Men weet inmiddels vast wel dat ik van handwerken hou. Dat is niet altijd zo geweest, jaren geleden heb ik er nog eens een blog over geschreven: Zus en zo
Daar eindig ik met dat ik inmiddels heel veel gebreid heb. Maar de laatste jaren heb ik ook heel veel gehaakt. Ik heb al minstens 10 dekens gehaakt (heerlijk die grote projecten) en ook een heleboel klein spul. Knuffels, popjes, pannenlappen, armbanden, sleutelhangers, cactussen (of is het cacteeën) ,decoratie-dingetjes…., met haken kan je heerlijk je eigen creativiteit gebruiken.
De kinderen die hier in de opvang komen krijgen natuurlijk ook wel het een en ander mee van mijn hobby. Er staat altijd wel een mand met garen, er ligt werk in de vensterbank te slingeren en als ze aan het spelen zijn neem ik het er ook wel eens bij.
Vanmiddag pakte ik de twee dekens, die ik voor ons toekomstige kleinzoontje gehaakt heb, om ze in de wasmachine te doen, ze waren nu helemaal klaar.
“Zo mooi hè,” zei Fleur, die gezellig aan tafel zat. “Ik wil dat ook wel kunnen”.
“Ik ook wel”, zei Vera. Ze keken elkaar aan. “Wil je ons leren haken?” vroegen ze. Ik dacht even na. Ik heb niet zoveel haaknaalden en eigenlijk heb ik ze zelf allemaal nodig. Ik heb daarentegen wel een belachelijke hoeveelheid breinaalden, dus ik vroeg: “Willen jullie niet liever leren breien?”
“Ja!” riepen ze enthousiast. Ik pakte naalden en vroeg welke kleur wol ze wilden.
Ik heb namelijk een heerlijke voorraad garens boven, in zowat elk denkbare kleur.
Mijn schatkisten.
Fleur koos blauw en Vera roze .
“Mag ik ook?” klonk er ineens vanuit de huiskamer. Maurits zat daar te spelen op zijn Switch, maar hij legde hem gauw weg. Hij wilde ook leren breien, geweldig. Hij koos grijze wol.
Ik zette voor hen alledrie 20 steken op en deed langzaam voor hoe te breien. Insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden. In-Om-Door-Af. Geconcentreerd gingen ze aan de slag. Ik kwam handen te kort en mijn voeten waren niet snel genoeg om om de tafel heen te rennen van de een naar de ander, de hulpkreten waren niet van de lucht. Maar wat hadden we een lol met elkaar. Ik dacht terug aan mijn eigen brei-lessen. Ik had helemaal geen lol gehad. Ik wilde het ook niet leren, maar ik moest. En geen juf die er rekening mee hield dat ik linkshandig ben en dat ze het me rechtshandig aanleerden. ‘Stel je niet zo aan, je zult leren breien!’
Hier geen tranen van frustratie, alleen maar dikke pret als er iets raars gebeurde. De steken leken een eigen leven te leiden, ze gingen zelfstandig van de naald af, of weigerden juist om zich te verplaatsen. De breinaalden van de kinderen voelden op den duur hopeloos vertrouwd aan: kleverig en stroef, met steken die zo strak zaten dat er geen beweging in te krijgen was, of juist veel te grote lussen zodat ze met drie,vier tegelijk erafvielen en wegrafelden. Maar de kinderen waren alledrie zo vastbesloten om door te zetten! Fleur was de eerste die doorhad hoe het nou werkelijk moest.
Die hoefde ik niet meer te helpen, ze breide uiteindelijk zo zelf een toer uit. Dat wilden de andere twee ook natuurlijk, maar het systeem zat er nog niet zo in. Ik bleef geduldig uitleggen en toen nog eens op een andere manier…. en ineens kreeg Maurits het ook door.

Maar de arme jongen zat zo verkrampt te turen, dat ik zei dat hij even pauze moest nemen. Vera had er nog steeds geen kaas van gegeten, maar ze lachte zich tranen om de vergelijkingen die ik maakte met haar werk.
Fleur breide vlijtig door en verheugde zich al om dit aan oma te vertellen en te laten zien.
Toen ik haar met een gevallen steek hielp, telde ik inmiddels 30 steken op haar naald in plaats van de de 20 die ik opgezet had en ik had stiekem plezier omdat ik mezelf van vroeger terug zag. Ik hielp Maurits weer op gang en rende vervolgens weer naar Vera, het was topsport.
De kinderen breiden door tot hun moeders ze kwamen halen en ze waren alledrie apetrots op hun werk, geweldig.
Ik plofte op een stoel , hèhè. Het leven van een handwerkjuf viel nog niet mee, hoe leuk het ook was!
Ik kreeg een appje van Irene. Eén van de twee babydekens maakt zij ook, we zijn tegelijk begonnen, bij wijze van privé- Cal ( Cal= Crochet along) . Ze stuurde een foto dat ze bezig was de draadjes af te hechten, maar haar kat Puck zat er bovenop, dus dat ging niet handig.
Ik appte terug: ‘Prik haar even zachtjes…’ Prompt kreeg ik deze foto terug met het onderschrift: ‘Dit vindt ze van jouw opmerking’:

De blik……

Zo zou ik vroeger gekeken hebben als iemand tegen me had gezegd dat ik handwerken leuk zou gaan vinden.
Maar ik ben trots op mijn kinders. Goed resultaat voor de eerste poging, nietwaar!

Fleur en Maurits wilden hun werk mee naar huis, vol plannen om thuis verder te breien en sjaaltjes en dekentjes voor hun knuffels te maken.
Vera liet het bij mij liggen, voor de volgende workshop, zoals ze zelf met een big smile zei.
Ik wist niet goed hoe ik dit verhaal moest eindigen. Maar Bert zei: “Brei er gewoon een eind aan”. Dus bij deze.