Het regent en het stormt al dagen lang. Overdag lijkt het niet echt licht te worden. Onze hond Lenny komt er wat bekaaid van af deze week, want het is echt geen wandelweer. Bert loopt ’s morgens en ’s avonds een rondje met hem en ’s middags mag hij in de tuin. Ik kan het de kleine peuters die hier overdag zijn, niet aandoen om met dit weer te gaan wandelen. Maar Lenny vindt er zelf ook niks aan, als ik ‘m in de tuin laat is hij in no time weer binnen.
Hondenweer is blijkbaar niet op hem van toepassing.
En dan eindelijk, vandaag op het eind van de middag, stopt het met regenen. We hebben een zwembad in de tuin na al die regendagen, de goten in de straat kunnen het niet aan, er liggen grote plassen op de stoepen. Maar het is droog! En als ik naar de lucht kijk, lijkt dat ook even zo te blijven. Het wordt zowaar licht!
Ik ben alleen thuis vanavond en heb vroeg gegeten. “Kom Lenny!” zeg ik terwijl ik mijn laarzen aantrek. “We gaan lekker even wandelen! We kunnen mooi even een rondje Stort doen voor het donker wordt!” Er stuitert een blije hond naar de gang, hij kan maar ternauwernood stilstaan zodat ik zijn tuigje om kan doen.
Toen ik hier pas woonde dacht ik dat Stort de plek was waar je je grofvuil kan brengen. Maar het is de naam van een heel klein streekje, met een handjevol huizen. Een prachtig plekje. Als je aan de ene kant Leens uitloopt kan je langs het kanaal via Stort lopen en dan aan de andere kant Leens weer in. Een mooi wandelingetje van 3 kwartier. Heel veel Leensters lopen rondjes Stort, je komt altijd wel mensen tegen. Maar vanavond niet hoor. En ik vraag me af of ik zelf ook niet beter een andere wandeling had moeten kiezen. Grote genade, het is dan wel droog, maar wat een storm! En zo koud, die wind! Het giert over het kanaal en de weilanden. Ik trek mijn jas zo hoog mogelijk dicht, zet mijn muts zo goed als kan vast en maak een filmpje om aan Bert, die lekker ergens binnen aan het karten is, te laten zien hoe dapper ik wel ben.

Ik sta eigenlijk te vertellen waar ik ben en dat ik dat beter niet had kunnen doen, maar je hoort echt niets van mijn stem door de bulderende wind. Ik sta door de storm schokkerige beweginkjes te maken alsof ik David Attenborough ben en ik begrijp ineens waarom de beste man altijd zo doet. Het is de natuur.
Lenny loopt aan de rolriem maar omdat het zo hard waait werkt die niet eens naar behoren, de lijn wappert in een grote boog in plaats van dat hij oprolt.

De wind is sterker. Ik voel me of ik ergens in de Highlands van Schotland vertoef in plaats van gewoon in Groningen op het Hogeland. .
Hé, Highlands en Hogeland, dat is toch eigenlijk hetzelfde woord. Dus zo raar is mijn gevoel niet.
Ik zie de lucht opentrekken en de ondergaande zon. En dat is wel ZO schitterend!!!

Het zwarte geploegde land, het gouden zonlicht erboven, het groene gras met  glinsterende plassen…. ik ben onder de indruk. Dit is wel degelijk Groningen. Ineens heb ik helemaal geen spijt meer dat ik juist dìt stukje wilde wandelen.
Ik ben geen geboren Groninger, maar ik stem in met Ede Staal: Dit is mien laand, mien Hogelaand….
Prachtig.