Natuurlijk zou ik een spectaculair verhaal kunnen verzinnen over hoe ik mijn voet gebroken heb. Een heldhaftige redding ofzo.
Maar de werkelijkheid was toch een beetje anders, want eigenlijk gebeurde er niks. Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar zelfs dat hoekje was er niet.
Ik liep gewoon over de stoep met een kind naast me en de hond aan de lijn. Ik verzwikte me (dat doe ik wel vaker, zwakke enkel) maar deze keer zo venijnig dat mijn enkel in een hoek van 90 graden naar binnen klapte en ik ter aarde stortte. Ik probeerde weer op te staan, en viel vervolgens flauw van de pijn. De heg naast mij ving mij liefdevol op, anders was er misschien nog meer fout gegaan.
Ik kwam van school, vandaar het kind bij me, en er waren een aantal moeders die ook mijn kant op gingen. Die zagen wat er gebeurde.
Ik was heel snel weer bij gelukkig, maar ik was verschrikkelijk beroerd.
En die moeders, die deden dus wel een redding, wat een lieve kanjers.
Ze ontfermden zich over mij, belden de dokter, rekruteerden een opa en oma om alle kinderen (ze hadden zelf immers ook kinderen opgehaald) en mijn hond mee te nemen. Die opa en oma lieten dus ook alles uit hun handen vallen waar ze mee bezig waren om direct te komen helpen. Er werd een auto gehaald en al die tijd zat ik hondsberoerd op de grond en hield een van de vrouwen mijn hand vast en bleef met me praten. Mijn hond was ook hondsberoerd van het geheel, hij kroop in de heg, we zagen alleen z’n kont nog, hij kon het niet aanzien. Arme ziel, het was fijn dat hij mee mocht met de opa en de kinderen.
Bij de dokter werd ik op een bed gelegd, ik schijn erg grauw geweest te zijn en moest maar niet weer onderuit gaan.
Toen ging eindelijk mijn schoen uit en direct ontsproot er een soort struisvogel-ei op mijn enkel. Dokter vond het verstandig als ik een foto zou laten maken in het ziekenhuis, misschien was de enkelband gescheurd.

Ondertussen was Bert op de hoogte en die kwam vanuit z’n werk om met mij naar het ziekenhuis te gaan. Het duurde natuurlijk even voor dat hij er was en al die tijd bleven die vrouwen maar bij me, dat vond ik zo vreselijk lief en geruststellend.
Ze hielpen me met vereende krachten in de auto toen Bert er was, ik kon echt geen stap verzetten. Ik kreeg nog bakjes en zakjes toegestopt voor als ik te misselijk zou worden in de auto maar die heb ik gelukkig niet nodig gehad.
Bert haalde bij het ziekenhuis een rolstoel, en nadat ik mij er zeer oncharmant had ingehesen werd ik als opoe met de tas op schoot over de parkeerplaats gereden en ik kon er haast alweer een beetje om lachen.
Bij de Eerste hulp waren ze ook al weer zo lief voor me. Om een lang verhaal kort te maken ( je bent zo 3 uur verder voor je klaar bent): mijn enkel was gewoon verzwikt maar in mijn voorvoet was een bot finaal doormidden. Ik mocht de röntgenfoto zien, het zag er niet zo bemoedigend uit, maar het verklaarde wel dat ik letterlijk onderuit was gegaan van de pijn. Het was nogal een ongebruikelijke plek zei de arts, maar omdat het een ‘nette’ breuk was hoefde ik geen operatie. Nadat ik dat had gehoord kreeg ik direct weer meer praatjes, ik merkte het zelf.
Om half 9 waren we weer thuis, ik met een prachtig roze onderbeen, wat de komende 4 weken hoog moet liggen.

Met andere woorden: ik mag niks doen, behalve de noodzakelijke gang naar het toilet en ’s avonds naar bed.
Bert groef daarvoor mijn krukken op, op zolder, ik had ze al jaren niet nodig gehad gelukkig.

En hoe nu verder?
Ik word aan alle kanten in de watten gelegd en daar word ik gewoon een beetje emotioneel van.
Kaartjes, bloemen, cadeautjes, heel veel appjes en telefoontjes, superlieve bezoekjes.
Degenen die me opgeraapt en zo goed geholpen hebben blijven belangstellend, mijn kinderen en kleinkind kwamen als verrassing, ze moesten er lang voor rijden. En wat helpt er nou beter dan een kusje van je kleinzoon op je gipsbeen?
Er wordt aan alle kanten hulp aangeboden, mijn lieve man is het hele weekend voor me in de weer. Ik voel me, ook al weet ik dat het niet redelijk is, bezwaard dat ik alleen maar languit op de bank zit/lig.
De pijn is inmiddels een stuk minder en ik kan weer lachen als ik mezelf naar boven zie kreupelen ’s avonds en pogingen doe om tanden te poetsen, te douchen en in bed te komen op 1 been. Bert zwermt dan als een beschermengel om me heen, om te voorkomen dat ik alsnog mijn evenwicht verlies en wederom ter aarde zou storten.

Ineens heb ik tenminste 4 weken verplichte absolute rust, en dat is heel raar. Gelukkig doen mijn handen het goed, dus kan ik schrijven, haken, een boek vasthouden en de afstandsbediening van de tv gebruiken. Zo kom ik de tijd wel door.
En weet je, ik wil niet al te dierbaar worden, maar ik voel me toch blij en dankbaar. Omdat me nu door zoiets onnozels als me verzwikken ineens zo duidelijk is hoeveel lieve mensen er om me heen zijn, die alles voor me doen en regelen, gewoon omdat ze dat willen doen.
De controle uit handen geven is niet mijn sterkste punt. Maar omdat het nu verplicht moet leg ik me er bij neer. En merk ik dat er veel mensen zijn die om mij geven. Hoe mooi is dat!
Eigenlijk vind ik dat spectaculair genoeg.