Dames en heren, mijn moeder…

Ja jullie lezen het goed. Deze blog is  niet van mijn moeder, maar over haar. Het is weer eens wat anders toch? Ze schrijft over dagelijkse dingen. En over minder dagelijkse dingen, denk aan haar blunderblog. (Gelukkig is dat geen dagelijkse kost ;)) Maar sommige dingen verzwijgt ze. Dus vond ik het de hoogste tijd om daar eens even wat over te schrijven. Het zijn soms zulke bizarre dingen, Bert Visscher zou zeggen “Je verzint het niet…” en zo geldt dit ook voor dit. Je verzint het gewoon niet.

Probeer je het volgende eens voor te stellen. Want met beeld er bij is het echt leuker, ik kon alleen geen foto’s maken. Afgelopen weekend was ik met moeders een weekendje naar de sauna. Het was mooi weer dus we lagen een tijdje lekker in de grote tuin op de ligstoelen. Moeder lag naast me. Grote handdoek op de stoel en een omslaghanddoek aan. We keken recht in de zon dus zij zocht een oplossing. Ze had de stoelhanddoek omhoog getrokken en als een soort afdak boven haar ogen gehangen. Eigenlijk lag ze er  bij als een combinatie tussen een Arabische kamelenverkoper en Moeder Theresa. Dat heb ik haar ook gezegd, maar het boeide haar niet. Na een tijdje kwam er een serveerster vragen of we nog wat wilden drinken. Ik tikte moeder aan want, ze had het niet door en zei “Wil je wat drinken, er staat iemand”. Van schrik wilde ze snel de handdoek van haar hoofd rukken, rechtop gaan zitten en antwoord gaan geven. En dat allemaal tegelijkertijd. Dit resulteerde in een enorm, zenuwachtig gewapper met allerlei lappen en ze raakte alleen maar meer verstrikt. Ik had kunnen helpen, ware het niet dat ik van mijn stoel afrolde van het lachen. Om het feest compleet te maken keek ze als Titia Konijn met knijpoogjes de serveerster aan, omdat die een beetje onhandig in het zonlicht stond. En dat allemaal om een spa rood te bestellen.

Of wat dacht je van die keer in Turkije. Ook daar waren we samen, een heerlijke week op vakantie met z’n tweetjes. En iedere avond konden we gebruik maken van een heerlijk buffet. Dus dat deden we ook. In een enorm restaurant. Met ook enorm veel loopruimte. Ineens verdwijnt moeder bijna uit beeld, ze zoeft over de vloer met haar voet en ligt nog net niet op de grond. Een beetje schaapachtig keek ik haar aan, wat was er nou? Er bleek een klein beetje aardappelpuree op de grond te liggen (nogmaals, je verzint het niet) waar ze op ging staan en over uit gleed. Een ober had het ook gezien en kwam direct aanvliegen met zo’n geel driehoekig bordje met “caution, wet floor” erop, om over de aardappelpuree heen te zetten.  Nodeloos te zeggen dat dit ook wel enige hilariteit mee bracht.

Uitglijden over eten is sowieso haar specialiteit. Afgelopen maand nog. We zouden de kaasplank aanvullen, dus liepen we samen van buiten naar binnen, ik achter haar aan. En net over de drempel volgde er een zelfde soort zoef. Dit keer was een weggerolde druif waar ze op ging staan de boosdoener. Maar zonder blikken of blozen en zonder enige gene zei ze alleen maar “Ik was vast met de eerste persing bezig”, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Er komen terwijl ik dit typ steeds meer herinneringen boven. Een kopje koffie in het ziekenhuis waar ik heen moest voor de dermatoloog. Moeders wilde een cappuccino. Op het bord stond Klein of Groot. Ons gesprek ging vervolgens ook zo:
“Mam wil je klein of groot”
“Normaal”
“Nee, klein of groot”
“Nee, doe maar normaal”
“Mahammm , klein of groot!”
“Kind wat zeur je nou”
Stonden we daar bijna ruzie te maken haha. Vervolgens draaide ik haar hoofd maar richting het bord en verzuchtte nog 1 keer “Klein of Groot”
“Oh, doe maar klein” zei ze beteuterd.

Of wat dacht je van een megagrote, rare stap in Bremen “omdat we nog wel snel konden oversteken ohnee het stoplicht is rood we doen het toch niet” waardoor haar pas  een soort kruising tussen moderne dans en een paard wat dressuur loopt werd.
En ik weer op de grond lag.

Dames en heren, mijn moeder.

Maar ze is echt heel lief hoor.  En een ster in haken en mij online haakles geven. En in blogjes schrijven. En in haast kinderlijk enthousiasme als er iets heel leuks gebeurt of iets lukt zoals ze bedacht had. En in nog honderd dingen meer. Alleen is het ook best leuk om een beetje te plagen met bovenstaande situaties. Ik doe namelijk noooooit rare dingen… dus we moeten toch ergens om kunnen lachen.