Als ik nog eens een carrièreswitch ga maken, dan word ik behanger. Serieus hoor, ik vind behangen heel erg leuk om te doen, in tegenstelling tot schilderen.
Behang is een poos uit de mode geweest maar maakt weer een opmars, met mooie kleuren en leuke patronen. Hou ik van!
Toen ik jaren geleden onze slaapkamer wilde behangen heb ik stad en land afgelopen voor zachtgeel behang, want dat ik had ik in mijn hoofd gezet. En als dat op dat moment niet trendy is, dan heb je dikke pech.
Uiteindelijk heb ik nog ergens 1 rol gevonden, eigenlijk kinderbehang, want er zaten een soort harten op, van glitter. Maar dat was zo vaag te zien dat ik het toch gekocht heb. Omdat het zo weinig was heb ik alleen de schuine wand onder het dak ermee kunnen beplakken, de rest moest toch maar weer geverfd worden dan.
Maar nog niet zo lang geleden kon ik helemaal los, we kregen (nou ja kochten) een nieuw bed en daar hoorde uiteraard een nieuwe aankleding bij. En behang was weer verkrijgbaar, hoera!
Het ging zelfs makkelijker dan vroeger, hierbij moest je de muur insmeren in plaats van die lange lappen papier.

Want dat was nog wel een dingetje vroeger, dat insmeren en in laten trekken. Het was ook mijn taak toen, want het was zo verdeeld dat ik ‘mocht’ meten en smeren en dat ik het plakwerk aan iemand anders moest overlaten. En gedwee als ik toen nog was deed ik dat, al vrat ik me op van binnen. Want (even een zijstapje) dat is wel een beetje de story of my life. Ik hou van klussen en ik kan het ook best, maar als er mannen in de buurt zijn mag ik ineens alleen maar de lieftallige assistente uithangen, zij knappen de echte klus wel op! Stamt vast nog uit de tijd dat de mannen op oerossen jaagden en de vrouwen besjes gingen zoeken.
Tegenwoordig claim ik de klus gewoon, desnoods met ruzie als het nodig is. Vroeger deed ik dat niet, toen was ik veel liever.
Dan stond ik dus braaf aan de speciale behangtafel te kledderen met een behangborstel in een emmer zelf aangemaakte plaksel, vouwde de uiteinden van de ingesmeerde banen naar binnen en gaf exact op het moment dat lijm genoeg was ingetrokken maar nog net niet teveel, de baan aan de L. de behanger van dat moment.
Bestaat die uitdrukking eigenlijk nog, lul de behanger? Ik kreeg er altijd een liedje van in mijn hoofd. Probeer het maar eens te zingen, het klopt precies op de wijs van Guantanamera.
Kon ik toch een beetje mijn frustratie kwijt denk ik.

Goed, tegenwoordig dus makkelijker, je knipt wel de banen op de goede maat maar je smeert de muur in, zodat je niet met de natte lappen zit die je niet kwijt kan, die scheuren als je ze te dik hebt ingesmeerd of die niet plakken omdat je per ongeluk en stukje hebt over geslagen.
Voor het insmeren gebruik je een roller en het gaat zo makkelijk! Ok, als je tenminste niet een schuine wand heb, zoals die in onze slaapkamer onder het dak.
Want de wet van de zwaartekracht laat druppels plaksel gewoon loodrecht naar beneden vallen. Zodat ik er uiteindelijk uitzag alsof ik naar een Romeinse orgie was geweest.

Vorige week mocht ik weer behangen, joepie! Zoals ik in een vorig blog al had gezegd, twee kamers boven in mijn zoons huis hadden nog een opknapbeurt nodig. En als dat gebeurd is, is het hele huis wel zo’n beetje klaar.
Het is een heel leuk huis maar de vorige bewoners hielden nogal veel van paars. Wat zeg ik, die hadden een obsessie met paars. De huiskamer, de keuken, het toilet en alle drie de kamers boven hadden paarse muren. Heel èrg paars ook nog.
En die mensen waren ook heel goed geweest in dingen beginnen en niet afmaken. Zodat er overal halve muurschilderingen waren. Mandala’s, letters, vlinders, bloemen, en niks was afgemaakt.
Toen zoon er ging wonen hebben we met vereende krachten in minder dan twee dagen de huiskamer, keuken en zijn slaapkamer ontpaarst, en later is de gang en de toiletruimte nog opgeknapt. Maar die twee kamers waren nog paars en paarser.
Daar mocht moeder zich nu op gaan uitleven, dus: behang!
Eerst de logeerkamer. Er was een keer lekkage bij het dak geweest, dus het paars had ook nog groenige vochtplekken gekregen. En overal zaten kartonnen en plastic vlinders op de muren geplakt, die moesten er eerst af natuurlijk en de boel moest even schoon.

Dus bij de voorbereiding voelde ik me net Pipo de Clown: ‘Dag vlinders, dag vlekken, dag spijkertjes in muur!’
En daarna fijn behangen, leuk leuk. De eerste baan is altijd spannend, die moet er waterpas opkomen, want geen een muur is recht. En dan de volgende baan er perfect aansluitend tegenaan. Als een volleerd behanger hield ik rekening met rapport en stotend plakken (idiote uitdrukking) en was erg in mijn nopjes. Ik mat af, ik knipte, ik smeerde, ik plakte, het ging zo goed. Lekker gevoel is dat.

Bij het raam en de verwarmingsbuizen is het natuurlijk moeilijker, maar ik ben niet voor niks kleuterjuf geweest, ik kan knippen en plakken als de beste.
2 muren waren nu klaar, een mooi oker/goud behangetje erop. De andere muur zou wit worden en daar had ik ook wat leuks voor gehaald, met een soort zigzagstructuurtje erop.

Maar wat een raar spul was dat! Het leek wel van dat damastpapier wat je op schragentafels legt bij feesten in een grote tent.
Ik keek voor de zekerheid nog even op het label: vliesbehang. Het stond er toch echt op, maar het was vreemd materiaal hoor. En het scheen ook ontzettend door, al dat paars door dat wit heen…. als dat maar goed kwam.
Ik plakte maar gewoon door en zette voor de laatste baan de trap in de deuropening. Klom vrolijk met mijn plakroller naar boven en stootte net zo vrolijk knijterhard mijn hoofd. Niet aan gedacht dat het deurkozijn natuurlijk een stuk lager was dan het plafond en ook niet naar Bert Visscher geluisterd en een helm opgezet.
Ik zag werkelijk sterretjes en was even iets minder voldaan over mezelf. Hoogmoed komt voor den val!

Maar het was klaar (de 4e muur is een kastenwand dus die hoefde niet) en het was eind van de middag, zoon was inmiddels klaar met zijn werk, dus de 2e kamer liet ik nog even paars.
Nu eerst tijd voor bier en pizza. Mannen onder elkaar.
O nee, iets met moeder en zoon. Maar niet minder gezellig!
Het is wel goed om een vrouw te zijn. Kan ik tenminste geen lul de behanger worden.

p.s. 1: De boel is goed opgedroogd hoor! Gelukkig.

p.s. 2: Vanwege de privacy geen foto’s van het resultaat. Het is tenslotte niet mijn huis. Maar neem maar gewoon aan dat het mooi geworden is!

p.s.3: ik verheug me al weer op het laatste kamertje.