Na de storm Ciarán was ik verdrietig. Echt verdrietig. De oude wilgenboom waar ik zo van hield, had het natuurgeweld niet doorstaan. Finaal doormidden gebroken. De machtige stam lag in het natte gras en ik kreeg natte wangen. 

Altijd als ik er langs liep, genoot ik van deze boom. In ieder jaargetijde. Vaak vroeg ik me af wat deze boom allemaal ‘gezien’ had in zijn lange leven. In ieder geval had hij het geluk om op een landgoed te staan. Hij hoefde niet te wijken voor autowegen, woonwijken of bedrijventerreinen. 

De stam was ruw, de schors gebarsten en langs een inkeping groeiden er elfenbankjes, als traptreden naar een verborgen deurtje. Ik stelde me graag voor dat die treden gebruikt werden door magische voetjes, van degene die in de boom woonde.
Ja natuurlijk is dat fantasie, maar het was echt een sprookjesboom voor mij. 

Maar ook gewoon als boom, als stukje natuur, vond ik hem heel bijzonder. Ooit, waarschijnlijk lang voor mijn geboorte, begonnen als kiempje uit een wilgenkatje. In tientallen jaren uitgegroeid tot een majestueuze boom. Toevlucht voor vogels en insecten, schuilplaats voor muisjes en egeltjes. Schaduw onder de bladeren in de zomer, beschutting tussen de wortels in de winter. Een stukje stabiliteit in het veranderende landschap en de veranderende wereld.
Vroeger misschien wel op de foto gezet door een heer in kostuum, met een vierkante camera op een houten statief.
Nu door een vrouw in een spijkerbroek, die haar iPhone uit haar binnenzak haalt om een foto te maken. 

Ik weet niet wat het beleid is van de beheerders van het landgoed. Ik hoop heel erg dat ze de boom zo laten liggen als hij ligt. Dat het gedeelte wat nog overeind staat, verder leeft.  Dat het stuk wat gebroken op de grond ligt, dient als voedsel en schuilplaats voor dieren, planten en paddenstoelen. Dat deze boom dus het respect krijgt wat hij volgens mij verdiend heeft en niet eindigt in de shredder. 

Toen ik er van de week weer langs liep, lag alles er nog zoals ik het een paar weken geleden aantrof, na de storm. Dus tot nu toe is er nog niet ingegrepen.
Ik heb een stukje schors en een stukje hout meegenomen, van de stukken die verspreid om de boom heenlagen. Als herinnering, mocht het zo zijn dat ze ‘mijn’ lieve boom toch weghalen. Ik heb namelijk niet zo heel veel vertrouwen meer in de mensheid wat dat betreft.

Vanmorgen las ik de uitslag van de ‘Herfstkukai’ , een kleine Haiku-wedstrijd waar ik aan mee had gedaan. Tot mijn plezier zag ik dat van de 75 inzendingen mijn haiku op de tweede plaats is geëindigd.
Het thema van de wedstrijd was ‘Storm’.  Een mooie gelegenheid voor een eerbetoon aan mijn lievelingsboom. 

oude wilgenboom
toont in zijn gebroken kern
onverwacht blank hout