Vanmorgen las ik via een facebookvriend een artikel over en van de psychiater Dirk de Wachter op Brainwash
Het was zo’n artikel waarbij ik zit te knikken onder het lezen: ik herken het.
Natuurlijk ben ik geen psychiater maar ik denk er de laatste tijd veel over na dat de trend is dat je altijd maar gelukkig moet zijn.
Het is naar om ongelukkig en /of verdrietig te zijn, ik denk dat ik mag zeggen dat ik daar alles van weet. En je wilt graag dat het over is, dat het weer goed wordt, het weer licht wordt, dat je weer gelukkig bent. Maar ik denk toch dat het een niet kan bestaan zonder het ander. Als er geen donker bestaat weet je niet wat licht is. En wat is precies geluk. Als je altijd gelukkig zou zijn, dan wordt dat gewoon. En dan krijg je alsnog de behoefte om verder te zoeken of er nog meer is….
Gister was ik bij een gesprek met iemand die tegen depressie aanhangt en een sociaal werker.
In het gesprek werd duidelijk dat die iemand veel aan zelfreflectie had gedaan, juist nu in de periode dat hij niet goed in z’n vel zit. En daarom werd zo duidelijk  in het gesprek, waar die gedeprimeerdheid vandaan komt. Als hij alleen maar bezig geweest was om toch maar vooral gelukkig te zijn, had hij belangrijke dingen gemist. Dingen die hem nu helpen om uit de put te klimmen.
Het leven is, ondanks dat wij heel veel kunnen regelen en sturen, nog steeds niet maakbaar. Iedereen krijgt te maken met dingen die hem of haar overkomen, zonder dat je er zelf invloed op hebt uitgeoefend. Het is de kunst om met hetgeen je overkomt, op zo’n manier om te gaan dat je er iets aan hebt in de rest van je leven. Dat klinkt allemaal wat zweverig misschien maar eigenlijk is het juist heel aards. Iedereen krijgt te maken met tegenslag, met verdriet, ziekte, dood. Dingen waar we ongelukkig van worden. Het is soms verschrikkelijk moeilijk om daar midden in te zitten, soms zelfs zo dat je op dat moment geen uitweg ziet. En juist omdat het dan zo donker is, kan je soms ineens toch lichtpuntjes zien.
En deel het, je verdriet, je ongelukkige gevoel. Niet op facebook of instagram, maar deel het met de mensen om je heen, die van je houden en bij je betrokken zijn. Echte belangstelling, echte troost. We hebben het nodig. Allemaal.
Een van mijn favoriete boeken is Tara Road, van Maeve Binchy. Ik heb ook de verfilming ervan op dvd. Op zich een grote teleurstelling, de hele essentie van het boek is om zeep geholpen in de film, maar éen minuscuul stukje vind ik de moeite waard, namelijk wanneer iemand hoofdschuddend tegen de hoofdpersoon zegt: “Mensen denken altijd maar gelukkig te moeten zijn” .
Zo is het ook. Laat die gedachte los. Het kan niet. Het hoeft niet.
En denk ook niet dat anderen het zo makkelijk en leuk hebben in het leven allemaal. Als ik kijk naar mijn eigen familie-en vriendenkring: echt ìeder persoon, ieder gezin maakt dingen mee waarvan je niet gelukkig wordt. Zelfs als je denkt: ‘Nou, bij die-en-die gaat alles altijd voor de wind, alles lukt, allemaal leuke dingen altijd…. ‘ Het is alleen de schijn. De buitenkant.
De Wachter zegt: “Geluk is een doel op zich geworden. Dat is geen goede zaak. Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen een gelukkig leven, maar ik denk dat geluk een bijwerking mag zijn van een goed leven. Van een zinvol leven, een leven met anderen, een leven dat zorgzaam is, een leven dat gedeeld is. Zorg voor uzelf, zorg voor uw gezondheid en zorg voor uw omgeving, voor uw medemens. Geluk komt er dan vanzelf bij, op een veel fundamentelere manier dan het partytime geluk. Het is een gevoel van vervulling, van: zo is het goed, zo mag mijn leven zijn. Als geluk een doel wordt, een obsessioneel doel, dan dreigt het mis te lopen. En natuurlijk is het leven af en toe lastig, maar het is minder erg. Je kunt dat wel aan, want je weet dat je goed omringd bent.”

En alweer heeft Loesje daar een passende quote voor: