Bert had een dingetje op zijn hand. Op een knokkel van zijn linkerhand zat een hard knobbeltje, het resultaat van een ingekapselde splinter. Juist die knokkel stootte hij voortdurend tijdens het werk en dat was lastig en pijnlijk. Daar moest eigenlijk iets aan gebeuren.
Dus een afspraak gemaakt bij de huisarts, in de veronderstelling dat die het wratachtige dingetje wel even zou weghalen.
Ikzelf had een paar jaar terug een moedervlekje in mijn hals weg laten halen en dat had de toenmalige huisarts keurig en snel gedaan. Hechtinkje, pleister erop, klaar.
Maar nee, zo eenvoudig werkte het deze keer niet.
Deze huisarts wilde het spliterwtje niet zelf verwijderen, dat moest maar door een plastisch chirurg in het ziekenhuis gebeuren. Bert zou via de post een oproep krijgen.
Het bezoek aan de huisarts was op een maandag en de dag er na, dinsdag dus, lag er al een dikke envelop van het UMCG in de bus. Hier werden spijkers met koppen geslagen.
Een boekje met informatie over dagopname (?), een plattegrond van het ziekenhuis, en een brief waarin stond dat 4 weken voor de ingreep de afsprakenbrief verzonden zou worden met de datum, en 2 weken tevoren nog een brief met het precieze tijdstip. Tjongejonge. Ik was onder de indruk van dit hele pakket, en vouwde de laatste brief uit.
“Er is voor u een afspraak gemaakt voor een operatieve ingreep op de afdeling plastische chirurgie, dagbehandeling. U wordt verwacht op woensdag (datum) om 11.15 u. “
Ik keek nog eens goed. De vermelde datum was de volgende dag al! Nou ja zeg, hoe zat het met die 4 weken en 2 weken tevoren dan? En hoe moest hij dat zo snel regelen op het werk? En ik kon ook niet zomaar mee!
Bert gebeld en alles verteld, hij zou even het ziekenhuis bellen voor een andere afspraak. De post was om kwart over 12 gekomen. Afsprakenbureau was bereikbaar van 9.00 tot 11.00. Lekker dan.
Ander telefoonnummer opgezocht dat er eigenlijk niet mee te maken had, en dat maar gebeld, hij moest toch laten weten dat hij de volgende dag niet kwam.
Dat lukte gelukkig, en hij kon een nieuwe afsprakenbrief tegemoet zien.
Die kwam keurig, hij moest twee weken later op een maandagmorgen naar het ziekenhuis. Ik zou mee gaan, want terugrijden was misschien wat lastig als je hand net gehecht is. Het was alleen wel een onhandige tijd i.v.m. mijn eigen werk, maar dan zou ik dat wel kunnen regelen. Tot ik ineens een brainwave kreeg: zouden ze eigenlijk die maandag Bert wel direct chirurgisch te lijf gaan? Zo eenvoudig was het tot nu toe niet gegaan, ik dacht er vast veel te licht over. Hij zou vast eerst weer een consult moeten hebben. Een telefoontje bevestigde dat: nee, die maandag werd er nog niet gesneden, alleen gekeken. Goed dat ik het wist, dat laten bekijken kon hij wel alleen. Dus Bert naar het ziekenhuis, waar de plastisch chirurg het knobbeltje bekeek en dezelfde conclusie trok als de huisarts.
Gisterochtend was het dan zover het erwtje daadwerkelijk verwijderd zou worden.
Niets negatiefs te zeggen over het personeel in het ziekenhuis, echt waar, iedereen was even vriendelijk.
Maar wat een toestand over zo’n gemuteerde splinter!
Een verpleegkundige in groen pak kwam Bert ophalen. Ik ben er niet bij geweest maar hij moest op een bed liggen met zijn arm op een aparte steun. In een echte operatiekamer. Je zou er de zenuwen van krijgen. Er waren maar liefst 4 mensen in het groen en wat de functie van iedereen was, is Bert niet helemaal duidelijk geworden.
Ondertussen werd er goed voor mij gezorgd, ik kreeg koffie van een erg aardige mevrouw. Ik had amper tijd om die rustig op te drinken want na 20 minuten kwam de groene verpleegkundige Bert weer terugbrengen.
Ik verwachte dat hij een gaasje over de behandelde knokkel zou hebben.
Maar zo zag het eruit:

Ik was met stomheid geslagen en Bert zelf eigenlijk ook, en we moesten er ook eigenlijk wel erg om lachen. Volgens ons was dit toch wel buiten alle proporties.
Nogmaals, niets negatiefs over het personeel, en super dat alles zorgvuldig gebeurt.
Maar kon het over het algemeen misschien niet een beetje minder deze keer?
En Bert zal niet de enige zijn, bij wie iets relatief kleins zo groot aangepakt wordt.
Ik tel:
4 bezoeken = 2 consulten, een operatie, en nog een keer terug om de hechtingen te laten verwijderen
5 betaalde mensen= Een huisarts, een chirurg , een verpleegkundige, en nog 2 mensen met een of andere functie in steriele pakken
Daarnaast nog:
Een informatiepakket waar je U tegen zegt en dat nou niet echt relevant was, is samengesteld door de administratie. Een afsprakenbrief. Nog een afsprakenbrief. En bij het verlaten van het ziekenhuis nog een afsprakenbrief (voor de hechtingen)

Je zou toch zeggen dat de gezondheidszorg in dit soort gevallen wel een stukje goedkoper kan.
Wij zijn in ieder geval blij dat het eigen risico van de zorgpremie al opgegaan is aan de spatader-operatie die Bert in het voorjaar heeft gehad. Overigens was dat een veel grotere ingreep, die met veel minder omhaal en minder mensen prima is uitgevoerd. Ik bedoel maar……