Afgelopen zondag mag dan het hoogtepunt geweest zijn van storm Ciara, gister was ze voor mij veel meer merkbaar.
Zondag hadden we een comfortabele, knusse dag binnen, de enige stormschade was dat de opgevouwen parasol nu nog alleen een geraamte is en dat de doek ergens heen op reis is gegaan. Maar voorlopig hebben we toch geen parasol nodig.
Maandag was ik op de bakfiets met regenkap erop naar school geworsteld en op de terugweg zowat voorbij mijn huis geblazen, maar verder ging het wel.
Maar gister was het een nare dag.

Gisterochtend ging Bert zoals iedere ochtend de ‘buitenbeestjes’ voeren en toen hij weer binnen kwam zei hij: “Dat is niet zo mooi, het hek van de konijnenren is opengewaaid en iedereen is weg”
’s Avonds voor we gaan slapen worden de konijntjes altijd nog even bijgevoerd en waarschijnlijk was de grendel niet goed gesloten geweest.
Bert legde wortels in de ren en daar kwamen Sunny, Toby en Rhos aan en huppelden de ren weer in. ‘Oost, west, thuis best’ geldt blijkbaar ook voor konijnen. Behalve voor Kira. Kleine, wilde, schuwe, mega-snelle Kira was nergens te zien.
We moesten aan het werk, we konden niet verder zoeken. Wel liep ik om de haverklap naar buiten en op een gegeven moment zag ik haar zitten bij de ren. Ik wilde de deur voor haar gaan openmaken maar ze flitste al weer weg. Een kiertje door tussen de schutting en de kippenren, zo de straat op. Ik had er weinig hoop op dat ze nog bij ons terug zou komen. Niemand zou haar kunnen pakken, haar reflexen zijn nog sneller dan die van een vlieg.
Toby zat voortdurend op de uitkijk zag ik, Kira werd gemist. Het ontroerde me.

In de loop van de ochtend ging de bel. Er stond een jongen van een jaar of 16 voor de deur. Ik hoopte direct dat hij Kira gevonden had, maar tot mijn verrassing zei hij: “Jullie hebben witte kippen toch? Er zit er eentje aan de overkant van de straat om de hoek!”
Ik ging gauw mee kijken en inderdaad, in de gemeentetuin zat een kip van ons. Heel ongelukkig in elkaar gedoken, ik kon haar zo pakken. Ze kan maar een klein beetje vliegen, hier had duidelijk de wind een grote rol in gespeeld. Arm beestje, ze was helemaal confuus. Je zal maar wegwaaien.

Uiteraard bedankte ik de jongen, dat hij de moeite had genomen om dit aan me te melden, terwijl hij eigenlijk onderweg was naar de sportschool. Kip had verder niks en kon weer terug naar haar zusjes. Ik voelde me erg stom dat ik haar nog niet gemist had, maar ik zit niet de hele dag kippen te tellen.
Kira was in geen velden of wegen te bekennen, helaas. Het was zulk slecht weer, hagelbuien, regenvlagen, waar zou die arme meid toch kunnen zijn, had ze wel een schuilplek?

Ik keek door het raam en zag op het zelfde moment de bonte specht aankomen, die wel eens op de stam van de acaciaboom komt zitten. Dat wilde hij nu ook doen maar hij werd gegrepen door een windvlaag zodat hij de stam miste en met een enorme klap tegen het raam werd geslagen. Hij viel in de plantenbak onder het raam en bleef roerloos liggen. Och stakkertje! Ik rende weer naar buiten en pakte hem op. Ik voelde zijn hartje kloppen maar hij was finaal buiten westen.

Gelukkig kwam hij binnen op een gegeven moment weer bij (“Nee Lenny, het is geen speelgoed!”) en toen hij helder genoeg leek zette ik hem achter het huis in de klimhortensia tegen de muur, die wat beschut was tegen de wind.

Na een poosje vloog hij weg, gelukkig. Was Kira alweer ergens te zien? Nee, helaas niet. Lenny mocht nu niet in de tuin, jachthonden en loslopende konijnen zijn niet zo’n goede combinatie. Sorry hondje. Waren de kippen er allemaal nog? Ja, gelukkig.

Toen ik de kinderen uit school had gehaald, lopend deze keer, zag ik Kira zitten! Onder het speelhuisje zat ze nat en ineengedoken in het gras. Ach wat was ze klein en angstig. Als ik het nou goed aanpakte wilde ze misschien de ren wel in. Toby zat immers nog steeds op de uitkijk. Ik zette een grote kist voor de kier in de schutting, de deur van de ren een stukje open en naderde haar vanaf de andere kant, dan zou ze als ze wegrende langs de open deur komen en hopelijk naar Toby gaan. Ze rende inderdaad weg, maar vloog in volle vaart langs de ren, zweefde als een lichtbruine flits over de kist heen alsof ze vleugels had en verdween nogmaals de straat op. Dit werd niks. Ik sloot de deur van de ren weer en besloot een vangkooi te bestellen die dezelfde dag nog bezorgd kon worden. Misschien konden we Kira verleiden om daarin te gaan vannacht.
Toen Bert thuiskwam ging hij natuurlijk ook kijken, maar ze was nergens te zien. Toby was intussen afgelost door Rhos, die ging nu wachtlopen. Zo mooi van die kereltjes.
Onder het eten kreeg ik het zo te kwaad. Hoe moest het nou met dat kleine konijn, zo wild en toch niet in staat om voor zichzelf te zorgen. Wat als ze wel in de vangkooi ging maar dan vannacht overgeleverd was aan hagel en storm en dan natuurlijk doodsbang was omdat ze niet kon schuilen. Ciara spreek je hetzelfde uit als Kira, maar haar naamgenoot bracht haar alleen maar ellende.

Na het eten ging Bert wat afval in de container gooien. Hij bleef wel wat lang weg, maar ik nam aan dat hij nog even was gaan zoeken. Toen hij weer binnenkwam en zijn beregende bril besloeg, zei hij: “Kira is weer thuis!”
Ik vloog hem om de nek, zo enorm blij en opgelucht! Bert had haar zien zitten bij de ren en de deur een stukje opengezet. Toen achter haar langs gelopen en ze was niet weggerend. Ze huppelde rustig naar binnen. Eindelijk voelde ze geen drang meer om te vluchten, maar had haar verlangen naar beschutting en gezelschap de overhand. Toch voor haar ook ‘Oost, west, thuis best”!
Ik pakte appels en wortels en ging naar buiten.

Daar zat ons hele stel, de andere konijnen zaten om Kira heen. Ik heb al vaker gezegd dat het intelligente en gevoelige dieren zijn en dit bevestigde dat. Ik kon ze bijna horen: ‘Joh, waar was je nou, we waren zo ongerust!’ Ik gaf het eten, ze hadden wel een feestmaal verdiend na deze nare dag.
De vangkooi werd nog bezorgd, maar ik was zo dankbaar dat die nu niet nodig was.

Vannacht om 1 uur werd ik wakker, door het lawaai van storm en hagel.
Mijn eerste gedachte was: Kira is gelukkig thuis. Die zat heerlijk veilig, warm en droog in het hol met de anderen.
De kippen waren op stok, ook veilig. Hopelijk heeft de specht ook een goede plek gevonden.

Het is vandaag wat rustiger buiten. Misschien is Ciara nu dan eindelijk overgewaaid.