ook terugtrekken als hij/zij dat wil.
Acht konijnen. En toch is het leeg, want Toby is er niet meer.