Dit kind. Ze kijkt blij. Dat moest voor de foto, maar ze is ook echt blij. Want zo staat ze in het leven. Nieuwsgierig, spontaan, soms wat verlegen, creatief en op haar kleine meisjesmanier zorgzaam. Uiteraard soms stout, angstig of strontvervelend. Gelukkig maar, anders was het veel te zoet.
Ik weet nog heel veel van haar. Wat ze meemaakte, wat ze dacht, wat ze droomde.

Deze vrouw. Ook zij kijkt blij. Ondanks de fotosessie is dit toch een spontane foto, omdat ze niet wist dat de camera klikte toen ze zich omdraaide. Ik word blij van deze foto. Voor mijn gevoel kijk ik niet vaak zo.

Er zit 55 jaar tussen deze twee foto’s. En ik realiseer me: onderweg in het leven raakte ik dingen kwijt. Raakte ik háár kwijt. Werd ik minder spontaan, minder nieuwsgierig, minder blij. Dat heet ‘volwassen worden’ dacht ik dan.
Maar nu besef ik dat ik mezelf dat wijs gemaakt heb. Want wie bepaalt dat volwassen worden betekent dat je dingen van jezelf inlevert? Dat doe je uiteindelijk zelf. Omdat je moet dealen met meer verantwoordelijkheden, met moeilijkheden, met tegenslagen.
Soms voelt hetgeen je meemaakt in je leven zelfs te zwaar om te dragen. Dan overschaduwt dat gevoel al je blijheid, je geluk en je optimisme.
En toch, als ik terug kijk, heb ik het steeds gered. Ook al waren sommige periodes enorm moeilijk, ik kwam er overheen. En als ik dan naar deze foto’s kijk, zie ik toch een en dezelfde persoon.
Die kleuter die daar lacht, had haar eigen problemen. Alleen nam ze die zoals ze kwamen, ze stelde er geen vragen bij. Als ze niet naar een feestje kon vanwege een astma-aanval lag ze lekker veilig in het ‘grote bed’ en dacht: ach ik had er toch niks aan gehad, nu ik het zo benauwd heb.
Als ik me dat realiseer zie ik dat ik vroeger misschien wel wijzer was dan nu. Geen opstandigheid, geen ja maars, geen verdriet daarover. Maar acceptatie en verheugen op het moment dat het weer over zou zijn.

Het zal een punt in mijn leven zijn dat ik nu zo filosofisch ben over mezelf. Ik word strakjes 60 en moet er veel aan denken wat ik ‘nog’ wil in en met mijn leven. Dat voelt niet zo fijn.
En dan ineens krijg ik die foto van vroeger onder ogen. En denk ik aan het kind dat ik was. Hoezo, wat ik ‘nog’ wil? Dit kind was ik. En als ik dat toelaat ben ik haar nog steeds. Nieuwsgierig, spontaan, soms wat verlegen, creatief en zorgzaam. En soms angstig of strontvervelend.
Maar vooral blij. Want zo wil ik in het leven staan.